Część 23

Część 23.

„Dla ciebie mój szept, gdy budzi się dzień,

dla ciebie to szczęście, zatrzymaj je więc…

Przez moment chcę mieć cię tylko dla siebie

i tak zaraz świat zapyta o ciebie.

Zamknij oczy i pomyśl, że jesteśmy sami tu,

Nic nie liczy się…”

Patrycja Markowska – „Dla Ciebie”

            To zdumiewające, że po całonocnej ulewie niebo przybrało odcień błękitu. Gdzieniegdzie tylko pokryte było strzępami chmur, a wpadające przez okno promienie słońca, nie pozwalały na dłuższy sen.

            Babette obudziła się, ale nie otwierała oczu, próbując przywołać obrazy, które przed zaśnięciem zapadły głęboko w jej pamięć. Po woli przeniosła rękę na miejsce tuż obok, ale ono było puste. Drgnęła, wolno uchylając powieki. Choć była przykryta, jeszcze bardziej naciągnęła na siebie kołdrę, czując zimny dreszcz. Przecież to nie mógł być sen...

            Nie mógł i nie był, bo z kuchni dobiegały ciche dźwięki muzyki, sączącej się z radiowego głośnika. Odetchnęła z ulgą przymykając powieki, a szczęście niemal w tej samej chwili znów wypełniło każdą jej komórkę. Zaraz też miejsce na kanapie obok niej, zapadło się pod ciężarem jego ciała.

            - Dzień dobry skarbie... - Usłyszała cudownie znajomy, ciepły głos i otworzyła oczy, a już po chwili poczuła upragniony dotyk miękkich warg na swoich ustach.

            - Cześć... Dlaczego już wstałeś? - zapytała z nieukrywanym żalem.

            - Szkoda czasu na sen, wolałem popatrzeć na ciebie - odparł z uśmiechem, dodając: - Zaczekaj chwilkę, zaraz wrócę.

            Powiodła spojrzeniem za jego piękną sylwetką, kiedy się oddalał. Tym razem był w bokserkach, ale i tak to w niczym nie przeszkodziło budzącemu się w niej pożądaniu. Wrócił z tacą pełną śniadaniowych pyszności, stawiając na stoliku tuż obok.

            - Ojej... - westchnęła podciągając się na rękach. - Rozpieszczasz mnie...

            - Proszę bardzo, co sobie pani życzy? - Wskazał ręką na wypełnioną po brzegi tacę. - Tosty, szynka, ser, miód, kawa, sok... Zrobiłbym coś bardziej oryginalnego, ale nie za wiele w tej twojej lodówce.

            - Nie ma Amy, więc nie robiłam zakupów, a nie spodziewałam się gościa - uśmiechnęła się. - Za chwilę wracam.

            Wstając cmoknęła go w policzek i podążyła do łazienki.

            - Tylko szybciutko, bo wszystko wystygnie! - krzyknął za nią radośnie.

            Wzięła naprawdę błyskawiczny prysznic, bo po niespełna dziesięciu minutach wróciła świeża i pachnąca, odziana w krótką, czerwoną, satynową koszulkę. Aromat rozlanej do filiżanek kawy, unosił się w powietrzu mieszając ze szczęściem.

            - No to na co masz ochotę? - zapytał Bill.

            - Może być tost z serem, no i oczywiście kawa - Uśmiechnęła się, rozsiadając po turecku na środku kanapy.

            - Jak długo mogę tu zostać? – zapytał wprost, podając jej właśnie przygotowaną kanapkę.

            Babette spojrzała na niego podejrzliwie, uśmiechając się tajemniczo.

            - Nie bój się, nie zostawię ci kartki na kuchennym stole.

            Roześmiał się.

            - Mam nadzieję... - powiedział cicho, cmokając ją w policzek. - Do jutra? - ponowił pytanie.

            - Możesz i do pojutra - odparła, wypełniając usta kolejnym kęsem.

            - Przecież jutro idziesz do pracy, a wieczorem wraca Amy... Ale zaraz, zaraz... powiedziałaś, że wrócą pojutrze?

            - Kiedy tak mówiłam? - zdziwiła się.

            - No, jak tu przyszedłem.

            - Chyba miałam na myśli jutro, wprawdzie było po północy, ale jakoś podświadomie traktowałam to jeszcze jako dzień. Wracają jutro, na pewno - Babette spojrzała na kalendarz, chcąc się upewnić czy się nie myli. - Mówiła, że drugiego, więc jutro.

            - To mamy jeszcze pół dnia i całą noc... - powiedział, składając delikatne pocałunki na jej kolanie. - I gwarantuję, że dzisiaj nie pozwolę ci zasnąć...

            - Przepraszam, to wszystko przez te emocje... - Próbowała się usprawiedliwić. - Ale oczywiście nie mam nic przeciwko temu, tylko zjedz coś, bo nie będziesz miał siły... - odparła, czując coraz śmielsze pieszczoty na swoich udach.

            - Ja już jadłem, a o moje siły bądź spokojna - roześmiał się, puszczając jej oczko. - Dobrze, wypijemy w spokoju kawę.

            Zamilkli na chwilę, delektując się smakiem naparu. Bill jednak nie spuszczał z niej wzroku i miał teraz wrażenie, że myśli Babette szybują gdzieś daleko. Niewątpliwie tematem do zadumy mogła być kwestia jego ojcostwa, może układała sobie teraz plan, jak o tym wszystkim ma powiedzieć Amy? Chciał znać wszystkie jej myśli, wszystkie problemy i troski, bo wtedy mógłby pomóc jej je rozwiązać.

            - O czym myślisz kochanie? - zapytał.

            - O niczym szczególnym... - powiedziała cicho, spuszczając wzrok. Uścisnął jej rękę, zaglądając w oczy.

            - Kocham cię i chcę wiedzieć, jeśli masz jakiś problem. Obiecajmy sobie, że już nie będziemy mieć przed sobą żadnych tajemnic, tajemnice tylko dzielą.

            - Obiecuję... - odparła i wyciągając nogi, położyła głowę na oparciu kanapy. - Nie mam problemu, no może za wyjątkiem rozmowy z Amy, ale tego nie przyspieszę.

            - A jednak widzę, że coś cię dręczy... - przybliżył się, delikatnie pocierając kciukiem o jej policzek. Serce w niej zadrżało pod wpływem tego dotyku i swoich dziwnych myśli. Owszem dręczyło ją wiele pytań, które tak bardzo chciałaby mu zadać, a jednocześnie usłyszeć na nie szczere i satysfakcjonujące ją odpowiedzi. Nie śmiała, ale po chwili namysłu kobieca ciekawość i jakaś dziwna chęć dowartościowania zwyciężyła. Popatrzyła mu w oczy, ale jeszcze przez chwilę się wahała.

            - Chcesz o coś spytać? - Bill jakby czytał w jej myślach.

            - Mam ochotę... ale nie wiem, czy powinnam...

            - Pytaj, śmiało, przecież wiesz, że o wszystkim ci opowiem - Uśmiechnął się ciepło, jakby chcąc dodać jej otuchy.

            - Gdzie byłeś wczoraj i właściwie skąd do mnie przyjechałeś?

            Westchnął, bo właściwie prędzej, czy później, spodziewał się tego pytania. Miał nadzieję, że nie zrani jej tym, o czym zamierzał jej teraz opowiedzieć, ale chciał być po prostu szczery.

            - Poszedłem na bal... z Patrizią... - Popatrzył na reakcję Babette, nic nie mówiła, ale wiedział, że to nie jest dla niej łatwe, jednak postanowił wyrzucić z siebie wszystko. - Obiecałem sobie, że to będzie mój pożegnalny prezent dla niej, ale jak widzisz nie wytrzymałem nawet do rana... - Uśmiechnął się gorzko.

            - I co ona na to? Tak po prostu pozwoliła ci z niego wyjść? - zapytała Babette cicho.

            - Właściwie nie wiem, bo nie powiedziałem jej nic ostatecznego, tylko tyle, że muszę iść... Jednak myślę, że doskonale wiedziała dokąd...

            Na te słowa lekko drgnęła i poczuła bolesne ukłucie w sercu. „A więc nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji...”, na samą myśl o tym, gorąca fala przetoczyła się przez jej ciało.

            - Ale ja odszedłem i przysięgam ci, że jak tylko wrócę do domu wszystko załatwię, ja już nie mogę z nią być, nawet tylko mieszkanie pod jednym dachem było ostatnio nie do zniesienia... Kocham i zawsze kochałem tylko ciebie... I chcę być wreszcie z tobą. - wyszeptał i siadając bliżej niej, chwycił jej dłonie. Uniósł do ust, delikatnie całując.

            Spuściła głowę. Wciąż miała wyrzuty sumienia z powodu tej kobiety. Był z nią tyle lat, a ona wróciła i tak po prostu jej go odebrała, jednak teraz za nic w świecie już nie zrezygnowałaby z niego. Zastanowiła się właśnie, jak przez te wszystkie lata mogło wyglądać ich wspólne życie? Wiedziała od Lucienne, że to właśnie jej osoba ciążyła nad ich związkiem jak jakieś fatum. Jednak Bill nie był świadom jej wiedzy.

            - Ona o mnie wiedziała, prawda? - Raczej stwierdziła, niż zapytała.

            - Wiedziała... - odparł spokojnie. - Ja od samego początku nie ukrywałem, że moje serce jest zajęte. Kiedy wyznała, że chce ze mną być, powiedziałem wprost, że nie wiem, czy będę mógł kiedykolwiek ją pokochać... Wiesz co mi wtedy odpowiedziała...? - Babette spojrzała na niego, ale nie zadała pytania, choć miała wrażenie, że właśnie tego oczekiwał. Objęła tylko rękoma kolana, słuchając. - ... że wystarczy, jeśli tylko będę... Więc byłem z nią ciałem, a sercem tysiące kilometrów stąd...

            - Czułam, że wie, nawet wiedziała jak wyglądam... Nie byłam dla niej jakąś tam anonimową kobietą...

            - Poznałaś to po niej wtedy u Toma, prawda?

            - Tak... Do dziś pamiętam to spojrzenie... - westchnęła Babette. - Ono wyrażało wtedy przede wszystkim strach... Bill, myśmy się nawet jeszcze nie spotkali, nie wiedziałeś, że tam jestem, i chyba nawet jeszcze nie wiedziałeś, że wróciłam, a ona już się bała... - Spojrzała mu wymownie w oczy.

            - Ja wiedziałem - odparł wprost.

            - Wiedziałeś, że jestem u Toma? - zdziwiła się.

            - Nie, że tam jesteś dowiedziałem się dopiero od Patrizii. Wiedziałem o tym, że wróciłaś. Tom powiedział mi tego samego dnia, kiedy po raz pierwszy się spotkaliście... Nigdy tego nie zapomnę... - dodał i kładąc się obok Babette, objął ją ramieniem, kontynuując swoją opowieść. - Myślałem wtedy, że oszaleję... Dlaczego od razu nie chciałaś się ze mną spotkać? - zapytał jakby z wyrzutem.

            - Po prostu się bałam twojej reakcji... - odpowiedziała, wtulając się w jego tors.- Wiedziałam, że kogoś masz... Bałam się, że nie będziesz już nawet chciał na mnie spojrzeć, czasem myślałam, że może mnie nienawidzisz?

            - Głuptas... - Uśmiechnął się delikatnie, wtulając twarz w jej włosy, aby po chwili przesunąć po całej ich długości dłonią. - Ja tyle lat szukałem cię na ulicach, w tłumie... Marzyłem, że kiedyś cię spotkam, że wrócisz... Biegłem za kobietami o podobnych włosach, żeby tylko się upewnić czy to przypadkiem nie ty...

            Zwróciła ku niemu swoje szczęśliwe spojrzenie. Gdyby wiedziała... gdyby mogła to wiedzieć te kilka lat temu...

            - Bill... - powiedziała cicho, znów patrząc mu w oczy.

            - Tak skarbie...

            - Ja już dawno chciałam wrócić...

            - To czemu tego nie zrobiłaś?

            - Kiedy Amy skończyła trzy lata, właśnie wtedy po raz pierwszy o tym pomyślałam, ale zanim ta myśl zdążyła we mnie dojrzeć dowiedziałam się, że związałeś się z kimś na stałe. Wiedziałam, że nie mam prawa, ale poczułam wtedy piekielną zazdrość i wściekłość, że tak prędko o mnie zapomniałeś... - wyznała Babette.

            - Nie zapomniałem i tak naprawdę to bardziej ona się ze mną związała, niż ja z nią... A ja... Byłem wtedy taki okropny... - westchnął, ale szybko zmienił temat, nie chcąc już wracać do tego jak cierpiał po tym kiedy wyjechała. - Wiesz, właściwie nurtuje mnie tylko jedno; dlaczego wróciłaś właśnie po jego śmierci, skoro myślałaś o powrocie tak dawno temu?

            - Tak naprawdę, to bardzo chciałam wrócić, ale się bałam. Pierwszy raz wspomniałam o tym Martinowi, kiedy Amy miała osiem lat. On zawsze był spokojny, ale wtedy przestraszyłam się jego wybuchu. Pamiętam jak wówczas powiedział, że miał nadzieję, że o tobie zapomniałam, ale jak widać się mylił i że teraz już wie, dlaczego tak rzadko z nim sypiam i jestem taka zimna... Wtedy chyba na dobre do niego dotarło, że nigdy nie zastąpi ciebie w moim sercu, zabiłam jego nadzieję... Potem coraz częściej z nim o tym rozmawiałam. Nie reagował już takimi napadami złości, ale zawsze potem długo się do mnie nie odzywał. Wahałam się, rozważałam wszelkie za i przeciw, w końcu powiedziałam mu, że bez względu na wszystko ja wracam, a on zrobi co będzie chciał. To było tuż po Bożym Narodzeniu, ale on wciąż miał nadzieję, że się rozmyślę. Trzeciego stycznia...

            - Aż tak dokładnie pamiętasz tę datę? - przerwał jej zdziwiony Bill, bo jeszcze nie wiedział co wówczas się wydarzyło.

            - Tak... pamiętam, bo wiem, że to przeze mnie... - powiedziała, gwałtownie odwracając się do niego plecami. Zrozumiał co właśnie wtedy się stało i już więcej o nic nie pytał, mocno się do niej przytulając. Jednak ona chciała to z siebie wyrzucić, więc mówiła dalej;

            - Amy nocowała u swojej przyjaciółki Sharon, a ja stwierdziłam, ze to jest dobry moment, żeby oznajmić mu swoją decyzję. Pamiętam jak szalał z rozpaczy, najpierw błagał, żebym go nie zostawiała, że żyje tylko dla mnie. Zirytowało mnie to jego skamlenie, był wtedy taki żałosny... Miałam nadzieję, że przyjmie to z dumą, ale on płakał. Byłam zła, że próbuje mnie w ten sposób zatrzymać i wtedy powiedziałam mu wprost, że ja przez te wszystkie lata żyłam tylko dla tej chwili... Wtedy się wściekł na dobre. Po raz pierwszy nazwał mnie dziwką, wrzeszczał, że; „tylko on potrafił zrobić ci dobrze”, no i rozpętało się piekło. Wtedy wykrzyczał mi, że nie po to przez tyle lat wychowywał mojego bachora, żebym mogła tak po prostu odejść. Nie wytrzymałam i uderzyłam go w twarz, wyrzucając z siebie kilka bolesnych słów pod jego adresem... - Bill wiedział, że przekazanie mu tej historii sprawia jej wielką trudność, jednak nie przerywał, bo czuł, że chce mu o tym powiedzieć. - Wtedy wybiegł z domu. Był pasjonatem motocykli, miał dwa. Usłyszałam tylko ryk silnika, kiedy wyjeżdżał z bramy. Jeszcze nie ochłonęłam po kłótni, kiedy dotarły złe wiadomości... To się stało tak blisko...

            Zamilkła. Domyślał się co wtedy czuła, bo każdy człowiek czułby się w takiej sytuacji winny.

            - To było przeznaczenie... - powiedział tylko. Potrząsnęła głową.

            - Nie wiem co to było Bill... Wiem tylko jedno; to ja go zabiłam... I chociaż ekspertyza wykazała, że wpadł w poślizg, że nie było to samobójstwo, tylko nieszczęśliwy wypadek, to jednak wiem, że to tylko moja wina... Po prostu jechał zbyt szybko, pod wpływem silnych emocji…

            - Nie obwiniaj się i nie myśl o tym - starał się ją pocieszyć.

            - Amy do dziś nie wie jak to się stało...

            - I dobrze, nie musi wiedzieć. Było, minęło, teraz powinna się dowiedzieć o czymś innym.

            Babette westchnęła tylko. Znów powróciły troski i myśl o niepoukładanych sprawach. Tak... wiedziała, że jak tylko Amy wróci, będzie musiała z nią od razu porozmawiać. Już dłużej odkładać tego nie może.

            - Dowie się... Obiecuję - odparła i znów odwróciła się w jego stronę. Objęła go mocno, wtulając w jego ciało. Leżeli przez dłuższą chwilę w milczeniu, ciesząc się swoją bliskością. Niespokojne myśli i dręczące problemy, znów zaczęły wolno odpływać w nieznane.

            - Tam w Stanach, miałam czasem dziwne sny... - odezwała się po dłuższej chwili Babette.

            - Koszmary? - uśmiechnął się Bill.

            - No... - przytaknęła z nutką rozbawienia. - Można to tak nazwać...

            - A jakie? - zapytał.

            - Śniło mi się, że wróciłam, że cię spotkałam a ty nie chciałeś mnie znać... Budziłam się w środku nocy, z bijącym sercem, a potem długo nie mogłam zasnąć... Tak bardzo się wtedy bałam...

            Uniósł się na łokciu i pochylił nad jej twarzą. Przez chwilę przyglądał jej się z uwielbieniem, gładząc po policzkach, czole. Obrysowując palcem kontur ust, omiatał wzrokiem jej całą twarz.

            - A ja często śniłem, że gonię za tobą w tłumie, widzę cię na ulicy, ale ty uciekasz gdzieś, a gdy w końcu doganiam cię, okazuje się, że wcale cię nie ma… I wiesz co..? – popatrzył jej prosto w oczy. – Tak bardzo się wtedy bałem, że nie wrócisz, że cię nie zobaczę i już nigdy nie przeżyję takich chwil... - wyszeptał w końcu, kładąc na jej ustach dotykiem warg, swoje najskrytsze tajemnice. Pieszczotą pragnął odegnać złe wspomnienia, które znów podstępem zakradły się do jej umysłu.

            Zadrżeli, oplatając się ramionami i zatapiając w pierwszym, popołudniowym pocałunku. Wciąż nienasyceni i spragnieni, dotykali zachłannie swoich ciał, uciekając od rzeczywistości w krainę najpiękniejszych doznań. Nie odrywając od jej twarzy swoich ust, zaczął delikatnie masować przez śliski materiał koszulki nabrzmiałe pragnieniem piersi. Pod wpływem tego dotyku sutki natychmiast stwardniały. Nie mógł pozwolić, aby zbyt długo czekały na jego pieszczoty, więc pochylił się lekko podrażniając je zębami przez wciąż chroniącą je tkaninę, prowadząc dłoń coraz niżej wzdłuż jej ciała. Nie dalej jak kilka godzin temu oddawali sobie dusze i serca, a teraz mieli wrażenie jakby nie kochali się całe wieki, chociaż doskonale pamiętali ten cudowny smak rozkoszy. Zanim kolejny dzień życia popchnie ich w wir normalności, znów chcieli go poczuć, aby nie musieć już sięgać do wspomnień.

            Ciało Babette, pomimo jej wszelkich kompleksów, wciąż piękne i zadbane, było dla niego źródłem cudownych uniesień. Znów była jego, oddana bez pamięci, a on czerpał wszystkimi zmysłami z tej kolebki rozkoszy, odbierał swoją nagrodę za stracone lata.

            W kilka sekund czerwona koszulka znalazła się na dywanie, a jej los podzieliły także dwie, nieco intymniejsze części okrycia obojga kochanków, którzy właśnie ubierali swoje ciała w pocałunki. W każdym dotyku, muśnięciu warg, w przelotnym spojrzeniu i najdelikatniejszej pieszczocie była ogromna, niezniszczalna i niezwykła miłość. Już wiedzieli, byli pewni, że nic nie zdoła ich rozdzielić, a wszelkie trudności i przeciwności losu pokonają razem. Właśnie tego nauczyło ich długie i bolesne rozstanie, ten ogrom dni bez ukochanej osoby i bezlitosna tęsknota, wypalająca z każdą sekundą głęboką ranę w sercu, bo tak naprawdę czas wcale nie leczył ran, on sprawiał tylko, że mniej bolały. Teraz wierzyli, że te rany się wkrótce zagoją, a niezastąpionym lekarstwem będzie zawsze ta bliskość, która rozpalała ich zmysły, doprowadzając do słodkiego szaleństwa. 

            - Kocham cię... - Tym razem pierwsza wyszeptała Babette.

            Pociągnął ją na siebie, drażniąc jej ucho gorącym oddechem i zmysłowym głosem;

            - Pragnę cię... Chyba jeszcze bardziej niż wtedy... - Zaśmiali się cicho pomiędzy kolejnymi westchnieniami zdradzającymi coraz większe podniecenie.

            Poznawali na nowo swoje ciała, przypominali sobie z pasją każdy ich zakątek, jak cudowny ląd już dawno odkryty, ale zapomniany. Wiedzieli, jak bardzo od tych chwil ich życie ulegnie zmianie, i chociaż nie padły jeszcze z ich ust żadne deklaracje o wspólnej przyszłości, oczywiste było to, że los ponownie ich połączył. W gorących sercach zakiełkowała nadzieja, że na zawsze.

            Z głębokich zakamarków pamięci, wracały wspomnienia upojnych chwil sprzed wielu lat. Nie potrafili się przed tym bronić i podświadomie je przywoływali, chociaż przecież teraz uczestniczyli w tym swoimi ciałami.

            Babette delikatnie masowała jego brzuch, przy współudziale zmysłowych ruchów bioder. Nie tracili wzrokowego kontaktu, sycąc się wzajemnie tym widokiem. Pamiętała jak uwielbiał patrzeć, kiedy się na nim porusza, najpierw wolno i delikatnie, potem coraz szybciej, raz po raz się nad nim pochylając, aby skraść namiętny pocałunek. Kochał ten dreszcz, kiedy łaskotały go jej włosy, kiedy delikatnie muskały jego twarz jej usta. W swoich upodobaniach nie zmienił się nic, a nic.

            Kiedy zbliżał się cel ich zmysłowej podróży, wówczas unosił się siadając, i zamykając ją w klatce swoich kochających ramion, nie pozwalał ani na chwilę przerwać tego ekstatycznego tańca. Rozchylone w rozkoszy usta swojej miłości, zamykał porywczym, pełnym namiętności pocałunkiem, a po chwili on sam już nie umiał opanować swoich emocji. Dzisiejszy akt miał ten sam scenariusz, zupełnie jakby chcieli cofnąć się we wspomnienia, przeżywając wszystko na nowo.

            Opadli spełnieni i nasyceni, jakby bez życia na chłodną pościel. W podzięce okrywali swoje twarze delikatnymi pocałunkami, zamykając kolejne piękne chwile w swojej pamięci.

            Po woli ich przyspieszone oddechy wracały do naturalnego tempa, a kiedy już się zupełnie uspokoiły, Bill wyrecytował jednym tchem:

            - Chcę być z tobą, chcę żebyś ze mną zamieszkała... Nie chcę marnować już ani jednej godziny ze swojego życia... Wreszcie chcę być szczęśliwy, chcę się przy tobie budzić, zasypiać, a kiedy wyjadę - tęsknić...

            Na dźwięk tych słów Babette przymknęła oczy. Zaraz po wyznaniu miłości, były one dla niej najpiękniejszym jakie kiedykolwiek usłyszała z jego ust. Ze wzruszenia nie potrafiła wydusić z siebie słowa. Popatrzył na nią, jakby w wyrazie jej twarzy szukał jakiejś aprobaty dla tego co powiedział.

            - A ty...? Czy ty też tego chcesz? - zapytał w końcu, nie mogąc się doczekać odpowiedzi. Skinęła głową i obejmując go mocno za szyję wydusiła z siebie;

            - Chcę... bardzo chcę...

            Te godziny spędzone z nim sprawiły, że poczucie winy względem jego życiowej partnerki całkowicie w niej umarło i w tej chwili już w ogóle o niej nie myślała.

            Po kolejnej porcji delikatnych pieszczot nadeszła pora na wspomnienia. Wyrzucali sobie swoje błędy, usprawiedliwiając się wzajemnie, bo tak naprawdę trudno było obarczyć kogokolwiek winą za ich rozstanie. Gdyby wówczas to się nie stało, proza życia mogła rozdzielić ich w późniejszym czasie, i być może nie byliby do tej pory szczęśliwą parą, chociaż oni sami głęboko w to wierzyli uważając lata spędzone z daleka od siebie za stracone. Na razie nie wracali w rozmowie do tego czasu. Jeszcze nie czuli takiej potrzeby, ale wiedzieli, że kiedyś jednak trzeba będzie i o tym porozmawiać.

            Zamówili sobie obiad, który zjedli z apetytem po kolejnych miłosnych uniesieniach. Zdawać by się mogło, że wieczór spędzą podobnie, tylko we dwoje, w swoim wyśnionym świecie, kiedy nagle rozdzwoniła się komórka Babette.

            - To Amy - Uśmiechnęła się, spoglądając na wyświetlacz. No tak, przecież od wczoraj w ogóle ze sobą nie rozmawiały. Z rana Amy wysłała tylko sms-a, że wszystko u niej w porządku po sylwestrowej nocy i, że właśnie kładą się spać.

            - No cześć kochanie, jak tam? Wyspałaś się? - odebrała połączenie.

            - Cześć mama - powitała ją córka, ale ton jej głosu wydał się Babette jakiś smutny.

            - Masz jakiś dziwny głos, coś się stało? - zapytała wprost matka.

            - Właśnie dzwonię, bo chciałam ci powiedzieć, że wracamy.

            - Jak to wracacie? - zdziwiła się, a zarazem zaniepokoiła Babette, w końcu nie wiedziała, za jaki czas będą na miejscu. Spojrzała na Billa wzrokiem pełnym żalu i zawodu.

            - Tak, wracamy. Musimy wracać, bo nasz kolega jest największym dupkiem pod słońcem, wszystko spieprzył! - Niemal wykrzyczała do słuchawki zdenerwowana Amy.

            - Ale właściwie co się stało? Za ile będziecie?

            - Wyobraź sobie, że dzisiaj wracamy ze spaceru weseli, po świetnej bitwie na śnieżki, cali mokrzy, a pani z recepcji pyta o której opuścimy pokoje, bo od dwóch godzin powinno nas już tu nie być! A my w ciężkim szoku; no jak to?! Przecież mieliśmy rezerwację do jutra, a pani na to, że do dzisiaj! Okazało się, że ten dupek Peter pochrzanił daty, zamiast zamówić pokoje do drugiego, zamówił do pierwszego! - wyrecytowała jednym tchem dziewczyna, dodając już nieco spokojniej; - Już jesteśmy niedaleko, za jakąś godzinę będziemy na miejscu...

            - Acha, no ale co? Nie można było przedłużyć?

            - Nie, bo zarezerwowano nasze miejsca, za godzinę mieli przyjechać kolejni goście. Nie było rady, musieliśmy się szybko pakować. Dobrze, że mamy swój transport, bo nie wiem jak byśmy stamtąd wrócili...

            - No trudno, stało się, przecież na pewno chłopak nie chciał, wyobrażam sobie jak na niego napadliście - Roześmiała się Babette.

            - No jasne, wszyscy! Nawet Christine, jego dziewczyna się na niego tak wkurzyła! - W końcu Amy też się rozweseliła, a po chwili spytała: - Mamo... a jak u ciebie?

            - Przyjedziesz, to porozmawiamy - skwitowała Babette.

            - Czyli coś się wydarzyło? - zapytała podekscytowana dziewczyna.

            - Będziemy miały dużo czasu na rozmowę - odparła wymijająco Babette, bo przecież przy Billu ani nie chciała, ani nie mogła nic powiedzieć.

- Jejku, już się cieszę! - pisnęła dziewczyna - To ja niedługo będę, pa!

            - Pa kochanie i jedźcie ostrożnie - Troskliwym tonem zakończyła rozmowę mama. Bill słyszał tylko słowa Babette, jednak doskonale zrozumiał, że wkrótce będzie jednak musiał się wynieść z tego przytulnego gniazdka. Był trochę zawiedziony, bo właściwie był pewien, że i tę noc spędzi z ukochaną.

            - To za ile tu będą? - zapytał, nie kryjąc rozczarowania.

            - Za jakąś godzinę - odparła Babette ze smutnym grymasem na twarzy. Jej też był nie w smak ten wcześniejszy powrót córki. Nie dość, że jej plany na kolejną, upojną noc legły w gruzach, to dobijała ją świadomość, że jeszcze dzisiaj będzie musiała wyznać Amy całą prawdę. W obliczu wydarzeń ostatniej nocy i tego co obiecała Billowi, po prostu chciała to załatwić jak najszybciej.

            - Boję się... - powiedziała po chwili, kuląc się i obejmując rękami kolana.

            - Spokojnie, będzie dobrze... – Bill pogładził ją po policzku, mocno przytulając. - Może chcesz, żebyśmy jej razem o tym powiedzieli? - zapytał. Babette tylko potrząsnęła głową.

            - Nie... To nie jest dobry pomysł... Lepiej będzie jak zrobię to sama, póki co ona przecież prawie wcale cię nie zna...

            - No tak, masz rację... Ale gdybyś czegokolwiek potrzebowała, będę pod telefonem...

            - Dziękuję... - odparła.

            Teraz jak nigdy dotąd potrzebowała jego wsparcia, chociaż nawet w takiej chwili miało być ono tylko duchowe, jednak sama świadomość, że może na niego liczyć, była dla niej bardzo ważna. Miała nadzieję, że dziewczyna wszystko zrozumie, jednak bardzo obawiała się jej reakcji i swoją obawą podzieliła się także z Billem.

            - Chciałabym, żeby to przyjęła spokojnie... Tak bardzo boję się jej reakcji... - westchnęła ciężko.

            - No cóż, niedługo się przekonasz jaka będzie. Nie znam jej, nie mam pojęcia jak to odbierze, ale musisz się przygotować, że z pewnością łatwo nie będzie… - odparł Bill, któremu trudno było powiedzieć w tej chwili coś sensownego. Pomimo iż Amy była jego córką, to przecież wcale jej nie znał, nawet nie potrafił wyobrazić sobie, jaka na taką wieść może być reakcja dziewczyny. Teraz mógł tylko biernie czekać na bieg wydarzeń i na telefon od Babette.

            - To ja już pójdę, godzina to niewiele, a nie chciałbym się minąć z Amy na schodach, mogłoby być trochę niezręcznie. - Uśmiechnął się, próbując rozładować narastające napięcie, ale kąciki ust Babette nawet nie drgnęły. Doskonale wiedział, że kiedy ze smutkiem patrzyła jak się ubierał, jej myśli skupione były zupełnie na czymś innym.

            - Mam nadzieję, że mnie też się uda coś w tym czasie załatwić, oczywiście pod warunkiem, że już wróciła do domu - powiedział z przekąsem, bo miał wrażenie, że o swoim odejściu będzie zmuszony powiedzieć Patrizii dosadnie. Znając ją miał pełną świadomość, że być może incydent na balu po prostu będzie chciała puścić w niepamięć, albo zachować się jak wspaniałomyślna, wybaczająca zdradę partnerka.

            Na samą myśl o tej kobiecie Babette wzdrygnęła się. Jakby wszystkiego było mało, dochodził jeszcze jeden fakt obarczający jej sumienie. W końcu gdyby nie ona, ta kobieta choć nie kochana i tak byłaby szczęśliwa mogąc wciąż z nim być. Jednak teraz przestała się tym przejmować i gdyby nie wspomnienie Billa, nawet już by o niej nie myślała.

            Objęła go w pasie, wtulając głowę w jego ramiona.

            - Czuję się jednak podle, że zabieram jej ciebie... – powiedziała to bardziej z przyzwoitości, niż z faktycznej troski o tamtą.

            - Nie zabierasz, ona po prostu mnie nigdy nie miała - odparł spokojnie Bill, składając delikatny pocałunek w jej włosach, nie wypuszczając z ciasnego azylu swoich ramion. Po chwili jednak lekko chwycił ją pod brodę, skłaniając do spojrzenia mu prosto w oczy.

            - Pamiętaj, to ciebie zawsze kochałem, nie ją, z myślą o twoim powrocie i z nadzieją, że kiedyś będziemy razem zaczynałem każdy kolejny dzień, więc teraz, kiedy znów jesteś moja, nie liczy się już nic... - Po tych słowach złożył na jej ustach kolejny, długi pocałunek, tym razem na pożegnanie.

            - Kocham cię... - odwzajemniła jego wyznanie, kiedy namiętny dotyk języków dobiegł końca.

            - No to znikam - powiedział, podchodząc do drzwi, a otwierając je dodał: - I czekam na telefon, na każdą wiadomość...

            Babette skinęła tylko głową, z trudem powstrzymując łzy. Nie chciała, żeby cokolwiek zauważył, to mogłoby znowu go zatrzymać. Kiedy już wyszedł, bezsilnie oparła się o ścianę, pozwalając im swobodnie wypłynąć.

            - Boże... Spraw, żebym to już miała za sobą... - westchnęła.