Część 26. „Słodki smak upokorzenia”

Część 26. „Słodki smak upokorzenia”

            Czuła, jak pod powieki napływają jej piekące łzy i jeżeli natychmiast nie odejdzie rozpłacze się tutaj, na oczach Nadii.

            W jej głowie rodziły się teraz najgorsze podejrzenia, sprawiające coraz większy ból, atakujące z coraz większą siłą. Oni byli wolni, ona - uwięziona w złotej klatce związku w którym nie była już szczęśliwa. Nie miała przecież prawa oczekiwać od niego jakiejś wierności, bo poza przyjaźnią nic ich nie łączyło. To tylko jej chora wyobraźnia pchała ją na oślep w ramiona nadziei, że wszystko to może przerodzić się w coś o wiele głębszego.

            Może dlatego teraz tak bardzo bolało?

            Bez względu na to co czuła, przy Nadii nie mogła i nie powinna się rozkleić. Zebrała więc w sobie wszystkie siły i starając się zachować pogodny ton, odparła:

            - No proszę, widzę, ze moja przyjaciółka nie marnuje czasu.

            Recepcjonistka roześmiała się:

            - Trzeba przyznać, że piękna z niej kobieta, zgrabna, zadbana. Bill lubi takie.

            Kolejny cios, który uderzył Karen prosto w serce. Przez chwilę nawet miała wrażenie, że Nadia mówi to wszystko celowo. Nie chciała już tego słuchać.

            - Muszę lecieć, mój mąż za chwilkę wraca do Berlina, więc chcę się pożegnać - Starała się mówić swobodnie, tak, żeby nie dać po sobie poznać jak bardzo to wszystko ją poruszyło. Jednak czujne oko Nadii natychmiast wychwyciło jej zmieszanie, zażenowanie, charakterystyczną obawę malującą się w oczach dziewczyny. Widziała jak bardzo stara się, aby wypaść swobodnie i naturalnie, jakby to co powiedziała zupełnie jej nie obeszło - na próżno. Teraz już wiedziała, że jej przypuszczenia były bardzo prawdopodobne; albo między nimi narodził się romans, albo uczucie, a przyjazd tej ślicznotki jeszcze bardziej pokomplikował to, co już i tak było niełatwe.

            Wzrokiem odprowadziła Karen w kierunku windy.

            „Czy tylko ja mam cierpieć?”, pomyślała, a na jej twarzy wymalował się uśmiech satysfakcji.

***

            Odkąd powziął swoje postanowienie, przestało go już bawić towarzystwo ponętnej blondynki, toteż siedział teraz apatycznie wpatrzony w swojego drinka i bąkał od niechcenia coś, co miało być odpowiedzią na jej pytanie. W końcu ostentacyjnie spojrzał na zegarek i zakomunikował:

            - Niestety, ja muszę się już zbierać, dochodzi osiemnasta, a nie lubię się spóźniać.

            - O której można się spodziewać twojego powrotu? - zapytała Aimee, uśmiechając się uwodzicielsko.

            - To zależy - odparł, odstawiając pustą szklaneczkę. - Nie wiem jakie sprawy ma do mnie Peter, ale pewnie nie wcześniej jak za jakieś dwie godziny.

            Podszedł do telefonu łącząc się z recepcją.

            - Nadia, zamów mi taksówkę. No, gdzieś tak za dziesięć minut.

            - Mam nadzieję, że jak już wrócisz, to spędzimy ten wieczór razem? - zapytała wstając.

            - Jeśli wrócę o rozsądnej porze, zadzwonię, okay? - Puścił jej oczko.

            - O której byś nie wrócił, będzie czekała na ciebie niespodzianka... - wymruczała Aimee, podchodząc do niego.

            - Niespodzianka? - roześmiał się. - No dobrze, w takim razie postaram się wrócić jak najprędzej.

            Już miał chwytać za klamkę, kiedy przytrzymała go za rękę, drugą delikatnie gładząc po policzku.

            - Będę czekała...

            Przysunęła się do niego jeszcze bliżej, zagryzając w kuszącym geście swoją błyszczącą wargę. Jego wzrok spoczął teraz właśnie w tym miejscu, jednak opamiętał się. „Nie! Żadnych pocałunków!”, krzyczał jego rozsądek, który zwyciężył. Szybkim ruchem otworzył drzwi, wprawiając ją tym samym w zdumienie.

            - Chodźmy - wskazał ręką kierunek na korytarz.

            Puściła go natychmiast i posłusznie ruszyła w kierunku, jaki wyznaczył. Jak to możliwe, że tak skutecznie jej się oparł? Co było nie tak, że jeszcze nie uległ jej czarowi?

            Nie było innego wyjścia, jak wprowadzić w życie plan, o którym wcześniej myślała. Nie zamierzała już dłużej z tym zwlekać, bo jeśli naprawdę chciała go zdobyć, to czasu było niewiele. Najpóźniej pojutrze będzie musiała wracać do pracy, chyba że uda jej się jakimś cudem przedłużyć ten niespodziewany urlop, o ile szef wyrazi na to zgodę. I tak już niemal cudem wyżebrała te kilka dni.

            - Taksówka czeka - uśmiechnęła się Nadia, kiedy już znaleźli się w recepcji.

            - Dzięki, to na razie - Bill zwrócił się do obydwu pań, a już po chwili zniknął w wyjściowych drzwiach.

            - Karen o panią pytała - zagadnęła Aimee, Nadia.

            - Już wrócili? - zdziwiła się dziewczyna.

            - Tak, jakąś godzinę temu.

            - Franz dzisiaj znowu wyjeżdża, pewnie się żegnają to nie będę im przeszkadzać - uśmiechnęła się. - Pójdę jeszcze się przejść.

            Recepcjonistka tylko skinęła głową, wracając do przeglądania jakichś dokumentów.

            Aimee wyszła na zewnątrz. Po taksówce jaką odjechał Bill, nie było już ani śladu. Teraz należało tylko działać, ale jak? Tego nie obmyśliła jednak aż tak dokładnie, w dodatku w recepcji miała dzisiaj dyżur Nadia, co było dodatkowym utrudnieniem, ponieważ mogła się spodziewać, że jej pewnie nie będzie tak łatwo wyprowadzić w pole. Przeszła na tyły hotelu, pospacerowała po małym parku na terenie posiadłości, próbując wszystko jakoś rozsądnie poukładać sobie w głowie. Doskonale pamiętała jak pierwszego dnia pobytu, Karen opowiadała jej o pięknej Rosjance. Wiedziała, że jest tutaj zupełnie sama, a całą rodzinę pozostawiła na dalekim wschodzie. Teraz przyszła pora, aby tę wiedzę wykorzystać i właśnie wpadła na genialny pomysł.

            Wróciła do hotelu wolnym krokiem, jednak już przed wejściem przyspieszyła, sprytnie udając zdyszaną.

            - Pani Nadio! – krzyknęła już od progu.

            Widząc jej wzburzenie, dziewczyna spojrzała na nią ze zdumieniem.

            - Coś się stało?

            - Z tyłu hotelu, czeka jakiś człowiek, mężczyzna, mówi po rosyjsku, ale ja niczego nie zrozumiałam, tylko wypowiedziane przez niego pani imię.

            Wyrzucając z siebie potok słów widziała, jak recepcjonistka blednie.

            - Moje imię? - bąknęła tylko cicho.

            - Tak, no i może jeszcze kilka słów po niemiecku, ale to był jakiś kompletnie niezrozumiały bełkot.

            - Ale właściwie gdzie on jest? Dlaczego tu nie przyszedł? - pytała Nadia, choć wiedziała, że nie otrzyma odpowiedzi. - Może to ktoś ode mnie z rodziny – Popatrzyła na Aimee z radością, ale zarazem troską i jakby z lekką obawą.

            - Może, niech pani idzie i sprawdzi to, mówiłam żeby poszedł ze mną, ale nie wiem czy cokolwiek zrozumiał. W każdym razie tam został, a ja przybiegłam, żeby pani o tym wszystkim powiedzieć. Też o tym pomyślałam, wiem, że pani jest Rosjanką, może to ktoś z pani bliskich?

            Nadia spojrzała na nią z malującą się na twarzy niepewnością, zdziwieniem, ale nie pora była teraz pytać o cokolwiek. Sądziła, że o jej pochodzeniu prawdopodobnie opowiedział Bill.

            - Matko! - jęknęła tylko. - Ale ja jestem teraz sama, jak mam stąd odejść? Nie mogę…

            - Ja mogę popilnować przez chwilę recepcji, nie ma Billa, więc z pewnością nie spotkają pani żadne nieprzyjemności - zaoferowała się Aimee, mając w tym oczywiście swój cel.

            - Naprawdę? Mogłaby pani? - Dziewczyna spojrzała na nią z wdzięcznością, jak na jakąś wybawicielkę.

            - Jasne, niech pani biegnie, bo inaczej ten człowiek gdzieś zniknie - pospieszyła ją.

            - Dziękuję! – rzuciła tylko szybko Nadia i wybiegła z hotelu.

            Aimee wiedziała, ze czasu ma niewiele. Rozejrzała się pospiesznie i czym prędzej wkroczyła na zaplecze, otwierając znajomą skrzyneczkę. W mgnieniu oka znalazła właściwy numer i zatopiła palce w przegródce, wyciągając stamtąd zapasową kartę do pokoju Billa. Cały proceder trwał zaledwie kilka minut. Wszystko poszło znakomicie, czego nawet się nie spodziewała, toteż spokojnie stała teraz przy ladzie recepcji czekając na Nadię. Na jej twarzy malował się chytry uśmieszek zadowolenia i satysfakcji, a na samą myśl o tym, co stanie się za kilka godzin, czuła przyjemny napływ adrenaliny.

            - Nigdzie nikogo nie ma - usłyszała smutny głos wracającej Nadii.

            - To dziwne… Przecież nie mógł daleko odejść - Aimee popatrzyła na dziewczynę z udawaną troską. - Niech się pani nie martwi, na pewno wróci. - Pogładziła ją po ręku - Ja muszę już lecieć - zaszczebiotała i szybko oddaliła się w kierunku windy. Promienny uśmiech zadowolenia z samej siebie, zdobił jej usta.

***

            Od godziny leżała na kanapie beznamiętnie dłubiąc łyżeczką w litrowym kubku na wpół już rozpuszczonych lodów. Od niechcenia spojrzała na zegar wiszący nad drzwiami wejściowymi do sypialni. Dobiegała dziewiętnasta, a Aimee nadal nie było. Zwróciła oczy na sufit i westchnęła. Czy tam byli? A jeśli tak, to...

            Właśnie chciała zadać sama sobie kolejne, raniące ją pytanie bez odpowiedzi, kiedy usłyszała trzaśnięcie drzwi i głośne:

            - Wróciłam!

            Do salonu dumnie wparowała tryskająca szczęściem Aimee.

            - A ty co taka skwaszona siedzisz przed tym telewizorem? - skwitowała. - Uuuu... Lody... Mamy jakiegoś doła, czy co?

            - Ciesz się, że ty jesteś radosna - odparowała Karen, oblizując łyżeczkę.

            - Pokłóciłaś się z Franzem, czy jak?

            - A żebyś wiedziała - skłamała szatynka. - Mam już dość tego siedzenia tu samej, bo on ma ciągle jakieś interesy. W dodatku nawet na plażę nie można iść, bo pogoda do dupy.

            Tak bardzo chciała wiedzieć, gdzie była, co robiła, bo z kim, doskonale wiedziała, ale bała się zapytać. Miała wrażenie, że słuchając tego wszystkiego co mogła jej mieć do powiedzenia Aimee, nie będzie umiała zapanować nad swoimi emocjami, a ból wymaluje jej się na twarzy. Ale ta potworna niepewność paliła ją żywym ogniem. Nie wytrzymała.

            - A ty co tu robisz o tej porze? Myślałam, że przed świtem nie wrócisz – zagadnęła, puszczając jej oczko. Miała nadzieję, że udało jej się nadać swoim słowom odpowiednio lekki ton.

            - Bo nie wrócę… - wymruczała zmysłowo Aimee, pochylając się nad Karen, która obrzuciła ją podejrzliwym wzrokiem.

            - Zobacz! – Wyjęła z tylnej kieszeni spodni, kartę. - Klucz do jego pokoju - Blondynka roześmiała się promiennie. - Także nie spodziewaj się mnie dzisiejszej nocy - Przeciągnęła się, podchodząc do szafy, z której wyjęła elegancką bieliznę.

            - Dał ci kartę? - wyjąkała Karen.

            - Dał - Uśmiechnęła się blondynka. - Pojechał teraz do swojego prawnika, ale jesteśmy umówieni za godzinę, więc wybacz, ale muszę się spieszyć.

            Ostatnie słowa wypowiedziała już w drzwiach łazienki, za którymi po chwili zniknęła.

Uciążliwa cisza wypełniła apartament. Karen miała wrażenie, że słyszy przyspieszone bicie swojego serca. Przed oczami wciąż stał jej radosny wyraz twarzy Aimee, a w uszach  dźwięczały wszystkie wypowiedziane przez nią słowa.

            Odstawiła lody na stolik i podciągając kolana pod brodę, objęła je ramionami. Zupełnie nie wiedziała co ma ze sobą zrobić, z trudem usiłowała powstrzymać zbierające się pod powiekami łzy. Próbowała w myślach tłumaczyć sobie, że przecież jeszcze nic się nie wydarzyło i to, że Bill zaprosił Aimee na wieczór, jeszcze o niczym nie świadczy, ale już po chwili czuła litość dla siebie samej, jaką to jest naiwną idiotką, jeśli w to wierzy. Wiedziała, że jeśli jej przyjaciółka postanowiła go zdobyć, to dopnie tego za wszelką cenę.

            Bała się tych minut, które miały nadejść, bo wiedziała, że zamienią się one w godziny pełne cierpienia, pustki i okrutnych wyobrażeń. Jak ma je przetrwać ze świadomością, że jej przyjaciółka właśnie spędza upojne chwile w jego ramionach?

            Odgłos zamykanych w łazience drzwi przywrócił ją do rzeczywistości i zdała sobie sprawę, że czterdzieści minut jakie spędziła tam Aimee, przesiedziała skulona na kanapie. Natychmiast poderwała się i chwyciwszy ze stolika paczkę papierosów, pospiesznie wyszła na taras. Nie chciała, aby przyjaciółka cokolwiek zauważyła, chociaż wcześniej sprytnie wykręciła się apatią z powodu wyjazdu męża.

            - I jak? - Mając na sobie tylko seksowną, koronkową bieliznę, Aimee stanęła w drzwiach tarasu w pozycji modelki.

            - No świetnie - wydusiła z siebie Karen, szybko zaciągając się papierosem. Widok przyjaciółki był dla niej teraz wyjątkowo bolesnym doznaniem i sama przed sobą musiała przyznać, że faktycznie wyglądała bardzo kusząco. Nie ma co, trzeba będzie oswoić się z myślą, że Bill jej ulegnie. Oswoić się, może by jakoś dała radę, ale jak ją znieść?

            - W takim razie ja się zbieram, pewnie jego jeszcze nie ma, ale obiecałam zrobić mu niespodziankę. - Blondynka puściła jej oczko, znikając za firanką.

            Nie miała zamiaru ruszać się z tarasu zanim Aimee nie wyjdzie. Nie chciała się dobijać jej idealnym wyglądem, nie chciała dokładać sobie cierpienia, ponieważ wiedziała, że dzisiejszy wieczór i noc, dostarczą jej go wystarczająco dużo. Po kilkunastu minutach usłyszała tylko donośne: - Idę! - i trzaśnięcie wyjściowych drzwi.

            Od tej chwili zatonęła w bezdusznej otchłani rozpaczy. Chcąc zagłuszyć ten ból sięgnęła po iPoda, nałożyła na uszy słuchawki i nastawiła muzykę najgłośniej, jak tylko mogła wytrzymać. Sekundy zamieniały się w minuty, minuty w godziny, a jedna gorsza od drugiej, a każda rodząca najgorsze wyobrażenia i myśli... Ta cholerna niepewność!

            To prawie dwie godziny od wyjścia Aimee, Bill już na pewno przyszedł. Co więc robią? Skierowała swój wzrok na sufit, czując zbierające się pod powiekami piekące łzy, które po chwili wypłynęły swobodnie. Nie powstrzymywała się, nie starała ich stłumić, płakała teraz żałośnie i rzewnie. Gdyby tak móc wypłakać ten ból, gniew, wypłakać całą tę miłość, która była dla niej tylko przyczyną cierpienia, i z której niegdyś tak drwiła. Teraz już wiedziała co to znaczy kochać prawdziwie, jak rosną skrzydła, kiedy on jest w pobliżu, jak mocno bije serce pod wpływem jego głosu i spojrzenia, i jakim potwornym bólem jest zazdrość... Już wszystko wiedziała...

            Za oknem zaczynało szarzeć, a ona wciąż leżała wtulona w poduszkę, ze słuchawkami na uszach, a ciepłem wspomnień przeżytych z nim wspólnych chwil, starała się osuszyć łzy.

***

            - Dobra Peter, idę bo za chwilę zaleję się w trupa! - zachichotał Bill. - Że też nasze spotkania zawsze muszą się tak kończyć!

            - Bo tak rzadko do mnie przyjeżdżasz - odpalił przyjaciel. - Ale przyznasz stary, że nieźle się luzujemy!

            - Luzujemy się świetnie, tyle, że ja jutro rano mam ważne spotkanie. - Bill sięgnął do kieszeni po telefon, ale zawahał się. - Nie, pójdę pieszo, to po drodze wytrzeźwieję.

            - Stary, przecież nie jesteś pijany - mruknął ze śmiechem Peter.

            - Pijany może nie, ale mam pewne zawirowania - roześmiał się. - Zresztą z pewnego względu spacer dobrze mi zrobi.

            - Chcesz jeszcze gdzieś wstąpić? - zażartował prawnik.

            - Nie, wręcz przeciwnie! - skwitował Bill. - Muszę niepostrzeżenie wślizgnąć się do hotelu, bo pewna panna na mnie czyha - roześmiał się.

            - A chociaż ładna? - zapytał Peter znacząco poruszając brwiami.

            - No, podobałaby ci się, taka typowa seksbomba.

            - I przed taką laską uciekasz?! - Adwokat popukał się w czoło. - Idiota!

            - Wiesz, ja nie gustuję w modliszkach - puścił mu oczko i chwycił za klamkę. - Na razie!

            - Cześć! - pożegnał go Peter.

            Dochodziła prawie dwudziesta druga, lecz nie spieszył się zbytnio. Wieczór był dość chłodny i rześki, ale tego właśnie mu było trzeba. Po drodze zmalał procent jego alkoholowego upojenia i choć wciąż był lekko podchmielony, to czuł się naprawdę dobrze. Marzył tylko o swoim łóżku i upragnionym śnie, ale wiedział też, że na jego powrót czeka Aimee, toteż obawiając się, że może go wypatrzyć z tarasu, wszedł tylnym wejściem. Nie miał ochoty na żadne dzisiaj spotkania, czy wypady, tym bardziej z nią. Zaszyje się w apartamencie i nie zapali światła, może obejrzy coś na laptopie i pójdzie spać? Jutro powie jej, że solidnie zabalował i wrócił w nocy. Tak, to był idealny pomysł.

            Ewakuacyjnymi schodami, nie korzystając z windy, wolno wdrapał się na ostatnie piętro. Otworzył drzwi swojego apartamentu i miał już odetchnąć z ulgą, kiedy usłyszał cichą muzykę dobiegającą z wnętrza mieszkania. Nie zdejmując butów, powoli wszedł dalej, zastanawiając się skąd słychać te dźwięki. Wtedy właśnie zobaczył nikłe światło, kładące się od drzwi sypialni smugą na podłogę korytarza. Poczuł się dziwnie, zastanawiając się któż może tam być o tej porze? A może Tomowi nie wyszło coś z Anitą i przyszedł mu się wyżalić? Ze wszystkich scenariuszy, ten był najbardziej prawdopodobny. Przyspieszył więc kroku, aby jak najszybciej się o tym przekonać. Stanął w drzwiach sypialni i już otwierał usta, żeby palnąć bratu jakąś pouczającą gadkę, gdy to co tam zobaczył sprawiło, że zamarł w bezruchu z rozchylonymi wargami.

            W sypialni, w poprzek jego własnego łóżka, w koronkowej, seksownej bieliźnie, z rozpuszczonymi włosami, które spływały kaskadą niemal dotykając podłogi, leżała Aimee w bardzo kuszącej pozycji, uwodzicielsko się uśmiechając.

            - Niespodzianka... - wymruczała jak kotka i wsunęła wskazujący palec między usta, a przekręcając się na brzuch, ukazała nagie pośladki nad którymi rysował się czarny pasek eleganckich stringów.

            Poczuł wzbierającą wściekłość. Wiedział, że była bardzo bezpośrednia w kontaktach z mężczyznami, ale czegoś takiego się nie spodziewał. W dodatku jak się tutaj dostała? To było teraz najważniejsze, bo wobec takiego obrotu sprawy, jego prywatność była poważnie zagrożona. Odruchowo pomacał się po kieszeni, w której wciąż tkwiła karta od dopiero co otwartego pokoju, stwierdzając w myślach, że już całkiem oszalał.

            - Jak się tu dostałaś? - zapytał ostrym tonem.

            - Czy to ważne...? - Prężyła się Aimee. – Ważne jest tylko to, że jestem, prawda...? Chodź do mnie kotku... - Wyciągnęła do niego ręce, co sprawiło, że wszystko się w nim zagotowało.  

            Natychmiast przeszył ją gniewnym spojrzeniem, w pośpiechu omiatając wzrokiem pokój, aż znalazł to, czego szukał - na fotelu leżała pieczołowicie rozłożona sukienka dziewczyny. Jednym ruchem zgarnął ją, rzucając w oszołomioną blondynkę.

            - Zabieraj się stąd, ale już! - krzyknął wściekle.

            Aimee uniosła się na rękach z niedowierzaniem patrząc na rozjuszonego Billa.

            - Żartujesz... - wyszeptała, mając nadzieję, że to tylko jego jakaś gra.

            - Nie! Nie żartuję, wynocha! - rozdarł się.

            Wstała jak oparzona, czując wściekłość.

            - Jesteś kretynem, wiesz? - roześmiała się ironicznie, zakładając sukienkę. - Kretynem i impotentem!

            - Sama jesteś kretynką! - Nie był jej dłużny. - Na co liczyłaś, przychodząc tutaj? - zadrwił.

            - Miałam nadzieję, że zerżniesz mnie jak prawdziwy facet, ale jak widzę jesteś pierdolonym impotentem!

            - Nie kręcą mnie takie dziwki, dociera to do ciebie? Jesteś zwykłą szmatą, która pcha się każdemu facetowi do łóżka! - Krzyczał coraz głośniej i obojętne mu było, że ktoś to może usłyszeć. Chociaż właściwie chciał, aby usłyszała to najpiękniejsza i najwspanialsza kobieta, która mogła być teraz piętro niżej. I choć zupełnie na trzeźwo zapewne do żadnej kobiety nie wypowiedziałby takich słów, to teraz, pod wpływem alkoholu przyszły mu one z zupełną łatwością.

            - Gdybyś był prawdziwym facetem, już dawno byś mnie do niego zaciągnął - syknęła wściekle, podnosząc z podłogi swoje szpilki, i chwytając z fotela torebkę. - A tobie po prostu nie staje! - roześmiała się sztucznie.

            - Nie staje mi tylko na widok kogoś takiego jak ty - odpowiedział drwiąco, starając się zachować spokój, choć w jego wnętrzu wrzało jak w wulkanie przed erupcją, po czym ruszył w kierunku drzwi, otwierając je na oścież. - Dobranoc!

            Podchodząc, Aimee obrzuciła go wściekłym spojrzeniem, ale zanim wyszła zatrzymała się w progu:

            - Palant! - wycedziła mu w twarz i już prawie była na korytarzu, kiedy chwycił ją za rękę.

            - Zaraz, zaraz! Jak się tu dostałaś?! - huknął na nią, mając jeszcze nadzieję, że czegoś się dowie.

            - Gówno cię to obchodzi! - syknęła, ale gdy mocniej ścisnął jej rękę, wówczas drugą sięgnęła do kieszonki torebki coś z niej wyjmując. - Masz! - Rzuciła mu w twarz kartę od jego apartamentu.

            Puścił ją, nachylając się po to, co przed chwilą upadło na podłogę. Kiedy się podniósł, po Aimee pozostała tylko smuga duszącego i słodkiego zapachu jej perfum.

***

            Wciąż tkwiła na kanapie, w ciemności, z głośno grającą muzyką w słuchawkach, które miała na uszach. Wszystko po to żeby zagłuszyć rozpacz, ból, a przede wszystkim ewentualne odgłosy, których usłyszeć nie chciała. Czas wlókł się nieubłaganie na przemian wyciskając i osuszając jej łzy. Im gorzej o nim myślała, tym bardziej go kochała. Umierała z zazdrości, niepokoju, rozpaczy. Chciała zasnąć i się nie obudzić, by nie patrzeć na szczęście Aimee, na jej rozanieloną minę, kiedy wróci rankiem. O ile w ogóle wróci... Te myśli znów sprawiły, że szybko zabiło jej serce, boleśnie kołatając w piersi. Cała drżała z nerwów i zimna. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie czuła, bo nigdy prawdziwie nie kochała i nie wiedziała co oznacza słowo zazdrość. Miała wrażenie, że właśnie znajduje się na skraju swojej rozpaczy, a dalej jest tylko czarna otchłań wiecznego bólu i cierpienia.

            Otulając się kocem, zacisnęła powieki, gdy nagle czerń pod nimi zamieniła się w jakąś dziwną jasność. Uchyliła je wolno, a wówczas spostrzegła, że w salonie pali się światło, a już po chwili szybko przemykającą sylwetkę Aimee. Nie wierzyła własnym oczom. Dziewczyna mówiła coś, wymachując rękami, była wzburzona, wyglądała wręcz na wściekłą. Karen pospiesznie zdjęła zagłuszające wszystko słuchawki. Kolejny raz tego wieczoru serce zabiło jej mocniej, tym razem z nadzieją.

            - Co się stało? - zapytała.

            - Wynoszę się stąd! - krzyknęła Aimee, wyrzucając z impetem swoje ubrania z komody.

            - Ale dlaczego? O co chodzi? - próbowała dociec Karen, niezmiernie zdziwiona jej zachowaniem, jednak blondynka jakby nie usłyszała tych pytań, ponieważ to co mówiła, nie było zwięzłą odpowiedzią.

            - Jestem totalną idiotką, jeśli myślałam, że to prawdziwy facet! - rzuciła jej wściekle, ruszając w stronę szafy w korytarzyku.

            Karen usiadła, wychylając się nieco i tym samym próbując dojrzeć co robi Aimee. Nie miała pojęcia co tak bardzo wytrąciło ją z równowagi i co w ogóle wydarzyło się tam na górze, ale zdenerwowanie blondynki, mogło wskazywać tylko na to, że nie wszystko poszło po jej myśli.

            Nie wszystko? A może nic...

            Serce zabiło jej mocniej, tym razem z radości, kiedy Aimee zamaszystym ruchem cisnęła swoją podróżną torbą o podłogę.

            - Powiesz wreszcie o co chodzi? - Udawała zatroskaną, choć na każde jej słowo czekała, jak na jakąś radosną wieść.

            - Daj spokój! - rzuciła wściekle blondynka. - To nie jest normalny facet!

            Karen nadal niczego konkretnego się nie dowiedziała, więc obserwując jak przyjaciółka niedbale wrzuca ubrania do torby, ponowiła pytanie w nieco innej formie.

            - Co ci zrobił?

            Aimee rzuciła jej wściekłe spojrzenie.

- Nic mi nie zrobił, rozumiesz? Kompletnie nic! - fuknęła udając się do łazienki, skąd po chwili przyniosła naręcze swoich kosmetyków. - To jakiś pieprzony impotent! W życiu mnie coś takiego nie spotkało! - Rozrzuciła kosmetyki na podłodze i zaczęła je pojedynczo wrzucać do torby. - W dodatku kazał mi się wynosić - prychnęła, już nieco ciszej.

            - Wyrzucił cię?! - Karen z niedowierzaniem wpatrywała się w dziewczynę.

            - Moja noga tu nie postanie! - wrzasnęła w odpowiedzi Aimee. - W życiu nikt mnie tak nie upokorzył!

            Z jednej strony żal jej było Aimee, widziała jak bardzo to przeżyła, ale z drugiej czuła niewysłowioną radość, że jednak nic się nie wydarzyło. W milczeniu obserwowała, jak dziewczyna pakuje resztę swoich rzeczy i nie miała nawet zamiaru jej zatrzymywać, zresztą pewnie i tak nie chciałaby tu już zostać.

            - A nie możesz poczekać z tym do rana? - zagadnęła nieśmiało.

            - Ani minuty dłużej! Rozumiesz? - huknęła na nią blondynka, podnosząc z podłogi niedbale spakowaną torbę, która nie chciała się domknąć.

            Aimee była tak wściekła, że Karen aż odsunęła się od niej z przestrachem.

            - Jesteś zdenerwowana, chcesz w takim stanie wsiąść do samochodu?

            - Ochłonę w drodze - odparła już nieco spokojniej. - Pa kochana, miłego wypoczynku. - Ucałowała przyjaciółkę w policzek i ruszyła do drzwi, za którymi zniknęła.

            Karen jeszcze przez chwilę stała jak zahipnotyzowana. To wszystko spadło na nią tak nagle i nieoczekiwanie. Nie wiedziała co stało się tam na górze, bo kilka krótkich złorzeczeń Aimee niczego jej nie wyjaśniło, jednak to w zupełności wystarczyło, aby jej jeden wielki smutek zastąpiło kilka piękniejszych uczuć. Radość zamieniała się w szczęście, a ono niemal natychmiast przywołało z odległych zakamarków jej serca ukrytą na krótką chwilę miłość, i wystarczyła tylko jedna, mała iskra nadziei, aby rozniecić jej płomień ze zdwojoną siłą.

            Znów poczuła na całym ciele obezwładniające ją dreszcze, które tym razem były wynikiem pozytywnych emocji, chociaż może nie powinna się cieszyć z porażki przyjaciółki, bo bez wątpienia właśnie ją poniosła, w przeciwnym wypadku przecież nie uciekałaby stąd w środku nocy. Może byłaby w stanie jej współczuć, gdyby to był inny mężczyzna, ale to był on...   

            Uśmiechnęła się sama do siebie i sięgając po papierosa wyszła na taras. Odpaliła go i oparłszy się łokciami o balustradę, spojrzała w dół, gdzie po chwili spostrzegła schodzącą szybkim krokiem po schodkach prowadzących do głównego wejścia Aimee. Wystający z niedomkniętej torby, wlókł się za nią jedwabny szal, który z powrotem upchnęła do niej już w bagażniku. Nie minęła nawet minuta, jak po blondynce pozostał tylko wirujący w powietrzu pył, który uniósł się spod kół jej szybko odjeżdżającego auta.

            W tej właśnie chwili, ktoś stojący piętro wyżej, niemal równocześnie z nią, z ogromną ulgą odprowadzał wzrokiem ten sam, oddalający się samochód.