Część 18.

 Część 18.

„Robisz błąd, jeśli kryjesz w sobie coś
to o czym nie wiem jest jak chłód twoich rąk.
Robisz błąd, jeśli nocy kradniesz mrok,
Słońcu promienie, mnie nadzieję...”

Bajm – „Dzień za dniem”

            Pierwsze uczucie, jakie w niego uderzyło to była potworna wściekłość. Nie czuł nic więcej, żadnego bólu, czy żalu do niej, tylko bezgraniczną wściekłość. Kiedy wsiadł do samochodu i ruszył, zaczęły miotać nim także i inne uczucia, które jakby wcześniej zdominowane palącą złością, skrzętnie się gdzieś głęboko w nim skryły. Najpierw żal, ogromny żal o wszystko, o każdy jej błąd, o stracone lata, o życie w niewiedzy. Potem smutek, że stracił tak wiele, że wszystkie te lata, w których mógł cieszyć się widokiem własnego, dorastającego dziecka uleciały bezpowrotnie, a na koniec odrobina radości i świadomość, że to przecież jego córka, krew z jego krwi...

            Jednak to uczucie było jeszcze znikome, bo na pierwszy plan wysuwało się rozgoryczenie i pretensja do kobiety, którą tak bardzo kochał, a na której tak potwornie się zawiódł. Miał wrażenie, że nigdy nie czuł się podlej, chyba nawet wtedy kiedy go zostawiła...

            Potrzebował teraz czyjegoś towarzystwa, nie mógł i nie chciał być w takiej chwili sam. Musiał z kimś o tym porozmawiać, zwierzyć się, wyrzucić z siebie wszelkie wątpliwości i ból. I dla niego na całym, otaczającym go świecie była tylko jedna taka osoba, której mógł powierzyć największe tajemnice, sekrety serca, i tą osobą był Tom. Teraz właśnie stał u bramy jego domu.

            - Proszę - Usłyszał w domofonie głos Marthy.

            - Ja do Toma, jest w domu? - zapytał.

            - Tak, oczywiście - odparła gosposia, otwierając furtkę. Kiedy dochodził do drzwi, te otwarły się i zobaczył w nich brata.

            - O, świetnie, że jesteś, bo nie mam się z kim napić! - roześmiał się Tom, ale po chwili jego dobry humor stracił na sile, widząc przygnębienie i wisielczy nastrój Billa. – Rany… Wyglądasz jak z krzyża zdjęty. Coś się stało? - zapytał.

            Czarnowłosy tylko przytaknął ruchem głowy, nie chcąc produkować się już w drzwiach, choć wszystko w jego wnętrzu wręcz wrzało i chętnie wykrzyczałby to natychmiast. Zrzucił tylko kurtkę i wszedł szybko do salonu, niemal rozkazując;

            - Zrób mi drinka.

            Usiadł na kanapie, obejmując dłońmi głowę, którą rozsadzał teraz ból z nadmiaru wrażeń. W kieszeni jego spodni rozdzwoniła się komórka. Wyjął ją i spoglądając na wyświetlacz trzymał w dłoni uporczywie się w nią wpatrując, jednak nie odbierając połączenia.

            - Nie odbierzesz? - zdziwił się Tom, który podając mu wypełnioną alkoholem szklankę, ukradkiem zerknął na aparat. Jeśli nie miał zamiaru odebrać telefonu od Babette, oznaczało to tylko jedno; to właśnie ona była przyczyną jego fatalnego nastroju.

            - Nie chcę z nią rozmawiać, nie teraz... - odparł brat, wciąż wpatrzony tępym wzrokiem w przedmiot, który właśnie zamilkł. Zamoczył usta w trunku, ale nic nie mówił. Tom nie ponaglał, bo dobrze go znał, wiedział, że jeśli już tu przyjechał i tak prędzej, czy później wszystko mu wyśpiewa. On zawsze potrzebował chwili milczenia, aby pozbierać własne myśli. W końcu odezwał się nieco zmienionym, zdławionym z emocji głosem;

            - Nawet nie wiesz co ona mi zrobiła...

            - No, dopóki mi nie powiesz, to na pewno się nie dowiem - Próbował luźno i żartobliwie rozładować napięcie Tom, chociaż wyczuwał, że skoro tak mówi, to stało się coś naprawdę poważnego.

            - Jestem ojcem - wypalił nagle Bill. Był blady, zdenerwowany i trzęsły mu się ręce. Tom zupełnie nie zorientował się, o co tak naprawdę chodzi.

            - No jesteś, masz Maxa... - powiedział niepewnie, patrząc na brata podejrzliwie. - Chyba, że... zrobiłeś jakiejś lasce dziecko? - zapytał ze zdziwieniem, bo nie rozumiał jaki to ma związek z Babette. Nawet, jeśli właśnie jakimś cudem ona dowiedziała się o spłodzonym przez niego kiedyś dziecku, to jakie mogła mieć w ogóle prawo, aby robić mu z tego powodu wyrzuty? Jednak pierwsze słowa Billa były całkowitym zaprzeczeniem takiej ewentualnej sytuacji. Co więc mogło się stać?

            Bill bez słowa wstał z kanapy, stawiając drinka na stoliku. Przeszedł kilka kroków w stronę okna, zatapiając smukłe palce w swojej czarnej czuprynie.

            - Ano zrobiłem dziecko... - odpowiedział na pozór obojętnym tonem.

            - Jak to? - wyjąkał Tom, z wyczekiwaniem wpatrując się w bliźniaka.

            - Zwyczajnie, tyle że szesnaście lat i dziewięć miesięcy temu... - odparł Bill, wciąż stojąc przy oknie.

            - Tak dokładnie? - roześmiał się Tom, nadal nic z tego nie rozumiejąc, ale kiedy brat milczał, poirytowany faktem, że wciąż niczego nie wyjawił, dodał; - Powiesz wreszcie o co chodzi? Bo ja nic z tego nie rozumiem.

            Bill odwrócił się w jego stronę.

            - Amy jest moją córką, rozumiesz?! Córka Babette jest też i moim dzieckiem! -  wykrzyczał do niego wprost, już bez niedomówień i kluczenia w labiryncie słów, dosadnie i w pełni zrozumiale. Tom zbladł. Wyglądał teraz jak woskowa figura, siedział zupełnie oniemiały z szeroko otwartymi oczami. Było pewne, że to co właśnie usłyszał, było dla niego niemałym szokiem, bo po chwili wydusił z siebie tylko krótkie;

            - O kurwa...

            - W dodatku wcale nie dowiedziałem się tego od niej, tylko przez przypadek, rozumiesz?! Przez ponad szesnaście lat ukrywała przede mną fakt, że jestem ojcem, zabrała mi najpiękniejszy czas... - Bill mówił jak w transie, gestykulując rękami, był wzburzony i zdruzgotany tym wszystkim. – Pozbawiła mnie wszystkiego tego, czym jest ojcostwo… A na dodatek wychowywał ją ten dupek, którego tak cholernie nienawidziłem…

            Tom siedział słuchając. Po tym, czego właśnie się dowiedział, nie potrafił wydusić z siebie ani jednego słowa. Współczuł Billowi, bo nie wyobrażał sobie jak sam by zareagował, gdyby jego spotkało coś podobnego. Wciąż był w szoku i nawet nie chciał myśleć, co teraz może czuć Bill, choć on sam jeszcze nie miał dzieci.

            - Jak ona mogła mi to zrobić? Żeby chociaż powiedziała o tym od razu po przyjeździe, sama...

            - Chryste… To jakiś kosmos… - Kręcił głową brat, ale w tym całym chaosie starał się myśleć logicznie. - Może się bała twojej reakcji?

            - Bała się?! – Bill znów krzyknął. - A ukrywać to tyle czasu się nie bała? Tom, one już są tutaj dobre kilka miesięcy, prawie pół roku, do jasnej cholery, czy ona w ogóle nie zamierzała mi o tym powiedzieć?!

            - A ty w ogóle z nią o tym rozmawiałeś?

            - Zapytałem tylko, czy to prawda, potwierdziła... - Bill ściszył głos, przykładając dłoń do czoła. Skronie pulsowały, jakby jego głowa miała za chwilę rozpaść się na kawałki.

            - I to wszystko? - Tom zmarszczył brwi.

            - Chciała tłumaczyć, ale ja nie chciałem jej słuchać... - odpowiedział, biorąc do ręki komórkę i wyłączając ją. - Teraz też nie chcę...

            - Nic z tego nie rozumiem… Jak ty się w ogóle o tym wszystkim dowiedziałeś? I od kogo? - zapytał zdezorientowany bliźniak.

            - Ona ma dzisiaj urodziny... Znaczy moja córka ma urodziny, a ja nie mogę nawet złożyć jej życzeń, bo nie wie o moim istnieniu... - powiedział już zupełnie cicho, siadając na kanapie i ukrywając twarz w dłoniach.

            Tom nadal nie dowiedział się niczego konkretnego, ale nie ponaglał go, w dodatku nie miał pojęcia co ma robić, jak go podtrzymać na duchu, w jaki sposób pocieszyć? Przyznał teraz sam przed sobą, że to co zrobiła Babette było wielkim świństwem i ogromną krzywdą, jaką wyrządziła nie tylko bratu, ale prawdopodobnie także ich córce.

            Po chwili milczenia Bill kontynuował;

            - To wydało się zupełnie przypadkiem, Max kupił jej szesnaście róż, tyle ile kończy lat... Nietrudno więc było to obliczyć. Ty kiedyś mówiłeś, że ma piętnaście, pamiętasz?   

            - Nie wiem, nie pamiętam, ale faktycznie coś kiedyś Babette mówiła, że ma skończone piętnaście, no ale w takim razie kiedy przyjechały tutaj to nie miała jeszcze szesnastu, skoro ma dziś urodziny - odparł Tom.

            - Ja w ogóle wtedy o tym nie pomyślałem, nie skojarzyłem, nawet do głowy mi takie coś nie przyszło... - jęknął Bill. - ...ale dzisiaj, kiedy Max powiedział mi dokładną datę jej urodzin, to uderzyło we mnie natychmiast. I policzyłem wstecz...

            - I pojechałeś po potwierdzenie... - dodał bliźniak cicho.

            Bill tylko skinął głową, opierając łokcie o kolana, a czoło na kciukach, splatając ze sobą resztę palców. Nastała cisza.

            Obydwaj w myśli analizowali to co się stało. Tom zastanawiał się teraz, jak mogłoby ułożyć im się wówczas życie, gdyby mu powiedziała, nie wyjeżdżając. Może to byłby koniec ich kariery? A jeśli nawet nie, to na pewno wielki skandal, no i ogromna przeciwność w osobie ich matki. Dla Babette była to na pewno bardzo trudna decyzja, okupiona wielkim cierpieniem, ale wtedy pewnie była przekonana, że postępuje słusznie i robi to dla jego dobra. Z pewnością właśnie tak było, wolała uwolnić go od siebie, niż być przyczyną jego porażki, z pewnością nie chciała marnować mu życia, bo gdyby ich kariera wówczas załamała się, mógł kiedyś winą za to obarczyć właśnie ją.

            - Dlaczego mi to zrobiła...? - zapytał Bill.

            - Nie oceniaj jej pod wpływem chwili, powinieneś najpierw jej wysłuchać - stwierdził w końcu Tom, mając za sobą krótkie przemyślenia.

            - Dla mnie nic jej nie usprawiedliwia...

            - Nie mów tak, tylko się z nią spotkaj. Oboje potrzebujecie rozmowy i to jak najszybciej. Myślę, że ona tego żałuje, ale czasu nie cofnie.

            Bill znów wstał z kanapy i zaczął nerwowo chodzić po pokoju, opierając ręce na biodrach. W pewnej chwili zatrzymał się i westchnął ciężko.

            - Nie wiem, czy potrafię z nią teraz rozmawiać, ale wiem jedno… Nie wybaczę jej tego... Nigdy.

~

            Siedziała na sofie otulona kocem i obejmując kolana opierała na nich brodę. Makijaż wraz ze łzami spływał po jej policzkach. Chociaż minęła już dobra godzina od jej przyjścia, wciąż nie mogła się uspokoić.

            - Jestem taka głupia... Popełniłam w życiu tyle błędów, a jednak niczego mnie to nie nauczyło... - zawodziła, zalewając się łzami.

            - Masz, napij się - powiedziała Julia, podtykając jej pod nos kieliszek koniaku. - To ci dobrze zrobi.

            Babette przechyliła szkło pociągając potężny łyk, po czym wykrzywiła usta. Znowu sięgnęła po telefon, próbując usilnie skontaktować się z Billem, jednak jego komórka wciąż była wyłączona.

            - Daj mu trochę czasu...

            - On mi tego nie wybaczy... - jęknęła.

            - Wybaczy, zobaczysz, że wybaczy, chociaż pewnie będzie miał żal... To nieuniknione. - stwierdziła Julia.

            - Nie wybaczy i będzie miał rację...

            - Musisz jak najszybciej powiedzieć wszystko Amy.

            - Nie, nie teraz...

            - Znowu zaczynasz? - zdenerwowała się Julia - Jeszcze mało problemów narobiła twoja opieszałość?

            - Ale po co mam jej powiedzieć, mieszać w głowie, jeśli on nie będzie chciał nas znać? - zapytała Babette, przez kolejną falę szlochu i zalewających jej oczy łez.

            - Chyba sama w to nie wierzysz... - westchnęła z politowaniem Julia. - Jak może nie chcieć znać własnego dziecka i to jedynego? Może nie chcieć znać ciebie, ale na pewno nie Amy.

            - No właśnie... - wymamrotała Babette, kładąc na kolanach głowę. Tak bardzo chciałaby teraz to wszystko odwrócić w jakiś cudowny sposób, naprawić swój błąd, ale czy, gdyby cofnęła czas postąpiłaby inaczej? Może tylko w przypadku jakiegoś cudownego przeczucia, czy jasnowidzenia, ale znając siebie, pewnie znowu długo zwlekałaby z wyjawieniem prawdy. Szkoda, że człowiek nie ma w życiu tej jednej, jedynej szansy cofnięcia głupiej decyzji… Teraz z pewnością by ją wykorzystała.

            Jej nadwyrężone przez ostatnią godzinę nerwy, nie były w stanie spokojnie przyjąć przeraźliwie zaskakującego dźwięku komórki. Aż podskoczyła na pierwsze takty refrenu ulubionej piosenki, a gdy spojrzała na wyświetlacz serce zabiło jeszcze mocniej. Rozedrgane dłonie nie były w stanie pospiesznie odebrać połączenia. Kiedy jednak już jej się to udało, nawet nie zdążyła się odezwać, usłyszała oschły, w niczym nie przypominający ciepłej tonacji, z jaką zwykł był zawsze do niej mówić, głos Billa:

            - Gdzie jesteś?

            - U Julii - wydusiła.

            - Mogę tam przyjechać, czy spotkamy się gdzie indziej? - zapytał.

            - Możesz, jesteśmy same, chyba, że chcesz się spotkać w innym miejscu - odpowiedziała łamiącym się głosem, a po chwili usłyszała krótkie i stanowcze;

            - Zaraz tam będę, podaj mi tylko adres.

            Podyktowała numer ulicy i domu, a on od razu się rozłączył. Ścisnęła telefon w dłoni. Teraz bała się bardziej niż kiedykolwiek i wystraszonymi oczyma spojrzała na przyjaciółkę. Ton jego głosu, ta oschłość i stanowczość, nie wróżyły niczego dobrego, ale wiedziała, że cokolwiek miałoby się stać, musi przez to jakoś przejść.

            - Jedzie tu...

            - No widzisz, jest nawet szybszy niż myślałam - uśmiechnęła się kobieta.

            - Boję się Julia... - jęknęła Babette. – Chyba jeszcze nigdy tak się nie bałam…

            - Idź i odśwież się, skoro zaraz tu będzie, i popraw makijaż, a ja wychodzę do sąsiadki, porozmawiajcie sobie w spokoju, jak będzie po wszystkim, zadzwoń - powiedziała Julia, obejmując przerażoną winowajczynię. - No i głowa do góry, wszystko będzie dobrze... - Poklepała ją po plecach.

            - Obyś miała rację...

~

            Upływające minuty zdawały się wiecznością, a z każdym kolejnym uderzeniem wskazówki zegara jej serce coraz bardziej drżało ze strachu i niepewności. Co chwilę zerkała na ulicę, wypatrując czarnego samochodu. I chociaż minęło dopiero piętnaście minut od jego telefonu, miała wrażenie, że upłynęła dobra godzina. Drobny śnieg prószący za oknem przemienił się w duże płaty, wesoło wirujące pod wpływem lekkiego wiatru.

            Wreszcie koła czarnego BMW zatrzymały się pod punktowcem w którym mieszkała Julia, a z auta niespiesznie wysiadł młody mężczyzna w czarnej kurtce z białym wykończeniem, kierując swe kroki w stronę klatki.

            Poczuła się tak, jakby jej wszystkie narządy w jednej chwili zapomniały jakie pełnią funkcje i oszalały; serce po nagłym zatrzymaniu, zaczęło bić ze zdwojoną siłą, tłocząc krew z nadzwyczajną prędkością, a skurczony żołądek pewnie miał ochotę gdzieś uciec, bo podchodził coraz wyżej do gardła. Stała pod drzwiami nasłuchując najmniejszego szmeru świadczącego o jego obecności, ale nie słyszała nic, oprócz bicia swojego serca. Nie wiedziała też jakim cudem jeszcze stoi, bo zamiast swoich nóg miała coś na kształt dwóch, drewnianych kołków, całkowicie bez czucia.

            Zdecydowane pukanie wyrwało ją z letargu oczekiwania. Szybko otworzyła drzwi, za którymi stał Bill. Jego wzrok zmroził jej ciało od stóp po czubek głowy i tym samym dał jej do zrozumienia, że nie będzie to łatwa rozmowa. Zresztą nawet o tym nie marzyła, wiedziała, że będzie ciężko do niego dotrzeć, był zraniony, czuł się upokorzony tym, że tak długo to przed nim taiła, że zrobiła z Martina ojca dla jego dziecka… Ona to wszystko wiedziała, ale kochała tak bardzo, przecież do niego wracała, pragnęła chociaż móc spróbować i błagać go o szansę…

            Bez słowa wszedł do salonu. Na stoliku, obok kanapy stała butelka wypełniona do połowy koniakiem i pusty kieliszek Babette. Mimowolnie zatrzymał na nim wzrok, siadając.

            - Napijesz się? – zapytała niepewnie.

            - Odrobinę, już wypiłem u Toma drinka, a jestem samochodem – odparł.

            Zawahała się, ale przyniosła czysty kieliszek i napełniła go niewielką ilością trunku. Pod wpływem drżenia jej dłoni, szkło zadźwięczało w błagalnej prośbie o pozostawienie je całym. Po chwili chwycił naczynie i upił nieco jego zawartości, a odstawiwszy z powrotem na stolik, zwrócił się do niej oschłym, chłodnym tonem;

            - Nie wiem, jak mam z tobą teraz rozmawiać… To co mi zrobiłaś… - Nabrał głęboko w płuca powietrza, zatrzymując na chwilę potok słów i patrząc na nią z żalem i bólem, dokończył; - Ale chcę wiedzieć tylko jedno… Jak mogłaś żyć z tym przez tyle lat? - Utkwił swoje przenikliwe spojrzenie w jej źrenicach, wyczekując odpowiedzi. W tej chwili chciała zapaść się pod ziemię. Jak miała usprawiedliwić przed nim samą siebie, kiedy tak bardzo czuła się winna?

            - Nie mogłam… - zaczęła cicho. – To było jak jakieś fatum, kara za wszystkie grzechy… Kiedy patrzyłam w jej oczy, przez wszystkie ta lata widziałam tylko jedną osobę; ciebie…

            Teraz przypomniały mu się jej słowa, kiedy odwoził ją do domu przed świętami; „Oczy ma po ojcu…”. No tak… przecież tamten miał jakieś jasne, niebieskie, czy zielone, nieważne… A Amy tamtego wieczoru tak pięknie na niego patrzyła tą piękną czekoladą, kiedy opowiadał jej wówczas o kominku… Pamiętał też, że właśnie wtedy zupełnie nieświadomy poczuł dziwny żal, że nie mógł ofiarować w spadku brązu swoich oczu własnemu dziecku, jakie tak bardzo chciałby mieć kiedyś z Babette…

            Dlaczego tamtego popołudnia spotkanie z nią całkowicie uśpiło jego czujność i zdolność szybkiej analizy? Czemu nie przypomniał sobie, że jego obrzydły rywal przecież nie miał brązowych oczu? Chociaż… jak mógł wtedy poskładać wszystkie zasłyszane szczegóły i utworzyć z nich rzeczywisty obraz jej córki, kiedy nawet nie miał pewności, że dziewczyna z którą spotyka się Max jest naprawdę córką Babette? Gdyby wówczas pokazała mu jej zdjęcie, może jego zmysły wyostrzyłyby się bardziej i łatwiej z tych wszystkich detali ułożyłby spójną całość, dającą mu przecież tak wiele do myślenia…?

            - Nie mogłaś, a jednak żyłaś – powiedział stanowczo po chwili milczenia, podnosząc się z kanapy. Zrobił dwa kroki w stronę okna.

            Babette była przerażona, że chce już wyjść nim zdołała cokolwiek mu powiedzieć, choć trochę wytłumaczyć, co wtedy czuła i dlaczego tak postanowiła. Była teraz gotowa błagać go, choćby klęczeć przed nim, byleby tylko nie wychodził, nie wysłuchawszy jej. Także wstała i podeszła do niego, chwytając jego dłoń.

            - Bill, proszę, wysłuchaj mnie… Nie możesz wyjść, ja nie wypuszczę cię, jeśli chociaż mnie nie wysłuchasz… Proszę… - Patrzyła na niego błagalnie, oczyma pełnymi łez, które zaraz spłynęły po jej policzkach. Jego wzrok był pełen żalu, wyrzutu i chłodu, nie było już w tym spojrzeniu ciepła, ani miłości, w której morzu tak niedawno mogłaby utonąć. Milczał wpatrując się w nią. Jeszcze wczoraj gotów byłby scałować każdą jej łzę, dziś był zupełnie na nie obojętny. Nie potrafił poradzić sobie z bólem i faktem, jak bardzo kobieta, którą przez te wszystkie lata tak kochał, zawiodła go.

            - Chciałam ci powiedzieć, uwierz mi… Wracałam tu także i z tą myślą, choć nie będę ukrywać, że przede wszystkim do ciebie, nawet nie wierząc, że wciąż o mnie pamiętasz… - Była szczera do bólu i teraz nawet mogłaby mu wyjawić, że przez te wszystkie lata kochała go tak samo mocno, że jej miłość ani na chwilę nie straciła na sile, choć to nie był czas na wyznania, ale tak naprawdę, czy w wypowiedzianych przed chwilą  słowach właśnie tego wszystkiego nie zawarła? I choć serce zabiło mu w tej chwili mocniej, to jednak jej wyznania nie złagodziły tego palącego bólu, jaki trawił go od wewnątrz. – Miałam zamiar wszystko ci powiedzieć, ale nie wiedziałam jak, nie wiedziałam kiedy… Czekałam na odpowiedni moment, ja się po prostu bałam… A teraz boję się jeszcze bardziej…

            Jego rany były zbyt głębokie, aby w tej chwili, po kilku jej pełnych skruchy słowach łatwo mogły się zabliźnić. Wciąż tak wielu rzeczy nie mógł pojąć, nie potrafił sobie poradzić z własnymi myślami, kiedy każda z nich podsuwała kolejne oskarżycielskie pytanie. Miotany żalem, wyrwał dłoń z uścisku jej rąk.

            - Ale jak w ogóle mogłaś wyjechać i nic mi nie powiedzieć?! Do jasnej cholery! Przecież już wtedy byłaś w ciąży, nie dość, że mnie zostawiłaś, to jeszcze uciekłaś z moim dzieckiem! – krzyknął.

            - Bill, proszę… Zrozum mnie… Dowiedziałam się już po naszym rozstaniu, jak miałam ci powiedzieć?

            - A czy to ja cię zostawiłem?!

            - Nie, ale wiesz jak było… Twoja matka, presja otoczenia… Byłeś taki młody, jak miałam to zrobić?

            - Normalnie! Mogłaś po prostu przyjść i powiedzieć, przecież do cholery miałem do tego prawo! Dlaczego z góry wszystko przewidziałaś, że nie zaakceptuję tego, że nie chcę być ojcem? Nie rozumiesz, że zadecydowałaś za mnie? - Z każdym słowem był coraz bardziej rozżalony, chwilami mówił tak głośno, że niemal krzyczał. Czuł, że z tego bólu, przestaje nad sobą panować. Ostatnio, w podobnie impulsywny sposób zareagował na wieść o jej powrocie, chociaż tamte uczucia, choć równie intensywne były zupełnie inne. Mimo niepewności i lęku, zawładnęła nim wówczas także jakaś bliżej nieokreślona euforia, radość, a teraz odczuwał jedynie głęboki zawód i gorycz, to wszystko skumulowało się w nim. W jego sercu tkwił wielki cierń, miał do niej ogromny żal o stracone lata, o życie z daleka od nich, i całkowity brak wpływu na wychowanie własnego dziecka, nie wiedział, czy będzie umiał jej wybaczyć, lecz gdzieś w głębi duszy zaczęła właśnie tlić się maleńka iskra szczęścia... Przecież miał taką wspaniałą i piękną córkę...

            - To nie tak, Bill! – Próbowała mu wszystko rozsądnie wyjaśnić Babette, pomagając sobie w tym gestykulacją dłoni. – Ja po prostu byłam pewna, że tak będzie lepiej, że jeśli nie będziesz wiedział, będzie ci łatwiej! Byłam dużo starsza, powinnam była myśleć, to była moja wina, chciałam cię chronić, nie chciałam zmarnować ci życia…

            Zacisnął mocno szczęki, aż z wściekłości zgrzytnął zębami, po czym chwycił ją za ramiona i potrząsnął:

            - Jakie łatwiej?! Jakie łatwiej?! Czy ty w ogóle wiesz co mówisz? Pozbawiłaś mnie szczęścia, kochałem cię jak nikogo na świecie, gdybym się dowiedział, że jesteś w ciąży, nosiłbym cię na rękach, a zamiast tego ty zafundowałaś mi okrutne rozstanie, w dodatku wyjechałaś z tym…. – Zacisnął zęby. - …z tym… palantem! – dokończył, po czym odepchnął ją jakby z obrzydzeniem.

            To zabolało… I choć nie poczuła fizycznego bólu, to tym gestem zranił ją jak nigdy przedtem. Ogarnęła go jakaś furia i teraz nie poznawała go, a może po prostu nigdy z takiej strony nie dał jej się poznać? „Nie wybaczy mi… Nie wybaczy…”, kołatało jej w głowie nie dając odrobiny nadziei i jeśli jeszcze wczoraj coś do niej czuł, dziś z pewnością to uczucie spłonęło na stosie jej własnych kłamstw i niedomówień. Wystarczyło na niego spojrzeć, aby w płonących z wściekłości oczach wyczytać obojętność i pogardę, jaką w tej chwili musiał czuć. Ale czy nie miał prawa jej potępić? Nie była nawet w stanie wyobrazić sobie, co teraz przeżywał, choć tak często sama niemal odczuwała ten ból, kiedy tylko wyobraziła sobie chwilę, w której wyjawia mu prawdę. Nie sądziła jednak, że nie stanie się to w sposób, w jaki chciała to zrobić, że to nie ona o wszystkim mu powie, a dotrze to do niego za przyczyną głupiego przypadku.

            Cofnęła się trzy kroki do tyłu, zapłakana i zbolała objęła rękami własne ramiona, jej ciałem wstrząsały dreszcze. I kiedy tak patrzył na nią oskarżycielsko, wciąż gniewny, w niej samej wybuchł bunt.

            Tak, zawiniła, ale dlaczego oceniał ją tak łatwo, nie wiedząc co wówczas czuła? Nie miał o tym zielonego pojęcia, teraz tak łatwo przychodziło mu każde wypowiedziane słowo, nie wyobrażając sobie nawet, że taka wieść mogłaby być wówczas dla niego ogromnym ciężarem!

            Dławiąc się własnymi łzami, rozłożyła ręce i wykrzyczała to wszystko co wtedy czuła;

            - Ja też cię kochałam! Myślisz, że było mi łatwo?! Miałam przeciwko sobie wszystkich, na czele z twoją matką, całą bandą twoich fanek! Nie byłeś zwykłym chłopakiem, oboje byliśmy pod lupą, a ty wtedy wciąż niepełnoletni! Wiesz co by się działo, gdyby wyszło na jaw, że jestem z tobą w ciąży?! Dojrzała kobieta uwiodła nastolatka! Już widziałam te nagłówki w gazetach i nawet gdybyśmy bardzo chcieli to ukryć, na pewno by się nie udało! Twoja kariera, to wszystko ległoby w gruzach, a ty w końcu znienawidziłbyś mnie za to!

            Milczał, odwracając się do okna. Może i miała trochę racji, ale nie umiał teraz dopuścić tego wszystkiego do głosu w swojej głowie, czuł tylko ból i ogromne rozczarowanie. Roześmiał się ironicznie i w końcu odezwał;

            - Nic by się nie działo, zanim byś urodziła, miałbym skończone osiemnaście lat, a potem by było podobnie jak z ujawnieniem naszego związku!

            - Nietrudno by było obliczyć, że kiedy spłodziłeś dziecko, jeszcze ich nie miałeś i byłeś nawet niegotowy, by zostać ojcem! Przypomnij sobie swoje zachowanie w tamtym czasie!

            - To nie jest argument!

            - Dla mnie jest! Gdybym została obarczając cię wtedy ojcostwem, szybko po naszej wielkiej miłości zostałyby zgliszcza! – wykrzyczała na koniec.

            Zamilkli na chwilę, a każde z nich wróciło w swoich wspomnieniach do tamtych chwil. On uporczywie wpatrywał się w przejeżdżające za oknem samochody, ona utkwiła swój wzrok w kieliszku z niedopitym koniakiem. Miał w głowie mnóstwo wciąż niezadanych pytań i zarzutów, które chciał jej wykrzyczeć, tylko co to mogło teraz zmienić? Mimo to nie potrafił i nie chciał się powstrzymać przed wyrzuceniem kolejnego.

            - Jak mogłaś pozwolić, żeby moje dziecko wychowywał ten… - Miał już zamiar obdarować nieszczęsnego Martina niewyszukanym epitetem, ale dokończył tylko cedząc przez zęby; - …obcy facet…?

            - Był dobrym ojcem, kochał Amy jak własną córkę… - odpowiedziała cicho, odwracając się w stronę okna. Stali teraz w znacznej odległości, jak zupełnie obcy sobie ludzie, wpatrując się w zaśnieżoną ulicę. Dopiero po chwili do Billa dotarło znaczenie tych słów.

            - Co ty w ogóle mówisz? Więc on doskonale wiedział, że to moje dziecko?! – odwrócił się nagle od okna, patrząc na nią z wściekłością. Sam nie miał pojęcia, dlaczego przez te kilka godzin żył w przekonaniu, że Martin sądził, że to jego córka, przecież to był absurd, chyba, że…

            - Miałam mu wmówić, że jest ojcem?! Przecież nie sypiałam z nim! – Mimo niegasnącego żalu odetchnął na krótką chwilę, ale zaraz zaczął go nurtować kolejny domysł.

            - To znaczy, wszyscy wiedzą, tak? Wszyscy, oprócz głupiego Billa? – wyrzucił z siebie z pretensją i rozpaczą w głosie, po czym natychmiast zbliżył się do niej, pokonując w dwóch krokach tę niewielką odległość. Jego wzrok wypalał dziurę w jej sercu, a swoim cierpieniem sprawiał, że piekła jak posypana solą. Zatajona prawda kładła się cieniem na ich najpiękniejsze wspomnienia, stawała się przeszkodą w drodze do szczęścia, rosła jak mur, budowany w szybkim tempie przez solidnych budowniczych. Czuła, że z każdym słowem, zamiast odzyskiwać, traci go.

            - A Amy? Czy ona cokolwiek wie? Czy uważa za ojca tamtego? - To pytanie zakłuło boleśnie, jakby było jakimś ostatecznym. Bała się, że jeśli powie prawdę, to będzie koniec. Nie chciała i nie mogła jednak dłużej brnąć w kłamstwa. Pokręciła przecząco głową odpowiadając cicho i cholernie bojąc się konsekwencji tego, co mu powie.

            - Nie wie... Wierzy, że to on.

            Na te słowa z jego gardła wydobył się przeciągły jęk rozpaczy. Zrobił kilka kroków w tę i z powrotem, po czym zdruzgotany chwycił dłońmi za głowę, która pulsowała mu boleśnie od tych niechcianych emocji.

            - Babette, co ty najlepszego narobiłaś?! Skreśliłaś mnie, wymazałaś z roli ojca! Jak po tylu latach zamierzasz powiedzieć jej prawdę? Przecież ona nigdy ci tego nie wybaczy, nigdy tego nie zaakceptuje, rozumiesz?!

            Teraz ze zdwojoną siłą zaczęła do niej docierać myśl o konsekwencjach jej czynu.

            - Wiem, popełniłam błąd, ale jak miałam jej to powiedzieć?! Czas tak szybko uciekał, najpierw wydawała mi się za mała, potem się bałam, że straci kontakt z Martinem... – Kiedy to wypowiedziała, znów przeszył ją paraliżującym spojrzeniem i nie odważyła się już powiedzieć nic więcej. Całkiem opadła z sił i pokorna usiadła cicho na sofie. Odwrócił się znów do okna, podnosząc rękę i opierając na szybie przedramię. Po chwili oparł na niej też swoje gorące czoło.

            - Nie wymawiaj przy mnie jego imienia… - syknął, a zaraz dodał znów podniesionym głosem. - Szesnaście straconych lat, bo kobieta którą kochałem nad życie, nie potrafiła mi zaufać!

            W zasadzie nie musiał mówić niczego więcej, tymi słowami najzwyczajniej ją dobił, sprawił, że całkowicie rozsypała się psychicznie. Pochyliła głowę, chowając twarz w dłoniach, a jej długie włosy opadły na kolana. Zabrakło jej sił, choć z całego serca chciała, żeby ją zrozumiał. Miała wrażenie, że wolno ucieka z niej życie, że dusza wymyka się z niej, jak powietrze przez maleńką dziurkę, zrobioną nieopatrznie w balonie.

            Płakała. Wiedział to, ale wciąż tkwił przy oknie, nie okazując odrobiny współczucia, bo jeśli teraz ktokolwiek na nie zasługiwał, to właśnie on. Był świadomy, że powiedział wiele przykrych słów, ale czy nie były one prawdą?

            - Dowiedziałam się o ciąży prawie miesiąc po naszym rozstaniu, najpierw świat zawalił mi się na głowę... - rozpoczęła swój monolog, skrapiając go potężną dawką łez, które już samoistnie spływały jej po twarzy. - ...potem płakałam ze szczęścia, bo jeśli kiedykolwiek chciałam mieć dziecko, to właśnie z tobą... - Podniosła na niego zapłakane oczy, ale on wciąż stał tyłem do niej, oparty o szybę. - Nawet nie wiesz ile razy chciałam do ciebie biec z tą nowiną, ale za każdym razem zmieniałam swoją decyzję, analizując skutki tego. Miałam wrażenie, że już pozbierałeś się po naszym rozstaniu, miałam na nowo wejść w twoje życie z problemami? Bill, przecież ty nie miałeś wtedy jeszcze osiemnastu lat... Wszystko by runęło, twoja kariera, młodość... Twoja matka nigdy by mi tego nie wybaczyła... Zresztą wszyscy by powiedzieli, że złapałam cię w te sidła... Do tego dochodziło jeszcze prawo… - Wstała i podeszła do niego, delikatnie dotykając jego ramienia. Nawet nie drgnął. - Na jak długo starczyłoby nam miłości, wobec wszystkich problemów? Skąd wiesz, czy teraz nie mijałbyś mnie w nienawiści, że zmarnowałam ci młodość i karierę? Właśnie dlatego postanowiłam wyjechać...

            - Dla twojej wiadomości powiem ci tylko, że tak naprawdę nie pozbierałem się nigdy po naszym rozstaniu, i nie możesz też wiedzieć, co by było gdybyś została... To jest tylko gdybanie, twoje przypuszczenia. Może wciąż byśmy byli razem, może to by jeszcze bardziej nas połączyło i umocniło nasze uczucie? – odpowiedział już łagodnie - Mogłaś dać nam szansę, mnie ją ofiarować... Widocznie nie kochałaś wystarczająco...

            Odwrócił się od okna. Miała wrażenie, że jego oczy zasnuł błękit smutku. Chyba tylko raz widziała w nich taki ból i było to właśnie te ponad szesnaście lat temu.

            - Właśnie dlatego, że tak bardzo kochałam, zdecydowałam się na ten krok... - odpowiedziała spokojnie, chwytając go za dłonie.

            Kiedyś z wielkim namaszczeniem zrobił to on w błagalnej prośbie, ostatnim akcie desperacji. Teraz odwróciły się role.

            - Błagam cię, wybacz mi... – szepnęła.

            Stał bezradny oddychając z trudem, zgaszony i zbolały. Nie potrafił zdobyć się na jakikolwiek gest, już nie miał siły krzyczeć, a nawet mówić. Wydusił z siebie tylko ciche;

            - Powiedz jej jak najszybciej Babette...

            - Powiem, obiecuję, powiem...

            Wysunął swoje ręce z uścisku jej dłoni, kierując się wolnym krokiem w stronę drzwi.

            - Bill! – krzyknęła za nim, a on nie odwracając się przystanął. – Czy jesteś w stanie mi to wybaczyć…?

            Nie wiedział co ma odpowiedzieć, bo tak naprawdę w tej chwili czuł, że nie zdoła. Ból zbyt mocno zawładnął nim całym, potęgując żal i poczucie ogromnego zawodu. Dziś nie miał jej na ten temat nic więcej do powiedzenia. Kiedy już nacisnął klamkę, odwrócił się w jej stronę wypowiadając tylko cztery, ostatnie słowa;

            - Nie wiem, czy potrafię...