Rozdział XXXV

Rozdział XXXV

„I widzisz sam, gdy Ciebie mam,
to siebie tak mi jakoś brak…
Przeklinam nas i kocham nas,
nie umiem odejść, nie wiem jak…
Więc zabij ją i zabij mnie,
to będzie łatwe, nie bój się.
Przeklinam się i kocham cię,
z miłości leczy... tylko śmierć.”

 Ada Szulc – „Big love”

            Było dobrze po czternastej, kiedy Tom zwlókł się z łóżka. Chociaż tej nocy spał zupełnie sam, wczorajszą imprezkę po koncercie mógł zaliczyć do udanych. Trochę się pobawił, trochę sobie wypił, ale wszystko było z umiarem i pod kontrolą, w przeciwieństwie do soboty, kiedy zdrowo wszyscy przeholowali i nawet nie pamiętał jak znalazł się w hotelowym łóżku. Mógł się tylko domyślać jak było ostro, skoro ochroniarze siłą odciągnęli go od pewnej panny i zanieśli do samochodu. Tak oczywiście wczoraj opowiadał im David, ale znając jego, mógł złośliwie wszystko przekoloryzować, więc nie przejmował się tym zbytnio. Zresztą kto by się przejmował takimi pierdołami. Był wolny jak ptak i mógł robić co chciał, a w dodatku pomimo tego co czuł w sercu, nadal chciał zachować swój image. Po woli wracała mu ta stara, poczciwa pewność siebie.

            Wstał, przeciągając się leniwie i wyjrzał przez okno. Rześkie, wiosenne powietrze pobudziło jego zmysły i wzmogło apetyt. Wraz ze śniadaniem, zamówił sobie dzisiejszą prasę, a po kilku chwilach już ją przeglądał, zajadając się chrupiącym rogalikiem.

            - O kurwa... – zaklął, przełykając głośno kolejny kęs, kiedy jego wzrok padł na zdjęcia z sobotniego wieczoru. Był nieco zdziwiony, kiedy zobaczył, co wówczas wyprawiał jego brat. Sam nie pamiętał swoich własnych wyczynów, więc nie mógł wiedzieć, jak zachowywał się Bill. Teraz przyszło mu do głowy, że z tej niewinnej zabawy, na jaką zapowiadała się ich sobotnia wizyta w klubie, może wyniknąć niezła afera.

            Złożył gazetę i wyszedł, kierując swe kroki w stronę pokoju Billa, gdzie waląc uporczywie w drzwi, domagał się szybkiego ich otwarcia.

            - Czego tam? – Usłyszał po kilku minutach zaspany głos chłopaka, dochodzący z głębi, co mogło świadczyć o tym, że jeszcze nie wstał.

            - Weź no otwórz! – krzyknął Tom – Coś się stało!

            Po chwili drzwi się otworzyły i ujrzał w nich ledwie przytomnego brata.

            - Będzie afera jak nic – powiedział wchodząc i podając mu gazetę otwartą na właściwiej stronie. – Zobacz.

            - Znowu coś? – spytał Bill znudzonym głosem, nie podejrzewając niczego strasznego.       

            Przejął z jego rąk gazetę od razu wlepiając wzrok w nieszczęsne zdjęcia, zbladł i zaklął soczyście. – O kurwa… No, to będzie afera – westchnął ciężko. – Znowu narozrabiałem... Tym razem będzie podwójna afera...

            Chwycił pospiesznie telefon wybierając numer do Babette. Tom patrzył na niego z wyczekiwaniem. Po kilku sygnałach, zgłosiła się poczta głosowa. Spróbował jeszcze kilka razy, bez skutku.

            - Już wie... – zrezygnowany chłopak rzucił telefon na łóżko, przygryzając nerwowo wargę.

            - Spróbujesz później, w końcu musi odebrać – Chciał pocieszyć go Tom.

            - Wątpię... Nie znasz jej... – Bill wstał i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Znów wziął telefon i przytłoczyła go kolejna nieudana próba kontaktu. Był coraz bardziej zdenerwowany, a jego myśli coraz czarniejsze. – Jestem debilem! – krzyknął w końcu – Nie mam mózgu! Powiedz mi dlaczego ja tak wszystko pieprzę? – zwrócił się w końcu do Toma.

            - Nic nie pieprzysz, to życie jest popieprzone... – odparł zrezygnowany brat.

            - Wiem, że teraz już przesadziłem i wcale się nie zdziwię, jeśli zostawi mnie w cholerę...

~

            Przez kolejne dni unikała Martina. Zastanawiała się, co powie Julii, kiedy wróci. Czuła się taka upokorzona i nic nie warta. Ciągle zadawała sobie jedno pytanie; dlaczego jej to zrobił? Dlaczego ją oszukał i zachował się tak, jakby nic dla niego nie znaczyła? A może właśnie przestała coś znaczyć i nie miał odwagi jej tego powiedzieć wprost?

            Dzwonił kilka razy dziennie. Nie odbierała. Cokolwiek miał zamiar jej powiedzieć, chciała, aby powiedział jej to wprost, a nie w kilku słowach przez telefon. Miała jednak nadzieję, to był tylko kolejny głupi wyskok, bo przecież nadal kochała go całym sercem.      

            Podświadomie czuła, że jeśli przyjedzie, znów wszystko mu wybaczy. Tylko ile jeszcze jest w stanie znieść takich jego wybryków? Był taki młody… Już nie wierzyła, że będzie z nią na zawsze, to było wręcz nieprawdopodobne. Tylko jak znieść rozstanie, gdy głupie serce tak bardzo kocha?

            Mijał właśnie kolejny wieczór spędzany samotnie w domu i kolejny raz rozdzwonił się telefon. Była niemal pewna, że to znowu on i nawet nie chciało jej się podnosić z kanapy. Jednak ruszyła się w końcu, zerkając na wyświetlacz komórki.

- Tom... – powiedziała cicho. Domyśliła się, w jakiej sprawie dzwoni i zawahała się. W dodatku równie dobrze Bill mógł ponowić próbę z jego telefonu. Postanowiła jednak zaryzykować. „Najwyżej się rozłączę”, pomyślała.

            - Cześć, to ja... – powiedział chłopak niepewnie, gdy odebrała.

            - Cześć - odparła sucho, bez większego entuzjazmu.

            - Co słychać? - zapytał zdawkowo.

            - Nie wygłupiaj się Tom, powiedz od razu po co dzwonisz.

            - Dlaczego nie odbierasz telefonów od Billa?

            - Bo nie mam zamiaru z nim rozmawiać, a już tym bardziej nie chcę wysłuchiwać jego tłumaczeń, jeśli w ogóle chce jeszcze cokolwiek tłumaczyć - odparła.

            - Posłuchaj, on nic nie pamięta, wszyscy się wtedy zalaliśmy i ochrona nas odholowała do hotelu, porozmawiaj z nim chociaż...

            - Tom do cholery, robisz za adwokata? I to właśnie ty? - zapytała wzburzona, przerywając mu. - Nie chcę z nim rozmawiać i nie będę! - krzyknęła do słuchawki.

            - Babette, ja nie mam zamiaru go bronić, ale pozwól mi chociaż wszystko wytłumaczyć, a potem zrobisz co będziesz uważała - Starał się ją przekonać chłopak.

            - Chcesz się tłumaczyć za niego?

            - Tak, chcę, bo to moja wina, on chciał zostać w hotelu, to ja go namówiłem. Nie chciałem, żeby sam siedział i tak miał wyrzuty sumienia, że nie pojechał na to przyjęcie – szybko wyrzucił z siebie Tom, jakby obawiając się, że nie pozwoli mu dokończyć.

            - Proszę cię, daj spokój, on nie jest małym dzieckiem.

            - Ale to naprawdę przeze mnie, nie chciał iść, to ja go wyciągnąłem, a potem za dużo wypił, stracił kontrolę, zresztą sama wiesz...

            - Wiesz co, jeśli ja za każdym razem mam drżeć ze strachu, że on za dużo wypije, że mnie zdradzi to wybacz, ale dziękuję za taki związek – powiedziała dobitnie.

            - Ale wtedy naprawdę nic się nie wydarzyło...

            - Tom! – przerwała mu zdecydowanie. – Chcesz ze mną porozmawiać o czymś innym?

            - Wybacz mu, proszę – chłopak był nieustępliwy.

- Nie chcesz? To do widzenia! – pożegnała go szybko, rozłączając się. Ta rozmowa, choć krótka, wyprowadziła ją z równowagi. Dyszała ciężko, a serce biło jej w przyspieszonym tempie.

            Mijały kolejne dni. Po rozmowie z Tomem, Bill już nie próbował zadzwonić. Niekiedy niecierpliwie wyczekiwała, aż zabrzmi upragniony dźwięk melodyjki w jej telefonie. Jeśli już brzmiał, to nie był zwiastunem nadchodzącej rozmowy od Billa. Zastanawiała się nawet, czy przypadkiem nie pokusiłaby się, aby odebrać. W jej kiepskim, psychicznym stanie, wszystko było teraz możliwe.

            Nic ją nie cieszyło. Tolerowała tylko towarzystwo Julii, a w końcu i Martina, który swoją cierpliwością i taktem na nowo wkupiał się w jej łaski, chociaż ona nieustannie traktowała go tylko jak przyjaciela. Wiedział o tym, jednak wciąż miał nadzieję. Był bowiem świadomy tego, że jej związek z tym szczeniakiem przechodzi poważny kryzys, który nawet, być może, zwiastuje jego koniec.

            Pewnego dnia, kiedy wydała mu się bardziej dostępna i milsza, pokusił się nawet, aby złożyć jej pewną propozycję. Wracali właśnie z porannej kawy. Julia po drodze odłączyła się idąc do swojego pokoju, a on jak przystało na prawdziwego dżentelmena, postanowił ją odprowadzić pod same drzwi biura.

            - Niedługo będę podpisywał kontrakt, nie dalej jak w czerwcu lecę do Stanów - zaczął niepewnie.

            - Tak? - uśmiechnęła się lekko i zamyśliła. - To świetnie... Czasem sama mam ochotę uciec stąd gdzieś daleko, gdzie nikt mnie nigdy nie znajdzie... - dodała po chwili.   

            To stwierdzenie ośmieliło go i dodało pewności siebie.

            - Wiesz... Gdybyś tylko chciała, mogłabyś ze mną lecieć do Stanów...

            Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

            - Przestań, nie wiesz nawet co mówisz. Wziąłbyś sobie na głowę załamaną kobietę - roześmiała się w końcu, obracając wszystko w żart

            - Niczego bym od ciebie nie oczekiwał... - przekonywał Martin.

            - Ja wiem Martin, że ty jesteś aniołem i w dodatku fruwasz teraz w obłokach, ale moje problemy sprawiłyby, że niechybnie spadłbyś na ziemię z połamanymi skrzydłami. Daj spokój, proszę cię… - zaczęła się nieco irytować. Psuł jej nastrój, który i tak nie był najlepszy, wyraźnie obstawiał, że jej związek z Billem posypie się prędzej, niż myśli. Spoufalał się i to zaczynało jej przeszkadzać.

            - Wiesz, niektórzy ludzie myślą, że znowu jesteśmy parą - powiedział na koniec i to rozjuszyło ją na dobre.

            - Gówno mnie obchodzą ludzie! Póki co, nie jesteśmy żadną parą, na pewno nią nie będziemy i przestań wreszcie pieprzyć te cholerne bzdury! - eksplodowała potężną dawką gniewu, pozbawiając go wszelkich złudzeń, co przypieczętowała solidnym trzaśnięciem drzwiami, przed samym jego nosem.

~

            Nie chciał więcej dzwonić, nawet nie próbował. Wiedział, że i tak każda próba skończy się fiaskiem. Miała rację, głupi był, chcąc tłumaczyć wszystko przez telefon. Jedno było pewne; jak najszybciej musi do niej pojechać, dopóki jeszcze nie jest za późno, a tego nie był do końca pewien. Wierzył jednak, że nie przestała go kochać i ten wybryk, nie może przekreślić wszystkiego co ich łączyło. Wyżebrał więc u Davida kosztem próby wolne popołudnie i jak najszybciej kazał się wieźć do Berlina.

            Im był bliżej niej, tym szybciej biło mu serce. Bał się jej reakcji, bał się tej rozmowy, ale był zdecydowany na wszystko. Szybkim krokiem podszedł do recepcjonistki, której na jego widok ugięły się nogi.

            - Ja do Babette Chardin – rzucił tylko oschle i natychmiast skierował swoje kroki do windy. Dziewczyna nie była w stanie wykrztusić z siebie ani jednego słowa. Skinęła głową i powiodła za nim nieprzytomnym wzrokiem.

            Kiedy wypadł z windy już niemal biegł, zupełnie tak, jakby każda minuta stanowiła jego być albo nie być. W korytarzu prowadzącym do jej pokoju minął Martina. Mężczyźni obrzucili siebie pełnymi nienawiści spojrzeniami. Gdyby wzrok mógł palić, po obydwu zostałyby już tylko zgliszcza.

            Po chwili stanął w drzwiach do jej gabinetu, otworzywszy je uprzednio z impetem. Babette z Julią, właśnie przeglądały jakieś rozłożone na biurku dokumenty. Zaskoczone nagłym wtargnięciem kogoś z zewnątrz, jednocześnie uniosły głowy znad papierów. Kobieta zbladła.

            - Muszę z tobą porozmawiać - wydyszał. Nie było sensu pytać, czy może to zrobić i tak nic już nie było go w stanie przed tym powstrzymać, i choćby nawet nie chciała go słuchać, powie wszystko co ma do powiedzenia wbrew jej woli.

            Mimo to i tak wpatrywał się w nią z wyczekiwaniem, oddychając ciężko. Był taki cudny w tym swoim zniecierpliwieniu. Ubrany w czerń, z rozwichrzonymi przez wiatr włosami opadającymi na twarz. Wyglądał po prostu pięknie.

            Nie odzywała się przez chwilę, pochłaniając go wzrokiem. Zszokowana, zdezorientowana… Pomimo, iż siedziała, to czuła, że nogi ma jak z waty. Czyż można było mu się oprzeć? Tak bardzo za nim tęskniła, tak marzyła o tej chwili. Chciałaby teraz do niego podbiec i rzucić mu się w objęcia, ale nie pozwoliła jej na to duma, której małą cząstkę wciąż jeszcze posiadała.

            - Nie widzisz, że pracuję? - odpowiedziała mu pytaniem, na pozór obojętnym tonem.

            - Proszę cię, przyjechałem specjalnie do ciebie - Podszedł do biurka i pochylił opierając się o nie dłońmi, spojrzał jej w oczy. - Mam tylko dwie godziny... – dodał cicho, pokornie.

            - A czy my mamy jeszcze o czym rozmawiać? – zapytała, siląc się na łagodność.

Jej głos był jednak na pozór spokojny, bo we wnętrzu wszystko wrzało z nerwów i niepewności.

            Julia wycofała się dyskretnie w kierunku drzwi i otworzyła je, zwracając się do Babette;

            - Przyjdę później.

            Obszedł biurko wokoło i zatrzymał się tuż przy niej, po czym przykucnął obok. Nic nie mówił, tylko patrzył na nią błagalnym wzrokiem, chwycił jej dłoń i uklęknął obok krzesła na którym siedziała.

            - Wiem, że spieprzyłem wszystko i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, ale żałuję tego i przepraszam... Wiem, wiem, możesz zapytać; który to już raz? Ale nie odtrącaj mnie, błagam... Wybacz mi, kocham cię tak bardzo... - odezwał się w końcu.

            Wiedziała już dawno, że mu wybaczy. Jeszcze dziś była nawet zdecydowana zrobić to przez telefon, gdyby tylko zadzwonił, ale teraz nie było takiej potrzeby. On tu był, przyjechał specjalnie do niej i tylko po to, żeby błagać o kolejne wybaczenie. Nie chciała jednak zbyt szybko okazać swojej słabości, musiała trochę odwlec tę chwilę, żeby nie przyszło mu to zbyt łatwo. Wyswobodziła więc swoją rękę z jego uścisku, wstając.

            - Nie poszedłeś ze mną na przyjęcie, teraz już wiem, że nie chciałeś... – mówiła spokojnie. – Zrozumiałabym, gdybyś był ze mną szczery, ale okłamałeś mnie, że nie możesz, wymyśliłeś pretekst. Gdyby to było tylko to, ale ty poszedłeś do klubu i w dodatku dałeś się na tym przyłapać... A ja, broniłam cię, usprawiedliwiałam przed Julią, która nie wierzyła w to wszystko, w dodatku na przyjęciu wszystkim tłumaczyłam dlaczego cię nie ma. „Niestety nie mógł przyjechać, ma sesję zdjęciową”, mówiłam wszystkim... - Nie odzywał się, wstał i patrzył na nią. Miała przecież rację, cóż mógł mieć na swoje usprawiedliwienie? Wiedział, że kolejny raz zachował się jak zwykły gówniarz. Wydawało się, że mówi to w taki sposób, jakby już na niczym jej nie zależało. Jakby opowiadała o wczorajszym obiedzie, albo o porannym śniadaniu, bez żadnych emocji i uniesienia. Nie było tak. Tłumiła w sobie umiejętnie cały żal i ból jaki do niego czuła, nie pozwalając wydostać mu się na zewnątrz. Wiedziała jednak, że długo tak nie zdoła. Nagle zamilkła i odwracając się w jego stronę spojrzała mu w oczy; - Ufałam ci, wierzyłam w każde twoje słowo... – kontynuowała, a ton jej głosu już świadczył o tym, że emocje zaczynają brać górę. W końcu wygrały, podniosła głos, a z oczu popłynęły łzy bezradności. – Wiesz jak się czułam, kiedy zobaczyłam w gazetach te zdjęcia?!

            Tak, mógł sobie to wyobrazić. Zastanowił się teraz, jak on zachowałby się w takiej sytuacji. Poczuła się oszukana przez najbliższą osobę, jaką był on… Musiała znieść kolejne szyderstwa i pełne pogardy spojrzenia. To musiał być dla niej koszmar. Podszedł, chcąc ją objąć, ale nie pozwoliła mu na to. Płakała, odwracając się do okna.

            - Mógłbym skłamać, że w ostatniej chwili odwołali tę sesję, ale nie zrobię tego. Nie chciałem iść na to przyjęcie, nie lubię Julii, zresztą ona też mnie nie lubi, ale to nie istotne. Nie chciałem iść w to towarzystwo, ale później żałowałem, że nie zrobiłem tego dla ciebie. Jestem takim egoistą… Wyrzucałem to sobie cały wieczór i Tom mnie wyciągnął do tego klubu, bo wcale nie miałem ochoty tam iść. A potem za dużo wypiłem i nie wiem co się działo, ja nic nie pamiętam... Potem zobaczyłem zdjęcia w gazecie...

            - Właśnie... Zawsze się tak dzieje kiedy pijesz, to cię przerasta, stoczysz się, alkohol cię zniszczy – powiedziała przez łzy. – A jeśli ty mnie zdradziłeś? – dodała po chwili.

            - Nie zdradziłem cię, tego jestem pewien. Ta laska kleiła się do mnie, ale nie byliśmy tam sami, ochrona nas zabrała do hotelu – odparł stanowczo. – Nie upiję się nigdy więcej, obiecuję, tylko błagam, daj mi ostatnią szansę... Już cię nigdy nie zawiodę... Kocham cię.

            Nie dramatyzował, nie szalał. Po prostu był szczery, ale bardzo się bał. Pozwoliła mu się w końcu objąć, ale wciąż nie mogła powstrzymać płaczu.

            - Bill... Ja nie zniosę czegoś takiego po raz kolejny... Jeśli jeszcze raz mnie zawiedziesz, to będzie koniec. Po prostu nie starczy mi sił na kolejne przebaczenie, jeżeli znowu się coś stanie... To wszystko jest ponad moje siły... - Przytulił ją mocno.

            - Ciii... Już cię nigdy nie skrzywdzę, już będzie dobrze... Już nic złego nie może się stać, zbyt wiele dla mnie znaczysz. Ostatni raz mi wybaczasz mój głupi wyskok, już nigdy nie będziesz musiała tego robić.

            Był pewien swojej miłości, a teraz uzmysłowił sobie, że mógł ją stracić. Bezmyślnie zadał jej kolejne cierpienie i poprzysiągł sobie, że już nigdy jej nie skrzywdzi. Był wdzięczny losowi, że znów mu przebaczyła, nie wiedział jednak, że w ostatnim zdaniu zawarł poniekąd przepowiednię swojej przyszłości.

~

            Świat zapachniał majem. Wszystko wokół było takie nowe i świeże, zieleń w pobliskim parku taka soczysta. Słońce grzało coraz mocniej, na trawnikach pojawiły się żółte mlecze, a ptaki śpiewały radośniej niż zwykle. Nic w tym dziwnego, że ktoś nazwał ten czas miesiącem zakochanych. Jeszcze wczoraj spacerowała tu z Billem, dzisiaj już musiała relaksować się sama.

            Ostatnie tygodnie były dla niej spokojne i szczęśliwe. Pomiędzy kolejnymi koncertami, spędzali ze sobą wszystkie wolne chwile, wypełnione namiętną miłością i bliskością. Wszyscy oswoili się już z faktem, że są parą, ucichły plotki, skończyły się drwiny i docinki i chociaż zdarzało jej się czasem otrzymywać anonim z pogróżkami od kolejnej, zdesperowanej fanki, to nie przejmując się tym zbytnio rwała go na strzępy, wyrzucając do kosza. Takie drobne incydenty już nie zakłócały jej spokoju i pozytywnego myślenia. Nawet zdołała odpędzić od siebie wrażenie, że Bill nie kocha jej już tak jak kiedyś. Chciała wierzyć, że tak nie jest. Czuła się silna swoją miłością. Wszystko sprawiało jej ogromną radość, potrafiła cieszyć się życiem jak nigdy dotąd. Ostatnie dni dały jej tyle szczęścia, może dlatego nie spodziewała się, że jeszcze tego popołudnia świat zawali jej się na głowę.

            Była sobota, po kolejnej upojnej nocy Bill z samego rana znów wyjechał. Spacerowała po parku rozluźniona i uśmiechnięta, kiedy usłyszała dzwonek swojego telefonu. Mając nadzieję na rozmowę z ukochanym, szybko sięgnęła do torebki. Jednak to nie był Bill, na wyświetlaczu odczytała, że ktoś dzwoni z zastrzeżonego numeru. Pomyślała, że pewnie znów jakiś telemarketer, albo sprzedawca kolejnego cudu. Bez dłuższego namysłu, nacisnęła funkcję odbierz.

            - Słucham – odezwała się.

            - Dzień dobry, czy rozmawiam z panią Babette? – odezwał się dość młody, damski głos.

            - Tak, to ja Babette Chardin – potwierdziła z niepewnością.

            - Mówi Simone Kaulitz, chciałabym się z panią spotkać i porozmawiać, najlepiej dzisiaj, jeśli pani dysponuje czasem, będę po południu w Berlinie – powiedziała zdecydowanie matka Billa.

            Babette z wrażenia spoczęła na pierwszej, napotkanej ławce. Ogarnął ją jakiś bliżej nieokreślony strach, a serce tłukło jej się w piersi tak, jakby miało za chwilę z niej wyskoczyć. Ten telefon zdziwił ją niepomiernie. Zdawała sobie sprawę, że matka Billa nie chce spotkać się z nią w celach towarzyskich, tudzież uściskać ją jako przyszłą synową i to spotkanie niekoniecznie musi być miłe, jednak szybko odpędziła najczarniejsze myśli. Oczywiście nie śmiałaby i nie chciała odmówić, w dodatku miała wrażenie, że ton głosu kobiety mówił; „tylko nie próbuj się przypadkiem wykręcić”, był stanowczy i roszczeniowy. Odpowiedziała więc po chwili grzecznie;

            - Oczywiście, gdzie i o której pani proponuje.

            - Proszę być w kawiarni hotelu Alexander o osiemnastej.

            Te słowa zabrzmiały niemal jak rozkaz. Babette w pierwszej chwili przejęła się tym wszystkim, lecz po dłuższym rozważaniu doszła do wniosku, że być może właśnie taki jest styl bycia pani Kaulitz? Zastanowiła się tylko w jakim celu ona chce się spotkać, jednak nie dopuszczała sobie do głowy złych intencji kobiety. Może po prostu przy ostatniej wizycie w domu, Bill przedstawił matce wszystko na tyle poważnie, że postanowiła ją poznać?    

            Uśmiechnęła się z niedowierzaniem do swoich myśli. Bardzo tego chciała, jednak na razie wydawało jej się to wielce nieprawdopodobne. Wciąż nie mogła pozbyć się uporczywego uczucia obawy.

            Odechciało jej się spacerować, więc zawróciła w stronę domu, zaglądając po drodze do kilku sklepów. Niechcianymi towarzyszkami jednak wciąż były myśli o tym, co niewątpliwie ją czekało tego popołudnia. O czym to chciała z nią rozmawiać tak pilnie matka Billa?

            Wchodząc po schodach klatki schodowej do swojego mieszkania, znów rozdzwoniła się komórka w jej torebce. „A jeśli to znowu ona?”, pomyślała z obawą, jednak na szczęście tym razem dzwonił Bill.

            - No cześć skarbie, zaczekaj chwileczkę, właśnie otwieram drzwi - powitała go, wyciągając z torebki klucze.

            - Dobrze, oczywiście - odpowiedział. Weszła do mieszkania i rzucając w przedpokoju torebkę i reklamówki, podążyła do salonu, rozsiadając się wygodnie na kanapie.

            - No już, możemy spokojnie pogadać - powiedziała na pozór wesołym głosem. Bardzo starała się ukryć napięcie, jakie opanowało ją całą.

            - Już jesteśmy w hotelu, właśnie się rozpakowaliśmy i zaraz idziemy na próbę, a co u ciebie? - zapytał z troską w głosie.

            - W zasadzie dobrze, właśnie wróciłam z naszego parku i strasznie tęsknię - odparła.

            - Mówisz jakoś dziwnie, coś się stało?

            Bill znał ją, znał niemal wszystkie barwy i tonacje jej głosu, zawsze prawie bezbłędnie mógł wyczuć, że coś jest nie tak. Babette nie miała zamiaru mu niczego mówić i nie chciała też, żeby czegokolwiek się domyślił. Nie wiedziała czego dotyczyć ma ta rozmowa, dlatego postanowiła, że powie mu dopiero po fakcie, oczywiście pod warunkiem, że to o czym będą rozmawiały, nie będzie czymś nieprzyjemnym.

            - Nie kotku, wszystko w porządku, po prostu zmęczyłam się idąc po schodach - odpowiedziała, próbując zapanować nad samą sobą. - W dodatku zrobiłam po drodze trochę zakupów i taszczyłam siatki, zakręciło mi się trochę w głowie - dodała, tym razem mówiąc prawdę. Od kilku dni czuła się nieco osłabiona, co tłumaczyła przesileniem wiosennym.

            - No i po co się nadwyrężasz? Za dwa dni wracam, a poza tym masz iść w poniedziałek do lekarza. Nie podobają mi się te twoje zawroty głowy - powiedział poważnie Bill. Roześmiała się.

            - Zachowujesz się jak wieloletni mąż.

            - Nie żartuj, po prostu martwię się o ciebie.

            - Nic mi nie jest, zawsze źle się czuję na wiosnę, pobiorę trochę witamin i coś na wzmocnienie, zaraz mi wszystko przejdzie - powiedziała, żeby go uspokoić.

            - Ja jednak bym wolał, żebyś poszła do lekarza, powinnaś zrobić badania, jak wrócę to z tobą pójdę - upierał się. - A teraz kończę, bo mnie na próbę wołają, zadzwonię wieczorkiem po koncercie, pa kochanie!

            - Dobrze, całuję cię, pa - zakończyła rozmowę. - Zadzwoni wieczorem... Jak ja wiele bym dała, żeby już był ten wieczór… - westchnęła sama do siebie. Chciała mieć już tę rozmowę za sobą, obojętne jak się ona potoczy…