Rozdział XXXVII

Rozdział XXXVII

„Jak mogłam tak powiedzieć mu?
Gdyby tylko teraz wiedział jak jest mi źle...
Jak mogłam nie zatrzymać słów?
I pozwolić tak po prostu by - odejść mógł.”

Bajm – „Krótka historia”

            Długo siedziała w pracy, nigdzie jej się nie spieszyło. Kiedy wróci do domu, znów weźmie coś na uspokojenie, aby sen mógł bez problemów przyjść, kiedy już położy się do łóżka. Nie spodziewała się jednak, że za progiem mieszkania będzie na nią czekać niespodzianka.

            Już włożywszy klucz do zamka, zorientowała się, że coś jest nie tak, bo nie mogła go przekręcić. Nagle drzwi ustąpiły samoistnie, aż wzdrygnęła się ze strachu.

            - Witaj kochanie!

            W przedpokoju stał uśmiechnięty Bill.

            - Przyjechałeś? - zadała bezsensowne pytanie. Przecież tu był, znów tak blisko, na wyciągnięcie ręki… Jej głos był dziwny, zdławiony. Nie umiała już się cieszyć z tego, że jest.

            Objął ją i przytulił mocno, tak bardzo stęskniony. Zacisnęła powieki. Będzie musiała mu to dzisiaj powiedzieć, powinna to zrobić jak najszybciej, czekanie na odpowiedni moment jeszcze bardziej wszystko utrudni. Tylko jak ma to zrobić...?

            - Przyjechałem do ciebie. Chciałem zadzwonić w sobotę po koncercie, ale byłem taki padnięty, położyłem się na chwilę i zasnąłem w ciuchach... - Słuchała go z nikłym uśmiechem na twarzy, zdejmując buty. Jak zwykle mówił szybko, gestykulując. Uwielbiała, gdy tak spontanicznie coś opowiadał. - Wyobrażasz sobie? Nawet prysznica nie wziąłem, dopiero rano! Co ja gadam, jakie rano, po południu już było… - roześmiał się, kontynuując swój monolog - A kiedy znowu chciałem zadzwonić, wpadł David i zawołał do siebie, a potem gadał chyba ze dwie godziny, potem próba i tak jakoś zleciało...

            Czuła, że się tłumaczy. Głupie gadanie. Jak można nie znaleźć chwili na telefon? Wystarczyłoby tylko kilka minut, kilka pieprzonych minut! Ale teraz właściwie już było jej to obojętne. Nie odzywała się.

            - Dlaczego nic nie mówisz? - zapytał po chwili.

            - A co mam mówić? Słucham - powiedziała cicho. Przyjrzał jej się uważnie, z wymalowanym na twarzy smutkiem.

            - Źle wyglądasz, byłaś u lekarza? - zapytał z nieudawaną troską w głosie.

            - Nie byłam, czuję się już dobrze - skłamała, bo czuła się fatalnie. Nie była pewna, czy jest to tylko choroba duszy, czy też i ciała. Podszedł i delikatnie dotknął jej policzka.

            - Wolałbym, żebyś jednak się przebadała - powiedział czule. Uśmiechnęła się lekko.

            - Dobrze, przebadam się - odparła dla świętego spokoju.

            - Chodź - pociągnął ją za rękę - Zrobiłem kolację, czeka w salonie.

            Nie ucieszyła się nawet, nie potrafiła. Jej myśli zdominowała teraz tylko jedna. Jeśli naprawdę ma to zrobić, musi to nastąpić dzisiaj i nie powinna okazać mu odrobiny uczucia. Musi być zimna, oschła i trzeba będzie mu jakoś to powiedzieć. Tylko jak? Jakim podeprzeć się argumentem? Może wypomni mu wszystkie jego wyskoki, to, że ją zaniedbuje? Nie, to głupie... Przecież wszystko mu wybaczyła. A zaniedbanie? On nie może być z nią dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ma swoje życie, koncerty, zawsze to rozumiała. Prawdy mu nie powie za nic w świecie. To jego matka, nie będzie jej oczerniać. W dodatku nie wiadomo jak mógłby zareagować. Chyba nie będzie miała innego wyjścia; powie po prostu, że stało się coś bardzo ważnego, czego nie może mu wyjawić. Na pewno będzie się dopytywał co to. Nie powie, nie może. W ostateczności powie, że przestała go kochać. To będzie podłe kłamstwo. Trudno. Przecież cel uświęca środki…

            - Babette, przecież ty mnie w ogóle nie słuchasz - usłyszała nagle głos Billa, dochodzący jakby zza światów. On cały czas jej coś opowiadał, a ona nieobecna duchem, nawet nie wiedziała o czym jest ta opowieść.

            - Co...? Ależ słucham, tylko zamyśliłam się, przepraszam – odparła. - Miałam ciężki dzień w pracy, sam widzisz jak późno wracam. – skłamała. Siedziała tam tyle czasu, aby nie zwariować samej w domu…

            Przysunął się do niej.

            - Tęskniłem... – wyszeptał – Bardzo, bardzo, bardzo… - Przymknęła oczy, opierając głowę o kanapę. Właściwie powinna już zacząć… Jeśli ją dotknie, pocałuje, nie zdoła tego z siebie wyrzucić. Ledwie zdążyła o tym pomyśleć, poczuła wilgoć jego ust na swoich wargach, dotyk dłoni na ramionach, które zaczęły zsuwać z nich bluzkę. Chciała to przerwać, ale nawet nie potrafiła się poruszyć.

            Wiedziała, że nie powinna mu ulec, ale... przecież to będzie ich ostatni raz. Nie mogła sobie tego odmówić, choć wiedziała, że później będzie jej jeszcze ciężej. Całowała więc zaborczo te usta, kosztując ich smaku tak, aby móc zapamiętać go na zawsze. Były namiętne i gorące. Ostatnie pocałunki, ostatni dotyk, ostatnia droga do rozkoszy, którą przemierzały do celu teraz ich dłonie, spragnione pieszczoty. Być może już nigdy nie przejdą jej razem, nie dotrą do kresu tej cudownej wędrówki… Właściwie nie powinna wkładać w to zbliżenie starania, powinna być raczej bierna, aby zatrzeć w jego pamięci wszystkie poprzednie akty, te najpiękniejsze ostatnim i najgorszym, ale nie potrafiła… Miłość w jej sercu dyktowała jej zupełnie inny scenariusz. Ta miłość sprawiała, że pragnęła go jeszcze i jeszcze, każdego dnia więcej, jak narkoman, który potrzebuje wciąż większej dawki, aby czuł się dobrze. I obwiniała go w myślach o to wszystko, że tak bardzo uzależnił ją od siebie. Uwielbiała te zachłanne muśnięcia, jakie teraz układał na jej ustach, na skórze szyi i dekoltu, czule pieszcząc.

            Oderwali się na chwilę od siebie, żeby spojrzeć w oczy. On miał w swoich wielkie pożądanie i namiętność, ona - ogromny smutek rychłego rozstania. Po jej policzku spłynęła łza.

            - Kochanie, co się dzieje? - zapytał czule.

            - Cii… Nic - potrząsnęła głową, wracając do przerwanej czynności. Wolno, bez pośpiechu zaczęła rozpinać mu guziki u koszuli, po czym jednym ruchem dłoni zsunęła ją z jego torsu, pochylając się i całując każdy, najmniejszy jego fragment. Po chwili cała garderoba, jaka jeszcze niedawno okrywała ich ciała, leżała na podłodze obok kanapy.

            Była coraz bardziej zaborcza w swoich poczynaniach. Pokłonem rzęs uwalniała kolejne łzy, które zraszały niemal każdą pieszczotę.

            Przecież ostatni raz go tak dotyka, już nigdy nie zazna z nim tej rozkoszy i wątpiła, że kiedykolwiek zazna jej z kimś innym. Zawsze była bardzo namiętna, ale teraz wyjątkowa. Bill nie spodziewał się, że przejmie aż taką inicjatywę. Przy kolacji zdawała się błądzić myślami gdzieś daleko, mówiła, że jest zmęczona, a teraz pieściła go z taką pasją. Zanurzył w jej włosach dłonie, delikatnie masując skórę głowy.

            - O tak... - wyszeptał z ledwością, kiedy muskała ustami najwrażliwszą część jego ciała. Nie musiał nią kierować, ani sugerować jej niczego, zawsze robiła to idealnie, a teraz tak, jak nigdy dotąd.

            Tak bardzo chciał już być w niej, ale zanim to nastąpi, pragnął odwzajemnić jej wszystkie pieszczoty. Nie chciał tylko brać, chciał być autorem jej uniesienia, chciał dawać. Pociągnął ją delikatnie na siebie i odwrócił na plecy. Teraz on wodził językiem po jej rozgrzanej skórze. Każdy jego dotyk wyzwalał kolejne łzy i niemal parzył. Zniewalał rozkoszą i bólem nieuniknionej chwili rozstania. Już nigdy nie poczuje dotyku tych ust, ale nie zapomni go nigdy. Ta czułość pozostanie głęboko, gdzieś na dnie jej serca. Nieśmiertelna chwila ucieczki we wspomnienia przeżywanej tylko z nim ekstazy, takiej, jakiej przedtem nie doświadczyła…

            Był taki delikatny i czuły, jak zawsze. Dawał jej swoimi ustami kolejną rozkosz spełnienia, pod wpływem której, jej napięte ciało zadrgało jak struna. Chciała krzyczeć, że go kocha, że w jej sercu na zawsze pozostanie nieśmiertelny i nagle brutalny przebłysk świadomości; przecież nie może wyzbyć się największego argumentu! Nie może...

            Chciałaby teraz zatrzymać tę chwilę, móc zasnąć w jego ramionach, zapaść w śpiączkę i już nigdy się z niej nie obudzić. Nie czuć goryczy i bólu, jaki niedługo zada obydwojgu. Chwile z nim były najpiękniejszymi, jakie mogła przeżyć i wiedziała teraz, że tak właśnie chciała spędzić całe życie, z nim u swojego boku. I mogłaby teraz nawet skoczyć w przepaść, byle tylko z nim... Byleby tylko mogła trzymać go za rękę, mieć tuż obok, wtedy i umieranie nie byłoby straszne...

            Tymczasem mogła tylko zatopić tę chwilę w swoich wspomnieniach, jak źdźbło w kropli żywicy, która po tysiącu latach zamieni się w bursztyn, tak jej wspomnienia już po kilku dniach staną się dla niej swego rodzaju diamentem, drogocennym skarbem, jaki zabierze ze sobą w dalsze, szare i bezsensowne życie bez niego.

            Ostatni raz wypełniał ją upragnionym ciepłem, poruszając się delikatnie. Patrzyła na jego cudną twarz, starając się wyrzeźbić w pamięci jej owal z każdym najdrobniejszym szczegółem; małym pieprzykiem na brodzie, czekoladą oczu, niedoskonałością nierównych zębów, małą blizną na czole. Wszystko to chciała zabrać w swój daleki świat wspomnień, w to niechciane życie, jawiące się teraz w jej myślach jak jakiś koszmar...

            Z tym wszystkim dla niej był piękny i idealny, szczególnie teraz, kiedy bliski spełnienia, z drobnymi kropelkami potu na skroni pochłaniał ją swoim zamglonym spojrzeniem. Łzy rozmyły jej ten najcudowniejszy obraz.

            Ich oddechy łączyły się w jeden, stawały się coraz płytsze i szybsze. Ostatnia cudowna, słodka chwila w jej życiu miała właśnie nadejść, potem już będzie tylko gorycz i łzy, ból i cierpienie, nicość dnia.

            I nadeszła... Ulecieli na skrzydłach rozkoszy wprost do swojego raju, lekko jak białe obłoki, albo łabędzi puch, spełniali się w długim, ekstatycznym drżeniu ciał. Niezwykła to była dla niej chwila i choć tak bardzo ulotna, to wiedziała, że w jej sercu pozostanie na zawsze.

            - Kocham cię... - wyszeptał.

            Chyba po raz pierwszy od chwili, kiedy mu to wyjawiła, nie odwzajemniła w takiej chwili wyznania, zamykając mu usta pocałunkiem. I chociaż po stokroć krzyczało to jej serce, usta milczały. Wtulił się w nią jak dziecko, gładząc ją delikatnie po głowie.

            - Byłaś dzisiaj taka cudowna, ale jednocześnie jakaś daleka… - zaszeptał po chwili. Nie odezwała się z trudem powstrzymując łzy. Toczyła walkę ze swoimi myślami, wierząc w końcu samej sobie, że to nie jest dobry moment. Tak od razu mu tego nie powie, nie zdoła beznamiętnie z siebie tego wyrzucić. Na dodatek teraz, w takiej chwili…

            - Babette, masz jakieś kłopoty? - zapytał po chwili unosząc się na łokciu, badawczo jej się przyglądając.

            - Nie mam żadnych kłopotów - odparła zdawkowo, odwracając głowę. - Jestem zmęczona i chce mi się już spać.

            - Na pewno? - Nie dawał za wygraną.

            - Na pewno - odparła, przywołując resztką sił uśmiech na swojej twarzy. - Jestem po prostu wykończona.

            - To idziemy do sypialni, ja też jestem zmęczony - podchwycił ochoczo, cmokając ją w policzek.

            - Idź, ja jeszcze wezmę prysznic. – rzuciła oddalając się w stronę łazienki.

            Długo leżała z otwartymi oczami, znów nie mogąc zasnąć. Mimo, że ukradkiem wzięła kolejną tabletkę na uspokojenie, to sen nie chciał przyjść. Nie potrafiła dziś tego zakończyć, nie po takim uniesieniu… Nawet nie wiedziała do końca jak mu to wszystko powie. Wprawdzie obmyśliła już plan, odnalazła argument, jakim się mocno podeprze, ale wciąż nie potrafiła nawet sobie tego wyobrazić…

            Może uda jej się rano?

            Po chwili słyszała już miarowy oddech Billa. Zasnął po raz ostatni u jej boku, niczego nieświadomy… W głowie kołatało jej się setki myśli. Co się stanie, kiedy jego już nie będzie? Jak sama poradzi sobie z okrutną rzeczywistością? Czy będzie umiała obojętnie przejść obok witryny z prasą, widząc na okładce jego twarz?

            Na żadne z tych pytań nie potrafiła sobie odpowiedzieć, wiedziała tylko jedno; to będzie niezmiernie trudne.

            W końcu zmorzył ją sen, jednak nie był on spokojny. Śnił jej się Bill, cały we krwi, krzyczący, że go zabiła. Zerwała się zlana potem i cała rozdygotana. Była piąta dwadzieścia, rano.

            Leżała, nie mogąc już zasnąć, przyglądała się spokojnie śpiącemu chłopakowi.

            - Dlaczego nie mogło nam się udać Bill...? - wyszeptała, dotykając delikatnie opuszką palca jego ust. - Tak bardzo cię kocham...

~

            Nie zdołała jednak porozmawiać z nim rano. On spał, a ona nie mogła go przecież obudzić tylko po to, aby mu powiedzieć, że odchodzi. Cały dzień układała to w myślach. Obiecała sobie, że już nie będzie zwlekać tak jak wczoraj. Kiedy tylko wróci do domu, od razu z nim porozmawia. Oby tylko jej plan nie posypał się, jak w przypadku Martina…

            Jednak kiedy wróciła z pracy, zamiast Billa zastała tylko kartkę z informacją: „Robimy imprezkę w apartamencie. Przyjedź kochanie. Czekam. Bill".

            - Nawet nie pofatygował się, aby zadzwonić… Ani mi się śni - powiedziała beznamiętnie, gniotąc ją w rękach. Ogarnęło ją jakieś dziwne zobojętnienie. Położywszy się na kanapie w salonie, włączyła telewizor. Jednak żaden program nie mógł przykuć jej uwagi. Myślami była zupełnie gdzie indziej. Wraz z każdą przemijającą minutą, narastało w niej napięcie i niepewność. Nie wierzyła w swoją siłę, bała się, że nie podoła. Możliwe, że to znów odwlecze się o kolejny dzień, choć wolałaby, żeby to stało się dzisiaj. W perspektywie miała następną nieprzespaną noc, bo co za różnica kiedy mu powie? Dzisiaj, czy jutro... I tak nie zmruży oka, z każdego z obydwu powodów.

            Była już tak zdenerwowana, że nie mogła opanować drżenia rąk, kiedy unosiła do ust szklankę z wodą. Znów wzięła tabletkę na uspokojenie.

            Około dwudziestej pierwszej zadzwonił.

            - No gdzie ty się podziewasz? - zapytał z wyrzutem.

            - Bill, ja nie przyjadę - odparła krótko.

            - Jak to nie przyjedziesz? Nie wygłupiaj się!

            - Nie przyjadę, po prostu nie chcę. – Nie tłumaczyła się, powinna być zdecydowana i oschła, i taka właśnie była.

            - Proszę cię przyjedź, my już jutro znów wyjeżdżamy - obstawał przy swoim.

            - To jedźcie, ja nie przyjadę. Powodzenia.

            Rozłączyła się nie czekając na to, co jej odpowie.

            Właśnie w tej chwili utwierdziła się w przekonaniu, że jest to słuszna decyzja. I tak właśnie wyglądała ta jego miłość, o której tak ją ciągle zapewniał. Przyjechał tylko na dwa dni, a ofiarował jej jeden wieczór, aby kolejnego móc ostro poimprezować.

            Nie upłynęła godzina, kiedy drzwi od jej mieszkania otworzyły się z impetem, a do salonu wpadł Bill.

            - Babette, co ty wyprawiasz? - zapytał z pretensją w głosie. - Dlaczego nie przyjechałaś?

            Wstała z kanapy i spojrzała na niego. Znów pił, a jego zamglone oczy i sposób artykułowania słów wskazywały na to, że wcale niemało.

            - Jesteś pijany - powiedziała stanowczo. Właściwie powinno być jej to już obojętne, ale wciąż bolało ją jego zachowanie. Przecież tak niedawno zapewniał ją, że będzie się kontrolował.

            - Daj spokój, kochanie, to tylko kilka piw - Próbował ją objąć, ale odsunęła się. Nadszedł właściwy moment i pora aby ostatecznie uderzyć…

            - Ostatnio mówiłeś, że nie będziesz się więcej upijał. Właściwie już nie jest to dla mnie istotne, stwierdzam jedynie fakt.

            - Nie jestem przecież pijany i nawet się do nikogo nie przytuliłem - próbował obrócić wszystko w żart, jakby nie słyszał drugiego zdania, jakie wypowiedziała.

            - To jest nieistotne, ja mam po prostu tego wszystkiego dość - powiedziała, starając się zachować spokój. - Wszystkie twoje obietnice nie mają pokrycia.

            Patrzył na nią z wyrzutem, odrobinę zdezorientowany. Czuła, jak cała drży i coraz bardziej się boi, że sobie nie poradzi. Znalazła teraz świetny pretekst. Wiedziała, że lepszego momentu nie będzie… „Teraz, albo nigdy”, pomyślała. Nabrała w płuca powietrza, po czym powiedziała na pozór opanowanym tonem; - Odchodzę, Bill. To koniec...

            - Nawet nie żartuj w ten sposób - roześmiał się, ale jakiś dziwny niepokój wkradł się do jego serca.

            - Ja nie żartuję Bill, odchodzę - powtórzyła, patrząc mu w oczy. Nie wierzył, że mówi poważnie, ale jej zimne słowa skutecznie zgasiły uśmiech, jaki do tej pory zdobił jego usta. Mówiła to w taki sposób, że krew zastygała w jego żyłach, ale przecież nie mogła mówić tego poważnie, zaraz porozmawiają, przeprosi ją i znów wszystko będzie dobrze…

            - Babette, proszę cię, przestań, mnie to naprawdę nie śmieszy… - Wyciągnął do niej ręce, poważniejąc na dobre. – Jeśli chcesz, to ja już nie wrócę na tę imprezę, zostanę z tobą.

            Znów odsunęła się pospiesznie unikając objęcia jego ramion, stając w drzwiach tarasu. Widziała w jego oczach strach, wahanie i niepewność.

            - Daj spokój Bill, jak chcesz, to możesz sobie wracać, iść dokąd chcesz, nie obchodzi mnie to – powiedziała, na pozór obojętnym tonem. – Już nic mnie nie obchodzi...

            - Ale co ja takiego strasznego zrobiłem? – zapytał z żalem. – Chcieliśmy się tylko pobawić, przed kolejnymi, ciężkimi dniami.

            - Więc się baw już beze mnie, całe twoje życie to jedna, wielka zabawa. Wszystko robisz nie tak, wszystko pieprzysz. A ja mam już tego wszystkiego serdecznie dość.

            - Chodzi ci o te kilka piw? To ma być powód? – zdenerwował się – Wiesz co? Zachowujesz się jak jakaś stara żona – dodał z wyrzutem starając się jakoś odeprzeć jej atak. Jeśli to miał być powód, to delikatnie mówiąc przesadziła.

            - Bo ja jestem stara – wycedziła przez zęby, wymownie patrząc mu w oczy. Dopiero teraz dotarło do niego, że popełnił gafę i użył nieodpowiednich słów.

            - Przepraszam… – jęknął. – Nie chciałem tego powiedzieć.

            Kolejny raz bezskutecznie próbował ją objąć.

            - To już jest nie ważne, nie chodzi mi już tylko o twoją obietnicę, której nie potrafiłeś dotrzymać, zresztą to wszystko już nie ma najmniejszego znaczenia – odparła stanowczo.

            - Przecież nic wielkiego się nie stało, robiłem gorsze rzeczy, a jednak mi wybaczałaś.

            - No właśnie, pewnie myślałeś, że będzie tak zawsze, co? Masz pecha tym razem, znudziło mi się – roześmiała się odrobinę drwiąco, oczywiście udawanie, ale przecież on nie mógł tego wiedzieć.

            - Nie, ale przecież to nie może być powód do rozstania, ja nawet nie traktuję poważnie twoich słów, Babette… Proszę cię, przecież mnie kochasz, a jeśli się kogoś naprawdę kocha, to trzeba dać mu szansę.

            Widząc jej nieustępliwość, próbował jakoś załagodzić sytuację i postarać się ją skruszyć. Zawsze czuł kiedy miękła, teraz zdawała się być zimna jak głaz. Tymczasem ona nie była pewna swojej siły. Tak bardzo się bała, że nie podoła swojemu zamiarowi. Wystarczyło, że spojrzała na niego, a już chciała zaniechać wszystkiego. Wiedziała jednak, że nie może. Czuła, że jeżeli ta rozmowa zacznie się przeciągać, nie zdoła jej dobrze rozegrać. Jeśli będzie musiała, użyje najgorszych argumentów. Teraz wydawało się to niemal konieczne i chciała to mieć już za sobą.

            - Właśnie... – Podeszła do niego.  - Jeśli się kogoś naprawdę kocha...

            Nastała chwila milczenia, napięcie rosło, atmosfera gęstniała. Ta chwila choć krótka, zdawała się być dla obydwojga wiecznością.

            - Co...? – wydusił z siebie, niedowierzając temu, co właśnie usłyszał. Uciekała wzrokiem, nie chciała patrzeć mu w oczy. Bała się, że wyczyta z jej spojrzenia całą prawdę, a raczej kłamstwo, jakim zamierzała właśnie zatruć go jak jadem. Serce łomotało się w piersi, jakby chciało wykrzyczeć swój ból. - Babette, o czym ty mówisz?

            Ciągle na nią patrzył, uporczywie świdrował swoim spojrzeniem, a ona nie mogła, nie chciała, nie potrafiła... Ale musi to z siebie wyrzucić, inaczej on nie ustąpi. Zrani go, ale nie ma innego wyjścia. Zrobi to dla jego dobra, dla niego, dla jego matki... Wmawiała sobie to wszystko, chociaż tak naprawdę nie wierzyła w to i nie chciała tego. Bała się jego reakcji, bolało ją jego cierpienie i swoje własne… „Boże, daj mi siłę...”, pomyślała, odwracając się do niego. Teraz spojrzała mu w oczy zbierając w sobie całą siłę, grała zimną sukę, o ile jeszcze potrafiła grać, bo miłość do niego zupełnie ją zmieniła.

            - Nie kocham cię, Bill - powiedziała cicho, ale stanowczo. Zamarł na chwilę w bezruchu, nieme spojrzenie utkwił w jej tęczówkach, jakby chciał wyczytać w nich potwierdzenie, że to jakaś jej głupia gra, kłamstwo…

            - Co ty mówisz...? To nieprawda, chcesz się na mnie odegrać, tak? - powiedział chaotycznie. Nie wierzył w to, pomyślał, że chce się zemścić na nim za jego wyskoki, że może jedynie go straszy, chcąc dać mu nauczkę. Przecież to było do cholery niemożliwe, że przestała go kochać!

            - Nie wierzę ci! - Chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie. Chciał pocałować, przytulić choćby siłą, ale wyrwała mu się.

            - Co ty wyprawiasz?! – krzyknęła. - Oszalałeś?

            Miał w oczach obłęd. Poprzez jej zachowanie dopiero teraz zaczynało docierać do niego to, co usłyszał. Była taka daleka, jeszcze nigdy, nawet kiedy robił najgorsze świństwa, nie zachowywała się tak okropnie…

            - A ty? A co ty wyprawiasz? To jakaś pieprzona gra, tak? To niemożliwe! Nie mogłaś przestać mnie kochać! Babette błagam, powiedz, że to jest jakiś zły sen! – wykrzyczał, miotając się jak zwierzę zamknięte w klatce. Wpadł w panikę i ona doskonale to widziała, jeszcze nigdy nie zachowywał się tak, ale też nigdy nie postawiła tak sprawy, nie pozwalając się nawet dotknąć. On wiedział, że coś naprawdę jest nie tak. Jeśli chciała to naprawdę zakończyć, nie mogła temu ulec, choć pękało jej serce…

            Złapała głęboki oddech. Wiedziała, że najgorsze przed nią. Zacisnęła dłoń na parapecie okna i brnęła dalej w to bagno kłamstwa.

            - Ja nie powiedziałam, że przestałam cię kochać - odparła sucho. Spojrzał na nią z nieopisanym żalem, ale też i nadzieją w oczach. - Ja po prostu nigdy tak naprawdę cię nie kochałam. - dodała.

            Zamarł i pobladł, wyglądał tak jakby w jednej chwili uleciało z niego życie. Widziała, to bardzo dokładnie i przestraszyła się. Dla niego nadal to wszystko co mówiła, było jakąś abstrakcją i nie wierzył w to, ale strach sparaliżował go od stóp po końce włosów.

            - Ale przecież wczoraj… Wczoraj kochaliśmy się tak… Niby o czym to miało świadczyć? Chcesz mi powiedzieć, że to nic dla ciebie nie znaczyło, że to był zwykły seks? Że tak było zawsze…? - zapytał ze łzami w oczach, po czym dodał; - Nie… Nie wierzę ci…

- Wczoraj? To było na pożegnanie, żebyś o mnie nie zapomniał – odpowiedziała.

            Patrzył na nią tymi cudownymi oczami, ale takiego spojrzenia jeszcze nie widziała, pełnego bólu, żalu i obłędu, zupełnie zdezorientowanego. Starała się, żeby jej słowa brzmiały cynicznie, chciała być cyniczna do granic możliwości, cynizmem niczym solą sypać świeże rany, jakie właśnie mu zadawała tak, żeby bolało i, żeby uwierzył w to co mówi.

            - Proszę cię, powiedz, że żartujesz… - żebrał błagalnym tonem. Głos mu się łamał, a w oczach błyszczały łzy. - Dlaczego mi to robisz…?

            - Bo mi cię żal, za długo cię oszukiwałam, w końcu mam jeszcze trochę sumienia - roześmiała się sztucznie i wyszła na taras, zostawiając go w mieszkaniu. Zacisnęła powieki, dziwiąc się, że tak długo to znosi. Nie mogła teraz się poddać, ani tym bardziej rozpłakać. „Niech on już idzie... Niech w to uwierzy i idzie już stąd...”, myślała desperacko.

            Tymczasem zrozpaczony Bill stał niemal na środku salonu, nadal nie wierząc w to co usłyszał. „Tyle pięknych chwil, Marsylia, koncerty... To niemożliwe... To nie może być prawda...”, myślał, „To jakiś zły sen, ja zaraz się obudzę...”. Nie chciał wierzyć, że można tak udawać miłość, bo właściwie po co być z kimś, kogo się nie kocha? Wyszedł za nią na taras.

            - Kłamiesz, nie wierzę w ani jedno twoje słowo - powiedział do niej ze złością. Nabrała powietrza i odwróciła się do niego. Znów musiała stawić mu czoła, lecz teraz nie potrafiła spojrzeć mu w oczy.

            - Nie kłamię, właściwie dopiero teraz mówię prawdę.

            - Skoro mnie nie kochasz, to dlaczego byłaś ze mną tyle czasu, znosiłaś upokorzenia, wybaczałaś, Babette to niemożliwe, coś musiało się stać, powiedz mi tylko co, razem pokonamy trudności… - powiedział z nutką nadziei. Jego głos był pełen żalu i niepewności. 

            Wiele dałaby za to, żeby stało się tak jak mówił. Gdyby tylko udało im się wspólnie pokonać te trudności… Tak bardzo chciałaby powiedzieć mu całą prawdę, ale na Boga, przecież nie mogła tego zrobić! Postanowiła zadać ostateczny cios.

            - Jasne, że się stało - roześmiała się, była dobrą aktorką i wierzyła, że udało jej się to zrobić wiarygodnie. - Po prostu znudziło mi się to udawanie i ty też mi się znudziłeś - dodała.

            Przelotnie spojrzała mu w oczy, były wpatrzone w nią, malował się w nich ogromny żal. Stał osłupiały. Chociaż czuła taki sam ból, zadawała kolejne ciosy, raniąc jak nigdy nikogo, raniąc osobę, którą pokochała najmocniej w całym swoim życiu…

            - Byłeś zabawką Bill, chciałam się sprawdzić, zobaczyć czy uda mi się skręcić mega gwiazdę, no i udało się.

            Patrzył na nią z niedowierzaniem, lekko, bezwiednie kręcąc głową. Właściwie powinien już stąd wyjść, przecież wszystko mu wyjaśniła, choć prędzej spodziewałby się śmierci, niż takiej okrutnej prawdy. Jednak wciąż w to wszystko nie wierzył tak do końca, ona nie była sobą, zachowywała się dziwnie, zupełnie tak, jakby coś ją opętało. W rozpaczy przyszła mu do głowy jeszcze jedna myśl;

            - A Martin? Dlaczego jego zostawiłaś? Przecież zrobiłaś to dla mnie...

            Zdziwiło ją jego pytanie, nie była na nie przygotowana, ale ku swojemu zdziwieniu odpowiedziała dość szybko.

            - Przeceniasz się, Martina też już miałam dość, ty mi tylko pomogłeś się od niego uwolnić.

            Czuł, jak coś ściska go za gardło. To wszystko o czym mówiła nie pasowało do całej tej życiowej układanki, nie współgrało z wydarzeniami, które miały miejsce, kłóciło się z jej wcześniejszym zachowaniem, zapewnieniami o miłości. Może coś się stało, może to wszystko przemyśli i za kilka dni zatelefonuje, chcąc wrócić? Nie mogła go nigdy nie kochać, nie mogła do jasnej cholery! Ale kto wie...? Może naprawdę była taką świetną aktorką? Wolał już o nic nie pytać, bo z każdym jej słowem było coraz gorzej, coraz bardziej bolało. Ale jeśli naprawdę to tylko jakiś jej wybryk, jeśli zmieni zdanie, a teraz tak beztrosko zadaje mu ból…? 

            Podszedł bliżej i chwycił ją za dłonie. Chciała się wyrwać, ale nie pozwolił.

            - Ja nadal nie wierzę, słyszysz? - mówił z wyrzutem. - Nie wierzę, że możesz być aż tak podła, aż tak cyniczna... Odejdę, dam ci już spokój, ale jeszcze raz spójrz mi w oczy... - Zadrżała. Czuła, że to może być najgorsza próba jej prawdomówności, ale nie miała wyjścia i zrobiła to. - A teraz powiedz, że mnie nie kochasz... Jeśli to zrobisz, dam ci spokój, którego chcesz.

            Wiedziała, że tonie w lodowatym oceanie cierpienia, a ciepło jego dłoni było dla niej jak tratwa ratunkowa. Wystarczyło tylko mocno uchwycić, aby nie pójść na dno, a potem długo cieszyć się miłością i szczęściem. Nie zrobiła tego jednak. Skłamała, patrząc mu w oczy.

            - Nie kocham cię.

            Przez chwilę trwali, wpatrując się w siebie w milczeniu. Jego oczy, te oczy... Można było teraz z nich wyczytać wszystkie uczucia jakie zawładnęły jego sercem i duszą. Żal, ból, gorycz porzucenia… Te iskry radości, które ją kiedyś urzekły, zostały teraz zgaszone jej własnymi słowami. Była pewna, że ten widok na zawsze pozostanie w jej pamięci, a w sercu pozostawi ogromną bliznę, szczególnie teraz, kiedy na nowo zabłyszczały w nich łzy. Nie słyszała nic, prócz jego głośnego oddechu. Nie wytrzymała naporu tego spojrzenia pełnego bólu, spuściła wzrok.

            Poczuła, jak wolno rozluźnia uścisk swoich dłoni, delikatnych i smukłych. Tak bardzo lubiła ten dotyk, czasem zaborczy, czasem delikatny jak muśnięcie wiatru. Teraz wszystko to stawało się przeszłością, bolesnym wspomnieniem. Ostatni raz przesunął nimi po jej skórze. Zrobił to z niezwykłą delikatnością i namaszczeniem, jakby jej ręce były świętością. W końcu bezwładnie wysunęły się z jego dłoni, tych, które przecież mogły być jej ratunkiem. Teraz drżały z rozpaczy. Cofnął się kilka kroków do tyłu, potykając o próg drzwi na taras. Znów ich spojrzenia się spotkały. Głębia żalu w jego oczach wypalała ten widok na zawsze w jej pamięci. Na skórze rąk, czuła jeszcze delikatny dotyk jego dłoni. Wystarczyło tylko jedno jej słowo, które samo cisnęło się na usta, tylko jedno jedyne, które byłoby zaprzeczeniem wszystkich dotychczasowych kłamstw, a wszystko byłoby jak dawniej. Wystarczyło kilka sekund, aby zatrzymać tę karuzelę kłamstwa, którą sama rozkręciła…

            Ale nie zatrzymała jej.

            Widziała, jak łzy napływają mu do oczu. Ona jeszcze trzymała się, ale czy można powiedzieć, że dzielnie...?

            Te wszystkie emocje sprawiły, że znów zrobiło jej się słabo. Przymknęła oczy, chciała, żeby już poszedł, żeby już nie musiała patrzeć na jego cierpienie. To było dla niej najboleśniejszym doznaniem w tym wszystkim. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo go zraniła. Jedno jego spojrzenie rozwiało wszystkie wątpliwości. Była pewna jego miłości, jak nigdy niczego na świecie.

            I właśnie wtedy bez słowa odwrócił się i cicho wyszedł.

            Przez chwilę stała nieruchomo wsparta o barierkę tarasu. Łzy samoistnie zaczęły wypływać spod jej powiek. To koniec, stało się to czego chciała, tylko czy naprawdę...?

            Usłyszała dochodzący z dołu odgłos zatrzaskiwanych drzwi w samochodzie. Podążyła spojrzeniem za tym autem, kiedy ruszyło. Bezwładnie osunęła się na posadzkę tarasu. Miała wrażenie, że ból rozdziera jej serce na strzępy.

            - Kocham cię Bill... Tak bardzo kocham... - wyszeptała przez łzy.