Część 8. „Natychmiastowa decyzja”

Część 8. „Natychmiastowa decyzja”

            Zerwał się niemal skoro świt, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że przez wczorajszy rozrywkowy dzień jest nieco w tyle ze sprawami hotelu. Prawie niczego nie dojrzał i nie dopilnował, pozostawało mu tylko mieć nadzieję, że lojalni pracownicy zatroszczyli się o jego interesy jak najlepiej. No i miał rację, bo Mark radził sobie ze wszystkim bardzo dobrze, więc teraz z czystym sumieniem mógł stwierdzić, że dokonał słusznego wyboru. Całość była w jak najlepszym porządku, a jemu pozostawało tylko tego skontrolowanie, z czego był w pełni zadowolony i można by rzec, że odetchnął z ulgą.

            Około dziesiątej odjeżdżali chłopcy. Ponownie zapewniony o ich przybyciu za niewiele ponad trzy tygodnie, z żalem pożegnał swojego brata i resztę, życząc im udanej trasy. Kiedy tourbus wyjechał z bramy na drogę i zniknął za drzewami, wrócił spokojnym krokiem do hotelu. Im wyżej była winda wioząca go na ostatnie piętro, tym większą odczuwał melancholię. Dziwny żal za utraconym życiem coraz bardziej zaborczo wkradał się w jego myśli, które wypełnione wspomnieniami o tym, co minęło, były przyczyną niewątpliwie odczuwalnego smutku. W biegu codzienności, ciągłej krzątaniny wokół własnych interesów rzadko przywoływał z pamięci obrazy samego siebie; radosnego, szalejącego po scenie chłopaka. Jednak każde spotkanie z Tomem i zespołem budziło w nim tę głęboko skrywaną tęsknotę, za tym, co już niestety nie było w zasięgu jego możliwości. Był szczęśliwy w swoim azylu, potrafił wpoić sobie to zrozumienie dla zaistniałej sytuacji, ale wciąż przychodziły chwile, kiedy otwierał swojego laptopa i z rozrzewnieniem oglądał kolejny koncert, który przecież znał już na pamięć. Tak też się stało i teraz. Znów nie mógł oderwać wzroku od ekranu, na którym on sam biegał i podskakiwał z uniesioną do góry ręką, krzycząc zachęcające fanów do wspólnego śpiewu słowa. Wzruszenie chwyciło go za serce potężnym uściskiem. Tak bardzo mu tego brakowało...

            Wstał i wzdychając głęboko, sięgnął po paczkę papierosów. Wiedział, że mu nie wolno, ale nałóg szczególnie w takich chwilach skutecznie o sobie przypominał. Sam był zły na siebie, że nie umie tak zwyczajnie się tego wyzbyć, zrozumieć, że jest to po prostu wolno popełniane samobójstwo. Może gdyby miał jeszcze jakąś inną motywację, wówczas potrafiłby z tego całkowicie zrezygnować, ale nie miał. Nikt od niego tego nie żądał oprócz Toma, ale brat, z którym widywał się tak rzadko, nie mógł być przecież wystarczającym powodem.

            Oparł łokcie o barierkę tarasu, zawieszając wzrok na jakimś odległym, białym punkcie na morzu, który najprawdopodobniej był jakimś statkiem wycieczkowym, lub jachtem. Znów była piękna, słoneczna pogoda, zachęcająca wszystkich gości do plażowania, dlatego większość z nich ciągnęła teraz poprzerywanym sznurkiem ku plaży. Pomiędzy nimi dostrzegł dwie znajome postacie, zmierzające na wprost siebie. Po chwili spotkały się i przystanęły, niewątpliwie zamieniając ze sobą kilka słów.

            Odruchowo zerknął na zegarek. Dochodziła właśnie jedenasta, więc Nadia zmierzała do pracy na środkową zmianę, a gdzie udawała się Karen? Jak słusznie się domyślił, stwierdzając to po trzymanych przez nią akcesoriach, zapewne - jak wszyscy pozostali - na plażę. Ale zaraz, chwileczkę... Czyżby szła tam zupełnie sama? Nieco się zdziwił tym faktem, ale może nadal była skłócona ze swoim mężem, a może po prostu on nie miał ochoty na kolejny dzień plażowania?

Wrócił do apartamentu i ponownie rzucił okiem na monitor laptopa.

            - Dosyć tego użalania się - powiedział zdecydowanym tonem, energicznie zamykając klapę.

            Właśnie przypomniał sobie, jak wczorajszego wieczoru Oliver odprowadził Nadię do domu. Jego nieuzasadniony niepokój wzrastał z minuty na minutę i sam się dziwił, skąd wzięły się w nim takie uczucia. Pamiętał, że niejednokrotnie upominał go wczoraj Tom, widząc to dziwne zachowanie. Zrodziła się w nim jakaś chora zazdrość, którą odczuwał w obliczu zagrożenia. „Zagrożenia?”, powtórzył sobie w myśli to stwierdzenie, zupełnie nieadekwatne do sytuacji, bo o jakim zagrożeniu mógł mówić, skoro byli tylko przyjaciółmi? Tym, czym byli, z pewnością pozostaną, a czy mogliby być czymś więcej? O tym pomyślał wczoraj przez krótką chwilę, a w tym momencie wydało mu się to zupełną niedorzecznością.

            Ale już poprzez fakt, że byli przyjaciółmi, uzurpował sobie prawo do wiedzy o tym, dlaczego wczoraj Oliver tak długo nie wracał. Toteż - dla posiadania takich właśnie informacji - wyszedł ze swojego azylu, aby po niedługim czasie pojawić się w recepcji.

            Nie chciał jednak skorzystać z windy, bo wówczas zbyt szybko znalazłby się na miejscu. Chciał dać dziewczynie chwilę oddechu tuż po przystąpieniu do pracy, no i dla odmiany nie dać powodu do jakichkolwiek podejrzeń o zazdrość.

            Kiedy ją spostrzegł, już siedziała przy ekranie komputera, przeglądając najbliższe rezerwacje. Podszedł więc cicho, sposobem, tak, żeby go nie zauważyła, i niemal natychmiast przełożył z uśmiechem swoje ciało przez ladę recepcji. Dziewczyna, aż podskoczyła z przestrachu.

            - Matko jedyna... - westchnęła, przykładając dłoń do piersi. - Ale mnie przestraszyłeś.

            - No co ty? Szefa się boisz? - wyszczerzył się w szerokim uśmiechu.

            - Nie szefa, tylko jego głupich pomysłów - zauważyła.

            - Osz ty... Jakich pomysłów? - zapytał z niedowierzaniem i gestem rąk pokazał, że chętnie by ją udusił za tak niecne słowa. Uskoczyła zgrabnie na bezpieczną odległość, śmiejąc się szczerze.

            - Chcesz, żebym zawału dostała?

- Nigdy w życiu! - odparł z całym przekonaniem. - Po pierwsze: straciłbym najlepszą pracownicę, a po drugie: Oliver by mi tego nie darował.

            Takim oto sposobem sprytnie wkroczył na grząski teren łączących ich relacji. Niemal od razu zauważył wyostrzone spojrzenie Nadii.

            - A niby czemu właśnie Oliver? - spytała z lekkim uśmiechem.

            - Przecież widziałem wczoraj, co się z nim działo - przyglądał jej się badawczo. Nie odpowiadała, a na jej ustach wciąż gościł tajemniczy uśmiech, połączony z nieodgadnionym wyrazem twarzy. - A może z tobą też? - Zajrzał jej w oczy.

            - Gdyby, jak to określiłeś: ze mną też, to bym tu była punktualnie o dziesiątej i machała mu białą chusteczką na pożegnanie - wytłumaczyła się szybko. - A tak, to wystarczył tylko krótki sms.

            Błyskawicznie spojrzała mu w oczy i z zadowoleniem ukazała w szerokim uśmiechu równe zęby. Podparł brodę lewą ręką, a palcem prawej kreślił maleńkie kółeczka na gładkiej ladzie, wodząc od niechcenia wzrokiem za tą czynnością.

            - No, ale wczoraj coś go długo nie było... - kontynuował, wyrzucając z siebie męczącą go kwestię.

            - Bo poszliśmy na spacer, był przepiękny i ciepły wieczór - westchnęła. Popatrzył na nią podejrzliwie, a ona błyskawicznie wyłapała to spojrzenie.

            - Ej... - zaczęła, zaglądając mu w oczy. - Czy mój szef przypadkiem nie jest... - zamilkła w połowie zdania, jakby w obawie o jego reakcję na to śmiałe słowo.

            - Ja? Zazdrosny? - natychmiast zareagował, odgadując jej myśli. - Po prostu martwię się o ciebie, nie chcę, żeby moją przyjaciółkę skrzywdził byle jaki dupek.

            - Dupek? - Pokiwała z politowaniem głową. - No, no... Ładnie mówisz o swoim koledze.

            - Koledze, no właśnie! - podłapał. - Tylko koledze! Nawet go dobrze nie znam, co innego cała reszta, ale Oliver? Dlatego się martwię.

            A jednak pomimo tego, że troszczył się o nią tylko jak o przyjaciółkę, niezmiernie ucieszył ją ten fakt. Wiedziała, że nie jest mu tak zupełnie obojętna, nawet jeśli nie chodziło o inny rodzaj fascynacji, który - jak wciąż miała nadzieję - być może wkrótce nadejdzie.

            - Przestań, mówisz, jakby już mnie z nim coś łączyło.

            - Ale może to kiedyś nastąpić.

            - Zapomnij...

            - Dlaczego? - zapytał w końcu, domagając się tym samym jakiegoś dłuższego tłumaczenia.

            - Powiedzmy... - Puściła mu oczko - ...że nie jest w moim typie. A teraz przepraszam cię, szefie - z uśmiechem zwróciła się do stojącego nieopodal mężczyzny: - Słucham pana, w czym mogę pomóc?

            Kolejny raz Bill obrzucił ją zadowolonym spojrzeniem, po czym spokojny wrócił do swojego apartamentu.

            Gdzieś wewnątrz siebie poczuł niesamowitą ulgę, za którą poniekąd się winił. Bo czy miał prawo do takich uczuć? Czy powinien był dawać tej dziewczynie skrzętnie schowaną pośród swoich słów nadzieję? Wiedział, że zazdrość - o której ona zawahała się powiedzieć, a on kurtuazyjnie zaprzeczył - była wręcz wyczuwalna w sposobie wyrażenia jego obaw. Tyle, że ta zazdrość była inna, dziwna i chora... Zrodzona na idiotycznym roszczeniu sobie praw do tego, czego tak naprawdę nigdy nie pragnął.

            Z umysłem nasyconym wątpliwościami zabrał się za spokojne nadrabianie zaległości w papierkowej robocie. Miał teraz dość dużo czasu, dlatego choćby dla jego zabicia, nie zlecał tego wszystkiego i tak już dostatecznie zapracowanemu Markowi. Z tej przyczyny nie spieszył się. Z krótką przerwą na obiad, cały swój czas i uwagę poświęcił fakturom i wnikliwemu studiowaniu umów, dzięki czemu z ulgą odegnał trapiące go myśli.

            Tuż po siedemnastej spojrzał na zegarek i stwierdził, że pora na odrobinkę relaksu. Właściwie prawie cały dzień spędził w swoim apartamencie, więc teraz przydałby się jakiś mały spacer. W związku z tą myślą zastanowił się, czy przypadkiem Nadia nie dałaby się nań namówić. A może oprócz zwykłej przechadzki spróbowaliby też jakoś inaczej spędzić czas? Ta idea zdecydowanie go ożywiła. Przeciągnął się i ochoczo podszedł do szafy, z zamiarem całkowitej zmiany swojego wyglądu na dzisiejszy wieczór. Choć prawie zawsze miał z tym problemy, tym razem nie zastanawiał się zbyt długo i bez chwili dłuższego namysłu wyjął starannie wyprasowane, białe, lniane spodnie i ulubioną czarną koszulkę ze srebrnoszarym nadrukiem. Jeszcze tylko kilka pociągnięć prostownicą, a w chwilę potem opadająca na jego szyję mgiełka ulubionej wody toaletowej roztoczyła wokół subtelny, męski zapach. Ostatnie spojrzenie w lustro i z lubością stwierdził, że wygląda świetnie.

            Kiedy zszedł na dół, Nadia właśnie szykowała się do wyjścia. Kiedy tylko go zobaczyła, pierwszą jej myślą było, że zapewne dokądś się wybiera. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że to właśnie ją ma zamiar porwać nie tylko na przechadzkę, chociaż, dzięki ostatniej wizycie muzyków z Tokio Hotel, zauważyła jakby większe zainteresowanie swoją osobą. Czyżby obawiał się o to, że ktoś może sprzątnąć mu ją sprzed nosa? O niczym innym nie marzyła, jak o tym, żeby jej przypuszczenia mogły się wkrótce sprawdzić…

            - Czy mi się tylko wydaje, czy ty się gdzieś wybierasz? - zagadnęła, zarzucając na ramię torebkę. - Cześć, Monique! - pożegnała dziewczynę, pozostającą w pracy.

            - Oczywiście, że się wybieram - odparł z uśmiechem. - Na spacer z tobą. Chodź, odprowadzę cię do domu.

            Objął ją ramieniem. Była zdumiona i zaskoczona, zauważyła, że się przebrał, poprawił włosy, czy możliwe więc było, że zrobił to wszystko tylko dla niej?

            Spostrzegła kolejne, zdezorientowane spojrzenie koleżanki. Już po jej poniedziałkowej wizycie w dyskotece i nocy spędzonej w jego apartamencie, dziewczyny pytały, czy wreszcie mogą cieszyć się z ich szczęścia. Nie chciały uwierzyć, że to wciąż są tylko przyjacielskie relacje i tak naprawdę nic się nie wydarzyło. Marzyła skrycie o tym, żeby kiedyś, po ich spotkaniu, móc powiedzieć im inną prawdę…

            Uśmiechnęła się lekko, udając bezwzględny spokój, choć właśnie teraz jej serce tańczyło z radości.

            - Jestem zaskoczona, jak sobie dobrze przypominam, tylko raz odholowałeś mnie do domu, w dodatku wtedy, gdy skręciłam nogę.

            - No proszę cię... - jęknął. - Nawet tego nie porównuj, wtedy zmusiła mnie do tego konieczność, a teraz z ochotą zapraszam cię na miły, popołudniowy spacer.

            - Hmmm... Na miły? - Przymrużyła oczy.

            - Na bardzo miły - roześmiał się. - Może nadrobimy nieco drogi, ale pójdziemy plażą, dobrze?

            - Jasne - zgodziła się ochoczo.

            Niewielkie mieszkanko, jakie wynajmowała Nadia, znajdowało się nie tak daleko hotelu, lecz aby dotrzeć do niego, robiąc sobie przy okazji spacer plażą, trzeba było nadłożyć przynajmniej drugie tyle drogi. Była zmęczona i trochę bolały ją nogi, ale to nie było teraz ważne.

            Wspominając wspólnie spędzone chwile z chłopakami, dotarli do plaży. Zdjęli klapki, a Bill podwinął nieco spodnie.

            - Chyba będzie lepiej, jeśli się trochę zmoczą - wymamrotał, spoglądając w dół. Po chwili odwinął jednak z powrotem nieszczęsne nogawki. Nadia spojrzała na niego z niemałym zdziwieniem, co zauważył, tłumacząc się:

            - Wolę mieć mokre niż pogniecione.

            - Pedant - skwitowała stanowczo. - Z tobą żadna kobieta nie wytrzyma!

            - Ej! - Sprawił jej lekkiego kuksańca w ramię. Roześmiała się, odskakując na bezpieczną odległość.

            - No co? Czy ja nie mam racji? Taki z ciebie porządniś, że wszystkie odstraszasz - ironizowała, wciąż trzymając się z daleka. - Każda się boi, że ci nie dorówna.

            - Jeszcze się znajdzie taka, która to doceni - odparł, dumnie unosząc głowę.

            - Oj, wątpię - Nadia była nieustępliwa, ale robiła to celowo, bo wszelka przeprowadzona z nim słowna potyczka sprawiała jej wiele radości. - Ja, już jako twoja przyjaciółka, mam stres, czy aby na pewno dokładnie wyprasowałam spódnicę.

            - Teraz to już przesadzasz!

            - Wcale nie, bo kiedy tak na mnie patrzysz, to modlę się w duchu, żeby wprawne oko Billa Kaulitza nie zauważyło tylko tej niedoprasowanej fałdki.

            Rozbawiła go, śmiał się teraz serdecznie z tego, jak potrafiła opisać swoje spostrzeżenia. Owszem, był pedantem, może nazbyt przesadnie dbającym o swój wygląd, ale po prostu inaczej nie potrafił. Czułby się źle w niedoprasowanych, czy przybrudzonych spodniach. Nie znosił ludzi wyglądających niechlujnie. Od zawsze wygląd stanowił dla niego jedną z najważniejszych rzeczy, choć znał też motto, że nie szata zdobi człowieka. Zresztą dla niego nie ważna była cena ubrań ani też marka, tak naprawdę liczyła się tylko czystość, schludność i zadbanie.

            Chociaż było już dość późne popołudnie, plaża wciąż była pełna spragnionych słońca turystów. Większość z nich jednak, ze względu na porę, nie oddawała się słonecznym kąpielom, jeśli już, to tylko wodnym, w morzu o dość wysokiej - jak na Bałtyk - temperaturze. Ludzie spacerowali, rozkoszując się cudownym widokiem wciąż jeszcze płonącego słońca, które niebawem miało dogasnąć w bezkresnym błękicie morskich fal. Kochali tę chwilę, kiedy niebo kończącego się dnia ubierało barwy granatu, rozjaśnione radośnie tańczącym z gwiazdami złotym księżycem. Upajali się tym widokiem nie raz, ale nigdy we dwoje, a tego dnia także nie wyglądało na to, że wspólnie nasycą swoje oczy tym pięknym widokiem.

            Do całkowitego zachodu słońca pozostały jeszcze ponad dwie godziny, a Bill nie zamierzał spędzić tego czasu na plaży i - choć Nadia jeszcze nic o tym nie wiedziała - właśnie powziął decyzję, że zaprosi ją gdzieś na kolację. Tylko musi powiedzieć jej o tym nieco wcześniej, nie pod samymi drzwiami do jej mieszkania. Pewnie będzie chciała przedtem odświeżyć się i przebrać.

            Właśnie się zbierał, żeby jej to zaproponować, kiedy w oddali, na wprost, spostrzegł znajomą sylwetkę dziewczyny beztrosko oddanej mu pod opiekę. Póki co nie poczuwał się jednak zupełnie do tej roli.

            Szła wolnym krokiem, całkiem sama, co zastanowiło go, podobnie jak w południe. Może po prostu lubiła takie samotne spacery, albo ten dupek, jej mąż, wolał pozostać w zaciszu hotelowego apartamentu. Nie mógł jednak wiedzieć, że właśnie wczoraj wyjechał obrażony.

Nadia, która z pasją opowiadała mu o nowych, ekscentrycznych gościach, jeszcze jej nie zauważyła, bo, znając ją, pewnie już zdążyłaby skomentować ten widok. Bill teraz też nie patrzył w tamtą stronę, ale im Karen była bliżej, tym bardziej nie potrafił skupić się na opowieści swojej przyjaciółki. Wyrzutem sumienia wróciło wspomnienie wczorajszego dnia, a w jego głowie odbijały się echem jej ostatnie, skierowane do niego słowa. Usilnie jednak próbował skupić się na tym, co mówi do niego Nadia, a wzrokiem dokładnie studiował ślady stóp, pozostawione na piasku przez idących przed nimi ludzi.

            - Karen! - Usłyszał okrzyk Nadii, przerywający jej wcześniejszą relację. - Ty znowu sama?

            Szatynka nie była zaskoczona ich widokiem. Zapewne wtedy, kiedy to Bill tak bardzo starał się nie okazać, że dostrzegł ją wśród spacerowiczów, ona już dawno zdążyła ich zauważyć. Bez słowa uśmiechnął się z zażenowaniem, zatrzymując na wprost dziewczyny. Nawet na niego nie spojrzała, więc kątem oka pozwolił sobie zerknąć na jej twarz, która nie nosiła śladu makijażu, żadnego tuszu ani też pudru. Tylko błyszczące usta zdradzały, że zupełnie niedawno użyła nawilżającej pomadki.

            - Nie jestem sama, zobacz, jak dużo tu ludzi - roześmiała się, kierując swe słowa tylko do Nadii, zupełnie tak, jakby jego tutaj nie było lub jakby był kompletnie obcą, przechodzącą tuż obok osobą, chociaż nawet nie! Tych ludzi dostrzegała, potrafiła na nich spojrzeć, a nawet lekko się uśmiechnąć. On, stojący nieopodal blondynki, wciąż był dla niej powietrzem, jakimś niewidzialnym duchem i zdawać by się mogło, że jej wzrok przenika przez jego ciało. Więc wciąż czuła urazę za jego tak niefortunnie dobrane słowa...

            - Przecież nie o to mi chodzi, mam na myśli twojego męża - odparła Nadia.

            - Franz musiał wyjechać, ale gdyby nawet był, to pewnie i tak by ze mną nie poszedł. Od takich spacerów zdecydowanie woli ekran laptopa, albo po prostu łóżko i telewizor - wytłumaczyła, oddalając się powoli. - Miłego wieczoru życzę!

            Teraz wychwycił jej przelotne spojrzenie, którym zdążyła objąć całą jego sylwetkę, zanim się odwróciła.

            - Dziękujemy - odpowiedziała w imieniu obojga jego przyjaciółka. - Wzajemnie!

            - Wątpliwe... - mruknął Bill.

            - Co? - Dziewczyna nie zrozumiała.

            - Wątpliwe, czy ona spędzi go mile - rozwinął swoją wypowiedź.

            - Wiesz, ja myślę, że ona jest przyzwyczajona do samotności, bo ten cały Hoffmann ciągle gdzieś wyjeżdża i kto wie, czy większości tych niby służbowych wyjazdów nie spędza z panienkami. - mówiła Nadia, pociągając ten temat i wzbogacając go o wyrażenie negatywnych uczuć względem pana H. Bill jednak znów nie potrafił skupić swojej uwagi na jej dalszym monologu, bo w myśli miał wciąż lekceważącą postawę Karen w stosunku do jego osoby. Obejrzał się wstecz. Gdzieś, pomiędzy spacerującymi, dostrzegł jeszcze brązowe włosy, które bezlitośnie targał wiatr. Nie była dla niego nikim ważnym, ale denerwowało go to, że ktoś mógł mieć o nim złe zdanie. To tkwiło w nim samym jak jakaś drzazga, bo przecież od zawsze był dobrym i sprawiedliwym człowiekiem, dlatego nie lubił być inaczej postrzeganym. Tymczasem w jej oczach uchodził zapewne za zadufanego zarozumialca.

            Wiedział, że to jak najszybciej musi się zmienić.