Rozdział XXXIV

Rozdział XXXIV

„Nie mów, że to przeznaczenie.
To nie miłość,
to tylko złudzenie.
Wybacz mi.
Chciałam tylko dla ciebie żyć.
Dla mnie byłeś wszystkim.
Miłość zgubiła mnie.
Jesteś mi zbyt bliski.”

J. Steczkowska – „To nie miłość to tylko złudzenie”

            - Wyobrażasz sobie, że nie przyjedzie?! - krzyknęła już od drzwi Babette, z impetem wpadając do pokoju Julii.

            - Kto? Gdzie? - zapytała zdezorientowana przyjaciółka.

            - No Bill... - jęknęła niemal z płaczem, siadając na wprost. - Na twoje wesele.

            - Wiedziałam, że tak będzie, czułam to, jak tylko dawaliśmy wam zaproszenie. Już wtedy widziałam jego niewyraźną minę – odparła spokojnie kobieta.

            - Julia… On przecież chciał pójść... - powiedziała cicho Babette broniąc go, jednak szefowa jakby wcale nie słuchała tego co mówi jej podwładna, pytając z nutą ironii w głosie:

            - A co wymyślił? Dodatkowy koncert, czy może jakiś ekskluzywny wywiad?

            - Przestań, nie zrobił tego specjalnie, wiedział jak mi zależało. David nagrał im  jakąś sesję zdjęciową, a potem ma być konferencja prasowa.

            Babette zauważyła, że ostatnio jego osoba stała się obiektem ataków Julii. Zdesperowana dziewczyna próbowała go bronić przed oskarżeniami przyjaciółki. Tymczasem ta, krytykowała go na każdym kroku i nie ukrywała, że czuje do niego niechęć. Wiedziała, że przez ten związek jej przyjaciółka ma same kłopoty. Kiedyś wspierała ją i nawet sama namawiała, żeby posłuchała serca, teraz bardzo tego żałowała.

            - Akurat… – uśmiechnęła się drwiąco. – Po prostu nie chce iść, pewnie towarzystwo mu nie odpowiada, pieprzony gwiazdorek...

            - Gdyby tylko mógł, na pewno by przyjechał - powiedziała w końcu stanowczo Babette. Była urażona słowami kobiety, rozżalona i zawiedziona, lecz ani przez chwilę nie wątpiła w to, że mówił jej prawdę. Wierzyła mu, bo chciała. Gdyby zwątpiła, oszalałaby z niepewności i zazdrości w czasie tej trasy koncertowej. Będąc z nim, nauczyła się wierzyć i ufać. Może po prostu nie miała innego wyjścia? Bo cóż innego mogła zrobić, w swoim niegodnym pozazdroszczenia, położeniu?

            - Obyś się nie rozczarowała. – sapnęła Julia, która jednak nie dawała za wygraną. Zawsze miała swoje zdanie i trudno było ją przekonać, że się myli. Teraz też twardo upierała się przy swoim. Jak wcześniej bardzo lubiła Billa, tak przez ostatni czas straciła do niego całą sympatię. Miała nieodparte wrażenie, że nieco ostygł w swoich uczuciach względem jej przyjaciółki. Nie okazywał tej wielkiej miłości jak na początku, czasem zdawał się być wręcz znudzony. Już przecież zdobył, więc po co się trudzić? Nie ufała mu i czuła, że kiedyś ją w końcu skrzywdzi, a tego obawiała się najbardziej. Wiedziała, jak Babette bardzo go kocha i pomimo całej siły, jaką niewątpliwie posiadała mogłaby się załamać, albo co gorsza popaść w jakąś depresję. - Co on z tobą zrobił? Jak mogłaś tak dać mu się omotać? – zapytała po chwili.

            - O czym ty mówisz? - poirytowała się Babette. - To, że go kocham nazywasz omotaniem?

            - Ja cię nie poznaję… – westchnęła Julia. - Zmieniłaś się... Pozwalasz mu sobie wejść na głowę. Martinowi, czy innemu z twoich byłych, po prostu byś tego nie darowała, a jego bronisz jak lwica.

            - To jego praca poniekąd, ma terminy, więc czego mam mu nie darować? Poza tym kocham go i mu ufam, czy to takie dziwne? Może po prostu jeszcze nikogo tak nie kochałam? - wyrecytowała zdenerwowana dziewczyna.

            - Boję się o ciebie, nie chcę żebyś cierpiała.

            Julia doskonale wiedziała, że tymi słowami bardzo ją zdenerwowała. Nie chciała tego, jednak nie mogła się powstrzymać od powiedzenia tego co myśli, przecież zawsze tak było. To była prawdziwa przyjaźń, taka gdzie mówi się wszystko, jak najbardziej szczerze. Bez słodzenia, żeby się nie narazić, bez owijania w bawełnę, żeby było miło. Nie po raz pierwszy ich rozmowa miała taki właśnie przebieg. Kiedy zaszła potrzeba, Babette też potrafiła powiedzieć jej kilka słów gorzkiej prawdy. Obydwie wiedziały, czego mogą się po sobie spodziewać.

            - I tak pewnie będę, kiedyś na pewno... - odparła cicho, uciekając spojrzeniem w najodleglejszy kąt pokoju. Julia popatrzyła na nią badawczo.

            - Coś się jednak dzieje?

            - Masz rację… Czuję, że to już nie jest to co było... Już nawet nie dzwoni tak często, czasem cały dzień potrafi się nie odzywać. Mam wrażenie, że to wszystko wygląda jak test; kto kogo przetrzyma. Czasem nie wytrzymuję i dzwonię, ale bardzo często, albo po prostu nie odbiera, albo nie ma przy sobie telefonu.

            Przyjaciółka nie odzywała się, słuchała nie przerywając jej. Coś się sypało, a ona nadal kochała, ufała i wierzyła. Teraz czuła, że Babette ma ochotę po prostu jej się wyżalić.

            - Ostatnio przyjechali na dwa dni, w przerwie między koncertami – kontynuowała dziewczyna. - Ucieszyłam się na jego widok, szczególnie, że to była niespodzianka, nie wiedziałam, że przyjedzie. Myślałam, że spędzimy trochę czasu razem, tylko we dwoje, a wtedy on wpadł jak po ogień i wyciągnął mnie na jakąś kolejną, idiotyczną imprezę do ich apartamentu, gdzie znowu było mnóstwo alkoholu i napalonych lasek. Potem oczywiście się uchlał i spał do południa, a wieczorem pojechali, i tyle miałam z tej jego bliskości.

            - Myślisz, że on już cię nie kocha? - przerwała jej w końcu Julia.

            - Nie, to nie to... Ja wiem, że mnie kocha, czuję to, ale nie wiem co się ostatnio z nim dzieje, to nie jest ten chłopak, którego poznałam. Boję się o niego... Boję się, że ta krwiożercza bestia jaką jest show-biznes, zeżre go, przeżuje, a potem wypluje same kości... - westchnęła, dodając po chwili. - Wiesz, myślałam, że on jest na to odporny, ale chyba się myliłam. Dopiero teraz zaczynam to dostrzegać... - Julia podeszła i usiadła obok niej, a po chwili przytuliła swoją przyjaciółkę. - Wiem, że być może źle ulokowałam swoje uczucia, może będę cierpiała, ale nic na to nie poradzę, ja po prostu pokochałam... – Babette spojrzała na nią swymi smutnymi oczami, pełnymi łez i rozpłakała się, wtulając w ramiona kobiety. - Jak ja mam iść bez niego? – spytała w końcu.

            - Jak to jak? Normalnie! Przyjdziesz bez niego i będziesz się świetnie bawić na weselu swojej najlepszej przyjaciółki, rozumiesz? – stwierdzenie Julii zabrzmiało niemal jak rozkaz, co wywołało na twarzy Babette nikły uśmiech przez łzy.

            - Dobrze, szefowo – odparła posłusznie, ocierając łzy.

            - No, i tak trzymaj! – usłyszała w odpowiedzi.

~

            Jej myśli bezustannie krążyły wokół tego czego chciała, a co się nie wydarzy. Miejsce w którym się znajdowała i jego specyficzna atmosfera, potęgowało w niej smutek i uczucie zawodu. Było jej przykro, ale potrafiła go rozgrzeszyć. Wiedziała, że to nie jest jego wina, że tak naprawdę decyduje za nich David. Zresztą wszystko to było skomplikowaną machiną, której nienaganne działanie, uzależnione było od wielu osób i sytuacji. Rozumiała, że przecież nie mógł tak po prostu przełożyć tego na inny termin.

            Stojąc pod jednym z filarów kościoła, zatopiona we własnych rozmyślaniach, zdawała się nie być skupioną na całej ceremonii, jakiej właśnie była świadkiem. Beznamiętnie błądziła wzrokiem po otaczającym ją barokowym wnętrzu, tonącym w przepychu złoceń fantastycznej ornamentyki. Ze znajdującej się nieopodal ambony, przyglądały jej się figlarnie tłuste aniołki. Wszystko to było interesujące bardziej przez swoją niezwykłość, niż piękno. Zdumiewało i intrygowało.

            Ołtarz. Wiedziała, że ta miłość nigdy jej tutaj nie przywiedzie. Nigdy nie założy dla niego welonu i białej sukni z trenem, nie wypowie sakramentalnego „tak” i nie nałoży mu na palec obrączki. Wiedziała, że z nim nigdy nie spełnią się jej marzenia o szczęśliwym domu. Z każdym innym tak, ale nie z nim... Tylko, że ona nie chciała każdego innego, ona chciała tylko jego.

            Obrzuciła spojrzeniem, wszystkich znajdujących się na ceremonii gości, będących w zasięgu jej wzroku. „Same pary...”, pomyślała z żalem, kiedy spostrzegła stojącego po przeciwnej stronie Martina. Uśmiechnął się lekko i skinął głową. Musiał jej się od dłuższego czasu przyglądać, ale nie speszyło go to, że w końcu napotkała jego wzrok. Odwzajemniła uśmiech. A jednak nie tylko ona była sama… Miała nadzieję, że na przyjęciu będzie więcej, tak zwanych, singli. Może wówczas nie będzie czuła się tak źle i nieswojo. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, ta myśl wypędziła z jej głowy wszystkie inne, te bardziej pesymistyczne. Właśnie teraz obiecała sobie, że tego wieczoru będzie się dobrze bawić i nie pozwoli, by jej wisielczy nastrój zepsuł ten wyjątkowy dla jej przyjaciółki dzień.

            Przyjęcie zapowiadało się wspaniale. Babette, delikatnie dała Martinowi do zrozumienia, że dzisiejszego wieczoru może się nią zaopiekować, jednak nie na tyle, żeby dać mu choćby znikomą nadzieję. Wyraźnie podkreśliła, kto jest obecnie jej życiowym partnerem i z jakich powodów nie może tego wieczoru jej towarzyszyć. Od pamiętnej kawy, ich kontakty z czysto zawodowych, przerodziły się w przyjacielskie, chociaż doskonale wiedziała, że z jego strony było to nadal innego rodzaju uczucie. Z początku traktowała go z tego powodu z dystansem, ale z czasem przestała zupełnie o tym myśleć.

            Dzięki jego towarzystwu, udało jej się teraz całkowicie odpędzić złe myśli. Dużo rozmawiali siedząc obok siebie przy stole. Nigdy wcześniej nie przypuszczałaby, że po tym co mu zrobiła, będzie potrafił zachować się względem niej z taką klasą.

            - Nie jesteś już z Billem? - zapytała cicho i dyskretnie, siedząca obok niej Agnes. Uśmiechnęła się tylko pod nosem. Wiedziała, że w końcu ktoś nie wytrzyma. Już sam fakt, że przyszła na przyjęcie bez niego, musiał wywołać domysły, a teraz jeszcze grał swoją rolę Martin.

            - Jestem - odparła pewnym tonem. - Nie mógł po prostu przyjechać, w ostatniej chwili wypadła sesja zdjęciowa.

            - Ach tak, teraz to już rozumiem - uśmiechnęła się Agnes.

            Zastanowiła się przez chwilę, ile jeszcze osób ją o to spyta i nawet nie przypuszczała, że będzie ich tak wiele. Na każde kolejne, zadane pytanie, odpowiadała z coraz większym rozbawieniem.

            - Wzbudziliśmy pewnego rodzaju sensację - roześmiał się Martin, który przypadkiem usłyszał o czym rozmawiała z kolejną osobą.

            - No tak - odparła wesoło. - W końcu nie tak często mają okazję zobaczyć byłą parę znów razem.

            Martin popatrzył na nią wzrokiem pełnym tęsknoty za minionym i dodał cicho:

            - Szkoda, że to tylko tak chwilowo...

            Chociaż nawet na milimetr nie przysunął się do niej, uniosła do góry dłoń w geście zatrzymania go w miejscu, gdzie stał.

            - Przestań, bo w niepożądany sposób odbiegasz od tematu - powiedziała żartobliwie, ale po chwili przymrużyła oczy, przyglądając mu się badawczo. - Gdybym chciała wrócić, wybaczyłbyś mi? - zapytała, pozornie poważnym tonem. Jego wzrok stał się przenikliwy, wyostrzony, ale także pełen zaskoczenia i dezorientacji. Do czego zmierzała? Nie spodziewał się usłyszeć takiego pytania, chociaż od zawsze znał nań odpowiedź.

            - Już dawno to zrobiłem - odparł cichym, ale pewnym tonem, po czym z nutą nadziei, dodał. - Wystarczy tylko jedno twoje słowo...

            Popatrzyła jeszcze przez chwilę prosto w jego źrenice. Poczuła się jak dawniej, kiedy jeszcze była twarda i pewna siebie. Znów bawiła się facetem i znów było jej z tym dobrze. Natychmiastowa myśl o Billu, szybko sprowadziła ją z obłoków na ziemię. Nim, nigdy nie odważyłby się zabawić…

            Jej nagły, głośny śmiech, brutalnie wyrwał Martina z marzeń.

            - Żartowałam! Przepraszam, zapomnij o tym co plotę, zdecydowanie za dużo wypiłam - powiedziała nagle, pomiędzy kolejnymi jego salwami. Poczuł się nieco urażony. Znów prowokowała, tylko jaki miała w tym cel? Czy po raz kolejny chciała z niego zadrwić? Tylko właściwie, po co?

            Był na siebie wściekły, że tak łatwo dał się podpuścić. Wyraźnie manipulowała nim, a on wierzył w jej słowa. Czy kiedykolwiek uwolni się od tej toksycznej miłości? Chciał przestać ją kochać, nigdy niczego tak w życiu nie pragnął, jak kresu tego uczucia, ale nie umiał, nie potrafił o niej zapomnieć. Może, kiedy wyjedzie, gdy nie będzie jej widział, może z czasem mu się to uda? Nie wiedział tego, ale miał chociaż taką nadzieję. Wiele dałby za to, aby mógł wreszcie na zawsze wyrzucić ją ze swego serca. Co ona miała w sobie takiego, że znów nie mógł oderwać od niej wzroku? Przecież znał wiele piękniejszych kobiet, lepszych, czulszych i bardziej wyrozumiałych. Owszem, znał, ale nie kochał...

            Teraz, kiedy tańczyła, chłonął wzrokiem każdy jej ruch, subtelny i kobiecy, delikatny, a zarazem prowokujący. Przypominał sobie najpiękniejsze chwile, jakie spędzili razem. Chwile wielkiej namiętności i spełnienia, czuły dotyk, gorące pocałunki… Nie chciał tego pamiętać, tak bardzo chciał o wszystkim zapomnieć, więc na Boga, co on teraz robił? Zamiast przynajmniej się o to starać, jeszcze bardziej umacniał to beznadziejne uczucie, nie mając najmniejszych szans na szczęście u jej boku. Gdyby mógł, zaprzedałby duszę samemu diabłu, żeby móc znów być z nią i w niej, czuć każdego ranka jej ciepły oddech na swoim torsie i zapach parzonej przez nią kawy…

            To uczucie było dla niego jak trucizna, która dociera do każdego zakątka ciała, wdziera się w każdą komórkę, zabijając powoli, ale skutecznie.

            - Nie powiesz mi, że znowu jesteście razem? - usłyszał za plecami znajomy głos Oskara.

            - No niestety, nie powiem - odparł uśmiechając się z żalem i odwracając w kierunku znajomego.

            - A chciałbyś? - zapytał rozmówca, na co Martin tylko skinął głową, zmieniając szybko temat.

            - Jak się bawisz? Ostatnio śluby to rzadkość, nie wspominając już o weselach – zapytał z udawanym uśmiechem.

            - Nie dziwisz się, że tak szybko wzięli ten ślub? W końcu znają się niecały rok. - podjął temat kolega.

            - Zastanawiałem się nad tym, zważywszy na to, że obydwoje mają za sobą nieudane związki, a Julia w dodatku miała już męża, wprawdzie tylko ślub cywilny, ale zawsze to ślub.

            - Musieli być tego cholernie pewni, bo przecież nie jest w ciąży - skwitował Oskar.

            Martin tylko westchnął. Rozumiał ich, bo sam był pewien swojego uczucia. Gdyby tylko ona miała taką samą pewność, ożeniłby się z nią choćby po miesiącu znajomości, albo choćby i dziś. Był na to gotów w każdej chwili, gdyby tylko chciała...

            Babette bawiła się świetnie. W adorującym ją nieustannie, licznym, męskim towarzystwie czuła się jak przysłowiowa ryba w wodzie. Zrozumiała nagle, że tylko przy Billu jest taka bezbronna i niepewna. Wiedziała, że miłość jaką go darzy, jest zupełnie inna od wszystkich uczuć, jakie żywiła kiedyś do jego poprzedników. Ta miłość przerażała ogromem, była zaborcza i wyrozumiała, szalona i zmienna jak marcowa pogoda. Czasem myślała, że są dla siebie stworzeni, a niekiedy przeklinała dzień, w którym przeznaczenie ich połączyło. Dzięki niej poznała prawdziwe uczucie zazdrości i tęsknoty, bólu i cierpienia. Ta miłość miała wszystkie barwy tęczy, dobre i złe dni i chociaż była pewna, że te najczarniejsze, pełne bólu, goryczy i rozpaczy ma już za sobą, to jednak tych najgorszych jeszcze nie poznała...

~

            Znowu była szczęśliwa. Po weselnych szaleństwach przespała prawie całą niedzielę, a wieczorem zadzwonił on. Długo rozmawiali, zapewniając się o wielkiej tęsknocie i miłości. To w zupełności jej wystarczyło, aby wyzbyć się wszelkich obaw i podejrzeń. Pomyślała nawet, jak niewiele potrzeba do tego szczęścia zakochanej kobiecie.

            Poniedziałek obudził ją wiosennymi promieniami słońca, które nieśmiało wkradły się przez okno sypialni. Wstała zadowolona i chętna do pracy. Czuła się lekka, szczęśliwa, a będąc w takim cudownym nastroju, jadąc do pracy autem, głośno śpiewała wraz z głosem wokalistki wydobywającym się z głośnika. Wchodząc do firmy pomyślała, że najpierw zajrzy do Julii po prasę. Może napisali coś o wczorajszej sesji i konferencji chłopaków?

            Będąc już na końcu korytarza, przypomniała sobie nagle, że przecież przyjaciółka wyjechała w podróż poślubną. Uśmiechnęła się sama do siebie i postukała w czoło. „Niech żyje skleroza”, pomyślała i zawróciła do swojego pokoju. Prasa zapewne była u Martina, ale nie chciała do niego iść. Jeszcze gotów sobie pomyśleć, że szuka okazji do spotkania z nim, a tego by nie chciała.

            Jak nigdy, z ochotą zabrała się za swoje obowiązki. Zanim się zorientowała, już była pora na poranną kawę. Właśnie zastanawiała się z kim by ją tu wypić, kiedy zadzwonił telefon.

            - Nie ma Julii, to może dałabyś zaprosić się na kawę? - usłyszała w słuchawce ciepły głos Martina. Przez moment zawahała się w obawie przed zbytnim spoufaleniem, ale za chwilę pomyślała, że jeśli zachowa odpowiedni dystans, on sam na nic sobie nie pozwoli.

            - No dobrze - uśmiechnęła się sama do siebie, odpowiadając. - Zejdę do bufetu.

            - Nie, ja po ciebie przyjdę - odparł ochoczo, a za kilka minut już pukał do drzwi.

            Szli przez korytarz, obrzucani spojrzeniami ciekawskich współpracowników. Ledwie uspokoili się z plotkowaniem o niej i o Billu, a już dawała im powód do kolejnych plotek. Śmiała się w duchu, napotykając te ukradkowe spojrzenia. „Teraz to dopiero będą mieli mętlik w głowie” , pomyślała. Wszystko to niezmiernie ją bawiło.

            Miło pogawędzili sobie przy kawie, wspominając sobotnią noc.

            - Masz może dzisiejszą prasę? - zapytała Babette, kiedy już wracali do swoich biur.

            - Tak… Nie, to znaczy Olaf wziął - odparł Martin plącząc słowa. Dziewczyna spojrzała na niego, nieco zdezorientowana. Ewidentnie coś kręcił, przecież doskonale go znała i zawsze odpowiadał rzeczowo. Teraz tak, jakby nie chciał, aby w jej ręce wpadły te gazety.

            - Jak ci odda to chciałabym przejrzeć, dobrze? - uśmiechnęła się, otwierając drzwi do swojego pokoju.

            - Dobrze - odpowiedział.

            Teraz jeszcze bardziej miała ochotę zobaczyć ich zawartość. Czyżby Martin chciał przed czymś ją chronić? Niech nie myśli sobie, że ona o tym zapomni.

            Minęły jednak trzy godziny, ale on ani nie przyniósł jej tej cholernej prasy, ani nie zatelefonował, że już ją ma. Właściwie mogła kupić sobie sama, ale nie wiedziała w której mogłaby być ewentualna wzmianka o chłopakach, a nie miała zamiaru kupować każdej. Do firmy dostarczano zawsze po kilka egzemplarzy tych najbardziej poczytnych, więc bez trudu mogła odnaleźć to, co chciała. Jeśli one wciąż były u Olafa, postanowiła zajść do niego i zapytać, czy będą mu jeszcze potrzebne.

            - Czy będziesz jeszcze przeglądał prasę? - zapytała uchylając drzwi do jego biura, zapukawszy uprzednio.

            - Ale ja nie mam prasy - stwierdził zdziwiony mężczyzna.

            - Jak to nie masz? Martin mówił, że brałeś - powiedziała zaskoczona.

            - Nie, musiało mu się coś pomylić - odparł z uśmiechem Olaf. Zamarła skonsternowana. Zamknęła drzwi, wycofując się na korytarz. Teraz już miała pewność, że Martin coś kręcił i po prostu, najzwyczajniej ją okłamał.

            Bez chwili namysłu skierowała swe kroki do jego gabinetu, po czym nawet nie pukając wparowała do środka. Jej wzrok padł na leżące na biurku gazety. Martin, rzucił jej znad dokumentów zdziwione spojrzenie.

            - Coś się stało? - zapytał. Podeszła do mebla i położyła dłoń na czasopismach.

            - Co tam jest, że tak bardzo nie chciałeś mi ich dać?

            Zmrużyła oczy, przeszywając go swoim pytającym spojrzeniem, aż poczuł przebiegający po plecach dreszcz. Był zażenowany po tym, co zobaczył w jednej z tych gazet. Nie wiedział co ma jej powiedzieć i jak zareagować. Sam nie pojmował dlaczego chciał ją przed tym chronić. Przecież powinno być mu to na rękę.

            - Wolałabyś tego nie widzieć... – odpowiedział w końcu. Jednym ruchem ściągnęła z biurka czasopisma i obrzucając go wściekłym spojrzeniem, wyszła z pokoju trzaskając drzwiami. Po jego słowach miała złe przeczucia, ale mimo to chciała już tam zajrzeć, chciała wiedzieć wszystko, chociaż tak bardzo bała się tej wiedzy. Przez korytarz niemal biegła, byle być już samej w swoim gabinecie i zobaczyć to, przed czym tak usilnie chciał ustrzec ją Martin. 

            Kiedy wpadła do pokoju od razu zaczęła pospiesznie przerzucać strony. W dwóch pierwszych, poważniejszych czasopismach nie było nic. Zaczęła przeglądać kolejne, które z powodzeniem można było nazwać mianem brukowca. To tu były zawsze wzmianki o największych, towarzyskich sensacjach i o pikantnych szczegółach z życia gwiazd.         

            Słyszała bicie swojego serca, kiedy przewracała kolejną kartkę. Jakoś podświadomie czuła, że jeśli to jest jakieś świństwo, niechybnie znajdzie je właśnie tutaj.

            Nie myliła się. Na kolejnej stronie jej oczom ukazało się kilka zdjęć, ale tylko dwa z nich sprawiły, że poczuła obezwładniającą ją falę gorąca.

            Na czerwonej kanapie siedział Bill, wtulony twarzą w okolice szyi atrakcyjnej blondynki. Jego ręce obejmowały dziewczynę w talii. Na kolejnym, wyglądało to tak, jakby zaglądał jej w dekolt i miał właśnie ochotę się tam wtulić, albo sam diabeł raczy wiedzieć co zrobić. Tom był jeszcze lepszy. Ten pozwolił się przyłapać na namiętnym pocałunku. Lecz on był wolny, miał do tego absolutne prawo. Jego potrafiła zrozumieć, może właśnie w ten sposób próbował się uwolnić od niepożądanego uczucia?

            Odrętwiała z żalu usiadła na fotelu, nie mogąc złapać oddechu czuła jak łzy bezwolnie spływają jej po policzkach. I znów to samo… A przecież wczorajszego wieczoru  wyznawał jej miłość, dokładnie tego samego dnia, którego kilka godzin wcześniej ją oszukał, być może nawet zdradził. Dlaczego znów okazał się draniem? Wierzyła w jego słowa, kiedy mówił, że tęskni i kocha, ufała mu bezgranicznie…

            Pospiesznie przebiegła zmąconym łzami wzrokiem po krótkim tekście pod zdjęciami, gdzie szczególnie uderzyło w nią jedno zdanie; „Tak chłopcy zabawiają się w nocnych klubach pomiędzy koncertami. Alkohol leje się strumieniami, a dziewczyny lgną do nich jak muchy. Ciekawe tylko co na to powie partnerka Billa?”.

            Znów poczuła przeszywający ból, ale kiedy przeczytała kolejne zdanie mówiące o tym, że wszystko to miało miejsce w sobotę odczuła tak, jakby ktoś wbił jej nóż prosto w serce.

            A więc to tak… To wszystko było jednym, wielkim kłamstwem? Oszukał ją, nie było żadnej konferencji, po prostu zamiast iść z nią na przyjęcie, on wolał zabawiać się w nocnym lokalu. W dodatku jeszcze wczoraj, po tym wszystkim, rozmawiał z nią przez telefon, jak gdyby nigdy nic. Gdyby powiedział jej prawdę, gdyby tylko był z nią szczery, że nie chce pójść na to wesele… Ale on wolał brnąć w kłamstwo.

            Dopiero teraz wpadła w furię. Jednym ruchem ręki zmiotła na podłogę wszystkie leżące na biurku gazety. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, gdyby mogła krzyczałaby, albo waliłaby głową w ścianę. Jak to możliwe, że dawał jej tyle szczęścia, a jednocześnie tak bardzo ją krzywdził? Czy tak postępuje ktoś, kto kocha? Ona dla niego była w stanie znieść tyle upokorzeń, jeszcze tak niedawno broniła go przed Julią, tak mu wierzyła i ufała, gdy tymczasem on podle ją okłamał!

            Wsparta łokciami o parapet, zanosiła się od płaczu. Wiedziała, że potem będzie wyglądać koszmarnie, nawet, jeśli poprawi makijaż. Przed nią był jeszcze prawie cały dzień pracy, ale nie mogła powstrzymać tych łez, nie chciała i nie potrafiła. W dodatku czuła się ogromnie upokorzona. A z taką wiarą przed wszystkimi tłumaczyła tę jego nieobecność… Teraz wyszła na naiwną idiotkę, którą znów wszyscy będą wytykać palcami.

            Usłyszała ciche pukanie do drzwi, nie odezwała się, jednak i tak zostały one otwarte. Nadal stała przy oknie. Nawet nie odwróciła się, ale doskonale wiedziała kto to może być.

            Martin rozejrzał się po pokoju. Cała podłoga zasłana była porozrzucanymi gazetami. Zrobił kilka kroków w jej kierunku, z całą perfidią nadeptując właśnie na jedno z tych zdjęć, na którym był Bill.

            Nienawidził go za to, że mu ją odebrał i za to, co jej teraz robił. Gdyby mógł, gdyby tylko potrafił, po prostu zabiłby go. Nigdy wcześniej nie czuł do nikogo takiej odrazy i nienawiści. Z całą pewnością to właśnie Bill był jego największym wrogiem, kimś komu życzyłby wszystkiego co najgorsze.

            Teraz chciał ją jakoś pocieszyć, przytulić. Doskonale wiedział co czuje, bo sam odczuwał podobny ból kilka miesięcy temu, w dodatku zadany przez nią. Jednak obawiając się jej reakcji, powiedział tylko;

            - Naprawdę, bardzo mi przykro...

            - Gówno prawda! - krzyknęła przez łzy, odwracając się w jego kierunku - Wcale nie jest ci przykro! Cieszysz się teraz, że dostałam za swoje, że mam to na co zasłużyłam, prawda?! Przecież właśnie tego chciałeś, nie?! No nie udawaj takiego współczującego, powiedz, że dobrze mi tak! No wyduś to z siebie wreszcie! - Chwyciła go za klapy marynarki, szarpiąc wściekle, aby po chwili odepchnąć z pogardą. - Wynoś się stąd, słyszysz?! Daj mi wreszcie święty spokój!

            Martin cofnął się kilka kroków. Widząc, że jego obecność tylko jeszcze bardziej ją rozwścieczyła, wyszedł.

            W swojej bezsilności osunęła się po ścianie, siadając na podłodze. Wsparła głowę na ugiętych kolanach, które obejmowała rękami. Załkała cicho. „Czy to już koniec?”, zapytała siebie w myślach.