Część 34. „Gdy gasną płomienie nadziei”

Część 34. „Gdy gasną płomienie nadziei”

            Obudził ją chłód owiewający jej nagie ciało. I choć z jednej strony miała przy sobie ciepło ukochanego, tak z drugiej, wdzierający się z otwartego tarasu zimny wiatr nie pozwolił na dalszy, spokojny sen. Wraz z otwarciem oczu, wróciły wspomnienia wszystkich wydarzeń, jakie miały miejsce tak niedawno. Gdyby nie obecność Billa, który teraz spokojnie oddychał u jej boku, zastanowiłaby się, czy to nie był przypadkiem tylko sen. Patrząc na jego spokojną twarz, na poruszany miarowym oddechem tors, poczuła szczęście. Jednak z każdą upływającą chwilą, do jej umysłu zaczęły wkradać się też wątpliwości. Nie była wolna, a tylko wówczas mogłaby w pełni cieszyć się wypełniającą niemal każdą komórkę jej ciała, miłością. Nie wiedziała jak to wszystko poukłada, bała się reakcji Franza, a teraz jeszcze bardziej niż kiedykolwiek. Wiedziała, że nie może przed nim wyjawić tajemnicy swojej miłości, bo to mogłoby narazić na niebezpieczeństwo Billa. Ugodzona duma jej męża byłaby wówczas tylko przeszkodą w spełnieniu marzeń i z pewnością zrobiłby wszystko, aby ich rozdzielić. Nie chciała od Franza niczego, pragnęła tylko, aby pozwolił jej spokojnie odejść.

            Wstała ostrożnie, tak, żeby nie zbudzić ukochanego, który wciąż spokojnie spał. Okryła jego nagie ciało, lecz zanim to zrobiła omiotła je spojrzeniem, delikatnie się rumieniąc. W końcu tak niedawno było ono źródłem niewyobrażalnej rozkoszy i cudownego spełnienia. Serce zakołatało jej niespokojnie w piersi, kiedy nagle przypomniała sobie swoją obietnicę. Czy będzie możliwa do spełnienia? Czy Franz w ogóle zgodzi się na rozwód? W końcu pewnie i tak go dostanie, ale droga do szczęścia z pewnością nie będzie usłana różami.

            Niespokojne myśli zaczęły wdzierać się do jej umysłu, zupełnie tak samo, jak na niebie zaczęły kłębić się szare chmury.   

            Zapatrzyła się w horyzont i zamyśliła przez chwilę. Będzie musiała wszystko sobie spokojnie poukładać, zaplanować jakąś strategię i prawdopodobnie trzeba będzie wrócić z Franzem do Berlina tylko po to, aby niczego nie mógł się domyślić i, aby jedynym pretekstem do jej odejścia miał stać się jego występek. Nie zamierzała obarczać się jakąkolwiek winą. Gdyby dowiedział się o tym, że coś połączyło ją z Billem, z pewnością zrobiłby wszystko, aby zniszczyć nie tylko jej życie, ale także i jego.

            Pospiesznie ubrała się. Chciała być teraz zupełnie sama, potrzebowała tego. Bill w każdej chwili mógł się obudzić, a to nie pomogłoby jej zebrać starganych obawami myśli w sensowną całość. Trochę obawiała się zostawiać go samego, ale wiedziała, że jej mąż nie zawita tu dopóki sama tego nie zechce i nie da mu na to przyzwolenia, przecież wyjeżdżając sam jej to obiecał. Poza tym do końca wynajmu pozostało kilka dni.

            Chwyciła z wieszaka kurtkę z kapturem, na wypadek deszczu, jaki zapowiadały ciężkie chmury i poszła na długi spacer plażą.

***

            Z podświadomości wyłaniały się obrazy przeżytych tak niedawno uniesień. Nie otwierając oczu sięgnął ręką na drugą stronę łóżka, mając nadzieję poczuć ciepłe ciało ukochanej. Jakież było jego zdziwienie, kiedy do jego świadomości dotarł chłód pustego miejsca obok. Natychmiast uniósł powieki, a w konsekwencji potwierdzenia swojego przypuszczenia, że Karen nie ma, zerwał się na równe nogi.

             –  Karen?! – krzyknął, zbierając z podłogi swoje bokserki i pospiesznie naciągając na nagie pośladki. Cisza, jaka mu odpowiedziała zaniepokoiła go, toteż szybko pozbierał pozostałe części garderoby i w pośpiechu je na siebie nakładając, przemierzył wszystkie pomieszczenia apartamentu. Karen nie było nigdzie. W lekkim zdenerwowaniu rozejrzał się, czy gdzieś nie zostawiła mu jakiejś kartki i sięgnął do kieszeni spodni po swój telefon. Wybrał jej numer, a po chwili usłyszał komórkę dziewczyny, która na dobre rozdzwoniła się, leżąc na stoliku w salonie. Zostawiła ją… Tylko gdzie mogła być, dokąd pójść?

            Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Nic z tego nie rozumiał. Miał nadzieję obudzić się wtulony w ciepłe ciało ukochanej, a tymczasem obudził go chłód pustego łóżka. Dlaczego zostawiła go samego? Chyba nie wystraszyła się danej mu obietnicy i nie uciekła?

            Z tą myślą zjeżdżał windą na dół. Miał nadzieję, że może zastanie ją w restauracji, może zgłodniała?

            Recepcjonistka Monique już z daleka, z wymalowanym na ustach szerokim uśmiechem powitała go wesołym:

             –  Dzień dobry!

             –  Witaj – odpowiedział przyjaźnie i zapytał: – Nie widziałaś Karen Hoffmann?

            Dziewczyna potrząsnęła przecząco głową.

             –  Nie, dzisiaj nie. Nie ma jej u siebie?

            Bill tylko uśmiechnął się:

             –  Gdyby była, nie pytałbym. – Puścił recepcjonistce oczko, po czym wyszedł na zewnątrz, gdzie jego ciało owiał chłód. Wyglądało na to, że po dość malowniczym wschodzie słońca, pogoda znacznie się popsuła, a nad głową wisiały mu ciężkie, zapowiadające deszcz, chmury.

             –  Szlag by to trafił…  –  mruknął pod nosem i już miał zejść ze schodków z zamiarem udania się w stronę plaży, kiedy spostrzegł parkujące auto Franza. – Jasna cholera…  –  jęknął na ten widok i pospiesznie skierował swoje kroki na taras restauracji, chowając się za jej drzwiami.  

            Widok znienawidzonego rywala sprawił, że miał nogi jak z waty, a ciało objął paraliżujący dreszcz. Przecież wystarczyło kilkanaście, o ile nie kilka minut, a zastałby go w apartamencie Karen, w dodatku w łóżku! No właśnie, łóżko… Ta myśl sprawiła, że drgnął z przestrachem. Przecież pozostawił je zupełnie rozgrzebane, nawet nie zaścielał, choćby byle jak, a teraz do tego pokoju poszedł ten palant Hoffmann. Niemożliwe, by jedna śpiąca w nim osoba pozostawiła po sobie taki nieład. Nawet zagniecenia poduszek świadczyły o tym, że były w nim dwie osoby, a nie jedna.

            Oparł rękę o framugę drzwi, a głowę położył na nadgarstku. Serce zabiło mu boleśnie w piersi kiedy pomyślał o Karen. Przecież ona wróci niczego nieświadoma, narażając się na niewątpliwe nieprzyjemności. Gdyby tylko mógł ją odnaleźć i jakoś uprzedzić…

            Kiedy tylko intruz zniknął w hotelowym holu, Bill ruszył na poszukiwanie dziewczyny.

***

            Właśnie zaczął kropić deszcz, kiedy wolnym krokiem wracała do hotelu. Nie miała ze sobą zegarka, nie miała komórki, ani niczego co mogłoby ją uświadomić o długości upływającego czasu. Bill pewnie już się obudził i zastanawia się, gdzie jest. Uśmiechnęła się na samą myśl o nim. Tak bardzo chciała znów z nim być, wtulić się w jego ciało, zatonąć porywczym pocałunkiem w jego ustach… Te wyobrażenia całkowicie zawładnęły jej myślami. Teraz dla odmiany, nie zaprzątała już ich problemami, ale układała w głowie scenariusz bajki, jaką miała być ich wspólna przyszłość. I pewnie snułaby swoje marzenia do drzwi apartamentu, kiedy będąc już w pobliżu wejścia do hotelu zobaczyła na parkingu samochód Franza. Stanęła jak wryta. Miała wrażenie, że jej oddech zatrzymał się, a serce załomotało w piersi jakby miało właśnie z niej wyskoczyć. Skąd on się tutaj wziął? Przecież obiecał, że nie wróci, póki ona sama nie będzie tego chciała! A ona, do jasnej cholery, wcale tego nie chciała! Nie dała mu żadnego znaku, nie telefonowała do niego, nie było przyzwolenia na przyjazd, więc co teraz jego auto robiło pod hotelem?!

            O mój Boże, Bill! A jeśli Franz zastał go śpiącego w pokoju? Ta myśl sprawiła, że niemal straciła władzę w nogach i zrobiło jej się słabo. Sparaliżowana strachem pospiesznie ruszyła przed siebie. Drżały jej dłonie kiedy naciskała guzik, aby przywołać windę. Jak ma się zachować, co powiedzieć? Mogła tylko spodziewać się wszystkiego co najgorsze, jeśli tak właśnie się stało. Może nie powinna teraz tam wracać, ale przecież musiała, choćby po to, aby mieć pewność, że Bill jest cały i zdrowy!

            Pod drzwiami swojego apartamentu zatrzymała się nasłuchując, ale stamtąd dobiegała tylko cisza, żadnego podejrzanego dźwięku. Jak mogła się spodziewać drzwi były otwarte. Popchnęła je cicho, nabierając w płuca potężny haust powietrza. Wszechobecny strach zupełnie ją obezwładnił, bo nie mając pojęcia co zastanie wewnątrz, nie wiedziała jak ma się zachować. Czy Bill wciąż tu był? Czy w ogóle był tu Franz? Jednak ta przeraźliwa cisza nie wskazywała na czyjąkolwiek obecność. Wiedziała, że co by nie miało się stać i cokolwiek już się stało, musi zachować spokój i zimną krew, jednak to było takie trudne. Drżenie ciała zupełnie ją obezwładniło, czuła przenikliwe zimno ze stresu i miała wrażenie, że zaraz zacznie szczękać zębami, ale powoli weszła do salonu.

             –  A, jesteś…  –  odezwał się jak gdyby nigdy nic Franz, który siedział na sofie paląc już nie pierwszego papierosa, o czym świadczyła wypełniona petami popielniczka. Wiedziała, że coś musiało się stać, bo aż tyle mógł wypalić tylko wówczas, kiedy był zdenerwowany, i nie zapytał nawet gdzie była. Zebrała w sobie jednak wszystkie siły i zapytała, na pozór spokojnie, ale ostrym tonem:

             –  Co ty tu w ogóle robisz? – Ukradkiem zerknęła w drzwi sypialni. Łóżko było puste, ale przecież nie mogła spodziewać się, że Bill wciąż tam będzie. Niepewna biegu wydarzeń, wciąż jednak miała w pamięci uraz z powodu czynu męża sprzed kilku dni, i to było dla niej bezpieczną zasłoną, bo z niczym teraz nie mogła się zdradzić.

            Franz wstał dogaszając peta i spokojnie, ale stanowczo zwrócił się do niej:

             –  Pakuj się i radzę ci się pospieszyć, bo za godzinę wyjeżdżamy.

            Na te słowa serce podeszło jej do gardła. Zupełnie nie widziała jak ma postąpić. Czy możliwe było, że Franz wcale nie zastał tu Billa i przyjechał tylko po to, aby ją stąd zabrać? Tylko skąd ten pośpiech i dlaczego właśnie teraz, dziś? To wszystko wyglądało dziwnie, nawet bardzo dziwnie… Jego zdecydowane słowa budziły uzasadnione podejrzenia. Ten pośpiech nie wróżył niczego dobrego. Owszem, Franz mógł być wściekły przez to, że była tak nieugięta po jego chorym wybryku, ale znając go, gdyby chodziło tylko o to, zapewne przyjechałby z naręczem kwiatów i jakimś drogim prezentem. No i z pewnością nie tak szybko, nie dziś. Wróciłby po nią pod koniec tygodnia, więc albo coś się stało w Berlinie, albo coś wiedział, a przynajmniej się domyślał. Może ktoś mu o czymś doniósł? Znając jego przebiegłość mógł mieć w hotelu kogoś, kto ich szpiegował i kto wie, może nawet opłacił temu komuś pobyt jedynie w tym celu?

            Więc co teraz? Nie wiedziała jak ma się zachować, ale musiała za wszelką cenę odeprzeć każdy zarzut, czy podejrzenie. Nie chciała żadnej awantury, czy też konfrontacji.          

             –  Chyba oszalałeś! – rzuciła podniesionym głosem. – Mi się nigdzie nie spieszy, apartament jest wykupiony do końca tygodnia. Poza tym ciebie miało tu nie być, póki ci na to nie pozwolę.

             –  Pakuj się – powtórzył sucho, bez słowa wyjaśnienia. Drgające żuchwy zdradzały, że spokój malujący się na jego twarzy jest nienaturalny. Karen wiedziała, że coś się stało, tylko wciąż nie miała pojęcia co.

             –  Chyba żartujesz  –  rzuciła drwiąco, udając spokój. Nie zamierzała mu ulec, choć wyjazd do Berlina wcale nie byłby złą opcją. Załatwiłaby wszystkie sprawy i będąc w kontakcie z Billem, wróciłaby tu w odpowiedniej chwili. Jednak teraz musiała wszystko dobrze rozegrać. Sięgając po leżącą na stoliku paczkę papierosów, miała ochotę wyjść na taras, a wówczas Franz najwyraźniej rozjuszony jej lekceważącym tonem, mocno chwycił ją za rękę i syknął:

             –  Powiedziałem!  –  I spojrzał jej w oczy tak wymownie, że ogarnął ją strach. Nie śmiała się więcej odezwać, a łzy rozmyły jej obraz znienawidzonego męża. Wyrwawszy z uścisku oprawcy nadgarstek, ruszyła w kierunku łazienki.

             –  Zawołam Billa, przecież nie można odjechać bez słowa i nie podziękować mu za gościnę! – krzyknął za nią, a wtedy zatrzymała się w pół kroku i odwracając, spojrzała na mężczyznę, który już trzymał w dłoni słuchawkę hotelowego telefonu.

            Bez słowa zamknęła się w łazience, a strach wyzwolił z jej oczu kolejne łzy.

***

            Ponad godzinę błądził po okolicy, ale nigdzie nie znalazł Karen. Zrezygnowany i odrobinę zmoknięty, wrócił do hotelu i podszedł do recepcji:

             –  Czy widziałaś może Karen Hoffmann? Wychodziła, albo wracała do hotelu?

            Monique spojrzała na niego nieco zdziwiona, bo przecież tak niedawno pytał o to samo, lecz teraz dziewczyna mogła odpowiedzieć mu twierdząco.

             –  Tak, wracała niedawno, poza tym dzwonił jej mąż i prosił, żebyś przyszedł do ich apartamentu, bo ma do ciebie jakąś sprawę.

            Bill spojrzał na nią nieco zszokowany, ale nie chciał okazać, że tak naprawdę wystraszył się. Wciąż przed oczami miał  to rozgrzebane łóżko. Gdyby je chociaż zaścielał…

             –  Nie powiedział nic więcej?

             –  Nie, tylko tyle. – Dziewczyna wzruszyła ramionami.

             –  Dzięki – rzucił.

            O co mogło chodzić temu staremu palantowi, jaką do cholery, mógł mieć do niego sprawę? Ta jedna myśl krążyła mu po głowie, jedna i cholernie uciążliwa, pytanie, na które nie znalazł odpowiedzi. Wiedział, że ta zagadka już za chwilę znajdzie swoje rozwiązanie, lecz stając przed drzwiami apartamentu Hoffmannów, nie słyszał nic, oprócz bicia własnego serca.

            Odetchnął kilka razy i zapukał, a słysząc zza drzwi donośne:  –  Proszę! – wypowiedziane męskim głosem, otworzył je, wchodząc. Już z daleka zobaczył uśmiechniętą twarz najbardziej znienawidzonego człowieka, który wyciągał do niego swoją dłoń. Najchętniej by na nią splunął, ale widział, że właśnie teraz dla dobra swojego i jej, musiał zachować zimną krew. Podał więc swoją.

             –  Witam! – Niemal krzyknął Franz i zanim Bill zdążył odpowiedzieć, pospiesznie dodał:  –  Za godzinę wyjeżdżamy, więc stwierdziłem, że wypadałoby się pożegnać osobiście i podziękować.

            Hoffmann, widząc nieukrywane zdziwienie na twarzy właściciela hotelu, szeroko się uśmiechnął, ale młody mężczyzna wiedział, że uśmiech ten nie jest szczery. Jednak nie zastanawiał się nad tym zbytnio, bo te słowa zupełnie wytrąciły go z równowagi.

             –  Jak to? Przecież macie jeszcze pięć dni - bąknął. Miał niewysłowioną ochotę przywalić mu pięścią prosto w mordę, bez słowa wyjaśnienia, ale wiedział, że nie jest w stanie się na to zdobyć.

             –  Wprawdzie to twój hotel Bill, ale apartament wynajęty przeze mnie, więc siadaj – wyszczerzył się Franz wskazując krzesło. Bill miał wrażenie, że celowo pominął jego uwagę i już nawet na niego nie patrząc, podszedł do barku. – Napijesz się? – zapytał, ale nie czekając na odpowiedź, napełnił koniakiem dwa kieliszki, po czym postawił je na stole. – Ja wprawdzie nie będę pił, bo prowadzę, ale pewnie chętnie napije się z tobą moja żona. Karen! – krzyknął.

            Ostatnie słowo sprawiło, że zadrżał, ale dziewczyna nie pojawiła się.

             –  Karen, no chodź do nas! – powtórzył Hoffmann. Tym razem drzwi łazienki uchyliły się, a po chwili ku nim zmierzała wolnym krokiem nieco zdezorientowana tą całą sytuacją kobieta.  

            Widać jednak było, że starała się zachować pozory i zimną krew.

             –  Siadaj kochanie – zwrócił się do niej mąż udawanie miłym tonem, wskazując krzesło obok gościa. Sam usiadł na wprost i kładąc dłonie na stole splótł palce.

            Siadając, Karen mimowolnie spojrzała na mężczyznę, którego kochała. Nie spodziewała się, że on zrobi to samo, a jednak zupełnie nieopatrznie ich spojrzenia spotkały się, aby po chwili znów zbłądzić gdziekolwiek indziej. Ich serca zabiły wspólnym rytmem, lecz tym razem nie był to rytm miłości. Oboje poczuli strach, ponieważ właśnie w tej chwili cała ta sytuacja wydała im się dziwna i podejrzana.

             –  Co ty odwalasz? – rzuciła dziewczyna już dość mocno podenerwowana.

             –  Wyjeżdżamy, więc chciałem podziękować Billowi, to takie dziwne?

            W głosie Hoffmanna wyczuła ironię. Doskonale wiedziała, że coś knuje tylko co i dlaczego? Nie mógł zastać go w pokoju, bo wówczas z pewnością nie czekałby na nią tu sam, nie przywołał Billa, i na pewno nie zachowywałby się tak spokojnie, choć czuła, że jest to spokój pozorny, ale teraz miała wrażenie, że ta cała akcja, nie była spowodowana jakimkolwiek podejrzeniem ją o zdradę. I dobrze, bo wyglądało na to, że wszystko ułoży się po jej myśli.

            Ale jeśli nie to, w takim razie co sprawiło, że zachowywał się tak dziwnie?

             –  Wynajęcie apartamentu na te dwa miesiące kosztowało cię trochę, więc nie ma za co dziękować – odezwał się Bill. Czuł się dziwnie zażenowany tą całą sytuacją. Przed sobą miał człowieka, którego właśnie z nim zdradziła kilka godzin temu jego własna żona, i choć do tej pory nie miał z tego powodu żadnych wyrzutów sumienia, tak teraz nie czuł się komfortowo, tym bardziej, że zamierzał mu tę kobietę odebrać. Właśnie… Czy Karen miała zamiar z nim wyjechać? Nawet nie miał jak jej o to zapytać, wypadki potoczyły się tak błyskawicznie, a teraz siedział tu, zupełnie nie wiedząc na czym stoi.

             –  Ależ jest! – odpowiedział entuzjastycznie Hoffmann, który wstał i ze stojącej nieopodal torby wyciągnął dwa elegancko opakowane pudełka. Jedno postawił przed Billem, a drugie przed Karen. – A to podziękowanie dla was.

            Zupełnie zdezorientowana Karen ukradkiem zerknęła na właściciela hotelu.

             –  Dla nas? Za co? – zapytała, nie ukrywając zdziwienia.

             –  Otwórz kochanie. – Chytrze uśmiechnął się Franz, ale gdy żona nawet nie poruszyła się, rzucił nieco głośniej:

             –  Odpakuj to wreszcie!

            Wiedzieli, że ta jego wcześniejsza uprzejmość była wymuszona, bo teraz ton jego głosu diametralnie się zmienił. Gdy dziewczyna mimo to nie zareagowała sam zdarł kolorowy papier z pudełka i wyjął jego zawartość, rzucając na stół. Była to bardzo seksowna bielizna. Karen zamarła.

             –  Ty Bill też otwórz. – Teraz zwrócił się do gościa.

             –  Po co ta szopka? – Chłopak nie wytrzymał tego dziwnego napięcia. Czuł, że ten bydlak coś kombinuje, że to przedstawienie nie odbywa się tak bezinteresownie, a ma jakiś podejrzany podtekst. Miał nawet chęć stąd wyjść, ale powstrzymywał się ze względu na Karen, która przerażona miała w oczach łzy.

             –  Ależ otwórz, to wprawdzie nic takiego, a tylko dobry koniak, gdyby zabrakło ci odwagi. – Szyderczo roześmiał się Franz, po czym dodał. – A sądzę, że w takiej sytuacji nie będziesz jej miał.

            Karen drgnęła.

             –  Odwagi do czego? – zapytał Bill i przeczuwając, że zaczyna dziać się naprawdę coś złego, tylko przełknął ślinę, której z nerwów zaczynało mu brakować. Hoffmann jednak nie odpowiedział, tylko przeszywającym wzrokiem spojrzał na Karen, a po chwili na chłopaka.

             –  Do tego, żeby ją zerżnąć, kiedy założy te seksowne majtki! – Franz uderzył pięścią w stół i poczerwieniał. – Miałeś odwagę pieprzyć ją ukradkiem, to teraz zerżnij ją przy mnie!

            Zamarli kiedy wykrzyczał te słowa.